Globaal bekeken

Een lezer reikte ons een Engelstalig artikel uit 1970 van Frances Hamerstroom aan, onder de titel 'An Eagle to the Sky'. Als vogelkundige observeerde hij de ontwikkeling van een jonge arend. Hij refereerde ook aan de Schrift.

De jonge arend was niet alleen in het nest. Elke keer als een ouderarend het nest invloog, riep het jong begerig om voedsel. Maar telkens weer kwam hij met lege poten, en de jonge arend werd almaar magerder. Hij trok vleesstukjes uit de oude uitgedroogde karkassen die rondom het nest lagen. Hij wachtte op een trage kadaverkever, pakte het behoedzaam op en at het. Zijn eerste moord. Dagen gingen voorbij en zijn laatste lichaamsvet verloor hij met zijn bewegingen steeds sneller en hij waggelde zelfs lichter wanneer de wind blies, nauwelijks de rand van het nest beroerend. Van tijd tot tijd was hij gedurende een of twee momenten los van de grond. De oudervogels vlogen soms voorbij en soms voedden zij hem. Slaande met zijn vleugels en wippend op de rand van het nest schreeuwde hij om voedsel wanneer er een voorbijvloog. Dikwijls vloog een oudervogel voorbij met verrukkelijk eten: een half volgroeid konijn of een vlezige rat gekaapt uit een dump. (…) Honger en de koude nachten op de berg kregen hun effect, niet alleen op zijn lichaam ook op zijn neigingen. Een late vorst trof de vallei en een nachtelijke wind schudde zijn veren en verkilde zijn lijf. Wanneer het zonlicht de rand van het arendsnest bereikte (de broedtijd in het nest van een roofvogel), zocht het de warmte ervan; en spoedig werd hij opnieuw gepakt door de wind, nu licht en heel stevig. Een oudervogel vloog langs, windafwaarts, met een jonge marmot, bengelend in zijn poten. De jonge arend verloor bijna zijn evenwicht in zijn begeerte naar voedsel. Toen zweefde de oudervogel opnieuw langs, dichterbij, windopwaarts, de bovenzijde van het nest passerend, hem uitdagende te vliegen. Licht opgetild door de wind, kwam hij los van de grond, vliegend – of meer glijdend – voor de eerste keer in zijn leven. Hij zweefde over de vallei om een ongecontroleerde bijna tuimelende landing te maken op een kale heuvel. Toen hij zich omkeerde om zich te oriënteren, liet de oudervogel de marmot vlak bij hem neervallen. Half rennend, half vliegend sprong hij erop, bedekte hem en at het vulsel. (…) Bijna veertig procent van de jonge arenden overleven hun eerste vlucht niet. Wanneer de jonge arenden eenmaal vliegrijp zijn (de veren ontvangen hebben die nodig zijn om te vliegen) blijven ze vier of vijf weken rond het nest, korte vluchten ondernemende terwijl hun primaire veren groeien en krachtiger worden. Hun ouders voorzien hen nog helemaal van voedsel. De jonge vogels gelijken op de ouders, met uitzondering van hun kleur, maar lijken niets op hen in hun gedrag. Ze hebben geleerd hoe te jagen en hebben slechts de rest van de zomer om te leren. Daarna leven ze op zichzelf. De eerste winter is het meest gevaarlijke en moeilijke deel van het leven van de arend. (…) Conclusie. Arenden dragen hun jongen niet. (…) Bij 10 tot 13 weken zijn de arenden zo groot als hun ouders alsook ten volle toegerust voor een eerste vlucht, in staat om het nest te verlaten.

De schrijver spreekt ten slotte over metaforen, woorden die worden toegepast op iets waarop ze niet letterlijk toepasbaar zijn, zoals in ‘Een vaste Burcht is onze God’ of ‘Op adelaarsvleugels gedragen’. Intussen zal er wel geen dominee zijn die nooit heeft gepreekt over de bekende tekst uit Deuteronomium 32:11, ‘Gelijk een arend zijn nest opwekt…’. Misschien moeten ze hun boekje er nog eens op nakijken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen