ds. H.C. Bultman (1928-2011)

Ds. Herman Cornelis Bultman is geboren in Zwolle en zijn geestelijke roots liggen in de hervormde evangelisatie Elim. In de gesprekken die we samen hadden, sprak hij met waardering over ds. P. Zandt, die daar in zijn jonge jaren regelmatig voorging. Het geestelijk milieu waarin hij van jongs af ademde, heeft hij zijn leven lang meegedragen, hoewel hij in prediking ruim de beloften predikte. Echter, de vragen rondom de toe-eigening van het heil en de zekerheid van het geloof bleven voor hem en zijn vrouw dominant aanwezig. Niettemin klampte hij zich vast aan Gods beloften, die in Christus Jezus ja en amen zijn. Met die zekerheid buiten zichzelf in de Heere mocht onze broeder ontslapen.
Van zaterdag op zondagnacht lazen we aan zijn sterfbed Psalm 42. ‘Wat buigt gij u neder, o mijn ziel! En wat zijt ge onrustig in mij?’ In het twaalfde vers lag zijn geestelijk leven verklaard. ‘Hoop op God, want ik zal Hem nog loven; Hij is de menigvuldige verlossing van mijn aangezicht en mijn God’. Want ds. Bultmans ziel boog zich nogal eens neer. Geestelijke somberheid maakte zich soms van hem meester, vertelde zijn geliefde echtgenote me laatst. Maar dit hield hij voor de binnenkamer en etaleerde dat niet. Wel vertelde hij me dat hij soms boven zijn geestelijk staat en stand uit moest preken. Ach, welke prediker ondergaat dit niet bij tijden? De verwondering is des te groter als je er op de kansel bovenuit getrokken wordt. Vandaar ‘hoop op God, want ik zal Hem nog loven’ voor die vele verlossingen en uitreddingen, die ook voor ds. Herman Bultman in eeuwigheidsperspectief realiteit zijn geworden.

Levensgang
Op 2 september 1953 trad hij in het huwelijk met Wilhelmina Bos. Uit hun huwelijk werden zes kinderen geboren. Op 27 september van dat jaar deed hij intrede als dienaar van het Woord in het Brabantse Dussen en Hank. ‘Daar hebben we leren lopen’, zo memoreerde mevrouw Bultman onlangs, al beeldend en doelend op de loopbaan als predikant. Daarna volgden de hervormde gemeenten Papendrecht, Sommelsdijk, Schoonhoven en Hoogblokland. Met dankbaarheid sprak het predikantenechtpaar destijds uit dat ze het in alle gemeenten goed hebben gehad, al het blijven het gemeenten buiten het paradijs. Ook liet de gezondheid van ds. Bultman soms te wensen over en zijn er in de jaren van zijn predikantschap momenten geweest waarbij het huilen nader stond dan het lachen.
Na zijn emeritaat kwamen ze terug naar Schoonhoven, omdat de kinderen in deze contreien woonden. In de hervormde gemeente hier leidde hij tot voor kort (totaal ruim 20 jaar) een bijbelkring en schreef hij zijn meditaties in het kerkblad. Daarbij bleef hij samen met zijn vrouw gezien en gewaardeerd in de gemeente.

Liefde tot het ambt
‘‘k Zou het zo weer overdoen’. Dit waren woorden die hij uitsprak over het ambt als predikant. Niet dat hij daarmee de geslaagde predikant wilde uithangen, integendeel. Wel zijn liefde tot het ambt en de toewijding waarmee hij het heeft mogen praktiseren. Hij vertelde de anekdotes uit de diverse gemeenten. Vanuit de verhalen die hij en zijn echtgenote met mij deelden, maak ik op dat zijn kracht lag in het pastoraat. Het openstaan voor kerkelijk, rand- en buitenkerkelijk is breed gewaardeerd en in die zin ging hij in de voetsporen van de grote Herder der schapen.
Dit wordt bevestigd door wat ik in de gemeente bij de oudere generatie over hem hoor. In de volle breedte van de gemeente werd hij gewaardeerd en gekend vanuit deze houding. Wanneer de naam van hun beiden in de gemeente ter sprake komt, wordt die verbonden met pastorale zorg, vriendelijkheid en betrokkenheid. Dat zijn de kernwoorden die zijn nagedachtenis meedragen. Want hij was er, bij geboorte, bij jubilea, bij rouw en trouw, hij deelde in vreugde en verdriet. In de woorden ‘Ik zou het zo weer overdoen’, klinkt de belijdenis van de psalmist van 119: ‘Uw liefdedienst heeft mij nog nooit verdroten’.
In de rouwdienst voorafgaande aan de begrafenis stonden we stil bij de tekst waarmee ds. Herman Cornelis Bultman intrede deed in zijn eerste gemeente Dussen, namelijk ‘Want niemand kan een ander fundament leggen dan wat gelegd is, dat is Christus’. Met deze woorden uit 1 Korinthe 3:11 kunnen we leven en sterven, en leven we in dankbare herinnering mee met mevrouw Bultman, de kinderen, klein- en achterkleinkinderen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen