Berusten in toeval hoeft niet

Met de Bijbel in de hand belijden we dat niets toevallig gebeurt, maar dat God alle dingen stuurt en alles regeert. Dus ook het ongeval dat twee, eigenlijk drie meisjes in Huizen overkwam. Dat is moeilijk te geloven. Is God dan toch verantwoordelijk voor het kwaad? Nee.
‘Toch is God niet de bewerker van de zonde die gedaan wordt’, lezen we in artikel 13 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis, ‘en Hij draagt er evenmin de schuld van.’ Hoe kan dat?
In het gewone leven kan dit niet.
Maar dit geloofsartikel, dat gaat over de voorzienigheid van God en de ‘regering’ van alle dingen, wijst op twee eigenschappen van God, waardoor God toch niet aansprakelijk is voor de zonde: Zijn macht en goedheid. Door Zijn macht kan Hij de zonde – die Hij haat – toelaten en er zelfs Zijn hand in hebben.
Maar door Zijn goedheid draagt Hij er niet de minste schuld van.
God is zo machtig dat Hij het kwade beschikt en Hij is zo goed dat Hij er geen schuld aan heeft.

Niet verder denken
Hier moeten we niet verder denken. Hier staan we voor een grens.
Wij kunnen deze ‘samenwerking’ tussen Zijn macht en goedheid niet verklaren. Dit gaat ons verstand ver te boven. Ons past hier een andere houding dan die van het zoeken naar menselijke oplossingen.
Welke houding? De geloofsbelijdenis wijst op drie dingen. In de eerste plaats: als veel zaken in Gods leiding ons verstand te boven gaan, dan moeten we die dingen niet nieuwsgierig gaan onderzoeken. Maar is dit niet een dooddoener in de zin van: als je Gods leiding niet begrijpt, dan moet je er maar niet te diep over nadenken?
Nee, want in de tweede plaats wijst het erop dat we vervolgens de rechtvaardige oordelen – die voor ons verborgen zijn – met ootmoed en eerbied moeten aanbidden.
Dat is diep. Gods rechtvaardige oordelen, die over de wereld, over een land, over ons persoonlijk leven gaan, aanbidden! Dat is voor Hem op de knieën komen en belijden: ‘Zoals U het doet is het goed, U bent een aanbiddelijk Koning.’
Hoe kom je zover? Want dit is niet iets van onszelf.

Leerjongere
Hoe kom je zover? Het genoemde artikel wijst er in de derde plaats op wij er tevreden mee moeten zijn dat wij leerjongeren van Christus zijn, ‘om ons alleen te houden aan Zijn Woord en de grenzen ervan’.
Is dat niet prachtig gezegd en is dat ook niet de kern waar het om gaat in ons leven? We moeten leerjongeren van Christus zijn op de onbegrepen wegen die God soms in ons leven gaat.
Een leerjongere van Christus ben je als je met al Gods oordelen en met al Zijn onbegrepen wegen in je leven, aan de voet van het kruis terechtkomt en het Christus hoort uitroepen: ‘Mijn God, Mijn God, waarom verlaat Gij Mij?’ Waarom?
Om in onze grootste nood te voorzien. Hij is daar van God verlaten, ‘opdat wij’, zegt ons avondmaalsformulier zo rijk, ‘nimmermeer door Hem verlaten zouden worden.’ Hij daar in Gods oordeel – dat wij verdiend hebben – om ons eruit te halen. Dat is Zijn onbegrijpelijke zondaarsliefde.

Stil
Waar deze liefde door de Heilige Geest je hart raakt, daar word je stil. Daar houdt ons spreken op.
Zijn verzoeningswerk is het hart van het leerjongere zijn van Christus. Waar dit hart in ons klopt, daar wordt het buigen voor God geboren, het aanbidden van Hem, ook al begrijpen we Gods leiding in ons leven niet. Zo ligt het geheim van het aanbidden in de geloofsverbondenheid met Christus. Met Hem die in onze diepste nood, onze schuld en verlorenheid voorzien heeft.
Vanuit dit leerling zijn gaan we de troost kennen die in Gods voorzienige leiding ligt opgesloten.
Daar wijst het genoemde artikel uit de geloofsbelijdenis ook op.
Het gaat om de troost van deze leer. Want nu mogen we weten dat ons niets toevallig overkomt, maar dat onze goedertieren hemelse Vader alle dingen in ons leven beschikt. Hij zal dan ook voor ons waken met een vaderlijke zorg.

Waken en zorgen
Zo mag het geloof in Gods voorzienige leiding rust en vertrouwen geven. Vader weet wat goed voor ons is. Hij waakt en zorgt voor ons. Ook alle schepselen staan onder Zijn heerschappij. Zijn vaderlijke zorg over ons is zo groot, dat zonder Zijn wil niet één haar van ons hoofd en geen musje op de aarde valt. Niemand – mensen niet, duivelen niet, al onze vijanden niet – kan ook maar iets doen zonder Zijn toelating en beschikking.
Hoe vertroostend is het geloof in deze voorzienige leiding van God. In dagen van verdriet mogen we rusten in God. We mogen weten dat Hij in Zijn vaderlijke leiding en liefde het goede, het geestelijk goede voor ons zoekt. We behoeven niet te berusten in toeval of een bepaald noodlot. We mogen rusten in God.

Strijd
Is dit gemakkelijk? Het blijft een leren, levenslang leren op de leerschool van Christus. Denk maar aan Job. Eerst kon hij zeggen, nadat hem alles afgenomen was: ‘De Heere heeft gegeven, de Heere heeft genomen, de Naam des Heeren zij geloofd’. Indrukwekkend.
Maar we weten ook het vervolg van het boek Job. Wat een strijd kostte het hem om te rusten in God.
Denk ook aan Asaf in Psalm 73.
Wat kunnen ook wij in het leven een strijd voeren als de Heere onbegrijpelijke wegen met ons gaat.
Toch: troost en rust ervaren we alleen als we als leerjongeren van Christus alle dingen die gebeuren niet als toevallig zien, maar als ons toekomend uit Gods vaderlijke hand. Dat is de rijkdom van het geloof in Gods voorzienigheid.
Eenmaal zal openbaar worden dat alle dingen hebben moeten medewerken ten goede in het leven van allen die God liefhebben.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen