Belijdenis voor dichte deur

God van God ontdaan, wie kan dat verstaan? Voor Maarten Luther was het vierde kruiswoord een niet te doorgronden geheimenis. Door de toorn van God te dragen en er voor te sterven verwierf Christus vergeving.

'De mensen hebben de duisternis liever gehad dan het licht’, schrijft Johannes (Joh.3:19). De duisternis lijkt aan de winnende hand op Golgotha.
Het is alsof de schepping terugkeert naar de chaos (Gen.1:2).
Het licht is gedoofd. Drie uur lang (over)heerst de macht van de duisternis. We zien als het ware de hel in de ogen, want waar God Zich terugtrekt, rest niets anders dan de hel op aarde. De pijlen uit de hel treffen het middelste kruis. Eerst waren het Romeinse soldaten en Joodse leidslieden. Nu is het de beurt aan satan en zijn trawanten.
Toch schrijft Johannes tot onze troost elders: ‘Hiertoe is de Zoon van God geopenbaard, opdat Hij de werken des duivels verbreken zou’ (1 Joh.3:8). Golgotha preludeert reeds op Gods eeuwige heerlijkheid.

De Bijbel open
De Zoon van God hangt tussen hemel en aarde. Halverwege de middag opent Hij opnieuw Zijn mond en met een grote stem roept Hij: ‘Eli, Eli, Lama, Sabachthani!’
Dat betekent: ‘Mijn God, Mijn God! waarom hebt Gij Mij verlaten!’ Het kind roept zijn Vader in de taal van zijn moeder. (Van Bruggen) De Bijbel gaat open. Op Golgotha haalt Jezus een psalm van David aan (Ps.22:2). Christus ziet in deze profetie Zichzelf als in een spiegel.
Ook onder deze omstandigheden gaat het Woord open. Laten we Hem daarin volgen. En in gezonde of zieke dagen leven bij een geopende Bijbel, troost putten en moed scheppen uit het boek Psalmen. Dat is het bijbelboek waaruit Christus gedronken heeft en waaruit Christus te drinken geeft.
‘Zo iemand dorst, die kome tot Mij en drinke.’ Christus heeft Zichzelf herkend in het Woord.
Gezegend als ik Hem erken en mezelf herken bij een opengeslagen Bijbel, want dat verbindt aan dit Koningskind.

Verlaten
Op Golgotha lijkt Hij weinig op een Koningskind. Hij lijkt eerder op een bang kind dat roept om zijn moeder. Het voelt zich verlaten. Maar de Zoon van God voelt Zich niet verlaten, maar ís verlaten. Zijn woorden zijn klip en klaar. Hij is werkelijk verlaten van God.
Verlaten zijn betekent: ‘De Heilige Geest trekt Zich terug uit de ziel. (…) Er is niet de minste troost van Boven meer. (…) Men smaakt alleen maar toorn, gramschap en een verstoten zijn van Gods zijde.
God is voor zo iemand huiveringwekkend geworden. Hij heeft Zich tegen hem gesteld. (…) De hel en verdoemenis grijnzen hem tegen.’ (Kohlbrugge)
Dat heeft de Heere Jezus doorleefd en doorleden. Dat is nu de buitenste duisternis. Voor Hem wierp het Woord geen licht op Zijn pad, want de duisternis benam het licht het zicht. Hij is niet langer welkom bij de Vader. Hij heeft de deur voor een moordenaar geopend, maar vindt Zelf een dichte deur bij God.

Mijn God
Toch blijft Hij kloppen op de deur van het paradijs, want deze God is Zijn God. ‘Mijn God, Mijn God.’ Hij wendt Zich belijdend tot Hem. Mijn God. Ondanks de godverlatenheid klemt Hij Zich met alles vast aan Hem. Doen wij dat ook in onze nood en dood? Hij zingt: ‘Mijn God, U zal Ik eeuwig loven.’ Want Hij is en blijft ‘Mijn God’. Ook al begrijp ik het niet en blijf ik met veel onbeantwoorde vragen zitten.
Laten we op Jezus zien. Hij neemt het voor ons op. Hij, verlaten van Zijn Vader om Borg te kunnen zijn.
Dat gaat zo ver dat Hij Zijn Vader niet eens meer Vader noemt, maar God. Geen onbekende God. Wel ‘Mijn God’. En dat voor ons. Hij Gods toorn en straf in mijn plaats.
Hij is het Lam van God, dat de zonde der wereld wegneemt. Hij betaalt met de prijs met Zijn dierbaar bloed, waardoor Hij vergeving verwerft. Van God verlaten. En toch… Mijn God.

Waarom?
Hoe vaak klinkt het woordje ‘waarom’? In de Bijbel en uit de mond van Gods kinderen wordt het meer dan eens opgetekend. Ook hier op de kruisheuvel. Biddend stijgt het omhoog. Waarom? Niet als een verwijt, maar als een belijdenis. Want God is wel ‘Mijn God’. Dat is de grondtoon en voert de boventoon.
‘Daarom: moed in nood, in duisternis, in leed, in verlatenheid. (…)
Boven nood en dood staat Jezus onze Redder. (…) Zeg dan mijn, mijn ziel. Míjn God, míjn God. (…)
Bij alles, nochtans ‘mijn’, dat is God welbehaaglijk.’ (Kohlbrugge)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen