Drie kinderen, twee banen

'Ik voel me ongelooflijk bevoorrecht en heb me voorgenomen nooit meer te mopperen. Vandaag heb ik de Heere God nog eens bijzonder gedankt’, zegt Hanneke Schaap als de combinatie moeder en betaald werk ter sprake komt. Ze is als universitair docent godsdienstpsychologie werkzaam aan de Rijksuniversiteit Groningen en heeft een baan als coördinator van het zogeheten Kenniscentrum religie en levensbeschouwing in relatie tot geestelijke gezondheid Dimence in Zwolle.
Hanneke: ‘Het zijn twee banen waarbij ik veel thuis kan werken en veel vrijheid heb. Ik realiseer me dat niet iedereen die luxe heeft. In totaal werk ik drieënhalve dag, maar in de praktijk ben ik drie dagen bij de kinderen thuis. Eén dag in de week ben ik de hele dag van huis, op de andere dag is de jongste bij de oppas totdat de school uitgaat. Als ik naar Groningen ga, vertrek ik meestal pas naar de trein als ik de kinderen op school gebracht heb. Mijn overige werkuren maak ik ’s avonds, als de kinderen slapen.
Voor studenten maakt het niet uit op welk moment ik hun scriptie lees of wanneer ik colleges voorbereid. Daarbij komt nog dat mijn man een eigen bedrijf heeft, waardoor hij in staat is om thuis bij de kinderen te zijn als ik een keer op afwijkende tijden op mijn werk moet zijn.’

Prioriteiten
Hanneke wil de goede prioriteiten stellen als het om haar verschillende taken gaat. ‘Dat is een principiële keuze. Het betekent dat God op de eerste plaats komt, hoewel ik moet opbiechten dat ik daar soms hopeloos in tekort schiet. Daarna volgen mijn man en kinderen en dan het werk. Ik werk dus naast het moeder zijn, en niet andersom.’
Dat is een keus die georiënteerd is op de Bijbel, zegt Hanneke. ‘Als God ons kinderen toevertrouwt om voor te zorgen en om ze groot te brengen voor Hem, dan kan het niet zo zijn dat we dat er even bij doen, naast ons werk. Dat geldt zeker voor moeders, die in het bijzonder de roeping krijgen om kinderen te baren en groot te brengen. Dat komt overigens niet in mindering op de roeping die vaders in hun gezin hebben. Overigens zie ik dit vooral als een algemene regel, waarop zeker uitzonderingen mogelijk zijn.
Als het doel van de opvoeding is dat onze kinderen God leren kennen en Hem eren in hun leven, dan vraagt dat ook een investering van ons als ouders. Opvoeden – met geloofsopvoeding als een onlosmakelijk onderdeel – doe je niet even ’s avonds tussen 7 en 8.’

Vanzelfsprekend
‘Ik ervaar het als een voorrecht dat ik in mijn werk kan inzetten wat ik van God ontvangen heb. Naar mijn overtuiging zijn vrouwen net zo goed als mannen geroepen om hun gaven en talenten vruchtbaar te maken voor God. Dat kan heel goed in een betaalde baan. Het is voor ons vrij vanzelfsprekend geweest dat ik ben blijven werken na de geboorte van onze oudste dochter. Ik was toen als assistent in opleiding bezig aan mijn proefschrift. Stoppen zou een streep door het hele project betekenen, alle investeringen van de universiteit zouden voor niets zijn geweest. Dat vond ik onverantwoord gedrag voor een christen.
Mijn dagelijkse gebed is of God mij wil gebruiken op de plaats waar Hij mij hebben wil. Het is mijn verlangen om ook als wetenschapper op een positieve manier te laten zien wat geloof in God betekent en om mijn wetenschappelijke werk dienstbaar te laten zijn in Gods Koninkrijk, bijvoorbeeld door de boeken en artikelen die ik schrijf.
Dat geeft veel ontspanning. Natuurlijk doe ik gewoon mijn werk, maar ik kan het resultaat overgeven aan God, in het geloof dat Hij ermee zal doen wat Hij wil. Praktisch gezien betekent het dat ik mijn werk gemakkelijk kan loslaten. Het hangt niet van mij af, ik hoef er niet krampachtig in te staan. Als de kinderen aandacht en zorg nodig hebben, moet het werk maar even wachten.’

Aanpakken
‘Tegelijk vraagt de combinatie van taken binnenshuis en buitenshuis natuurlijk ook een efficiënte en gedisciplineerde insteek: op de momenten dat er gewerkt kan worden, is het stevig aanpakken geblazen. Het betekent ook keuzes maken en dus niet op alle verzoeken om lezingen enzovoort ingaan. Als ik dat wel doe, krijg ik er een dagtaak bij.
Tegenwoordig bedenk ik regelmatig dat ik maar één ding hoef te doen en dat is leven tot eer van God. Dat gebeurt thuis, op het werk, in het kinderwerk, in pastorale acties. Al die verschillende dingen kunnen veel lijken, maar als je ze terugbrengt tot de essentie, geeft dat ook een hoop rust.’ Lachend: ‘Ik heb het dus niet druk, al is het hier rond etenstijd en kinderbedtijd net als in elk jong gezin spitsuur.’

Nieuwe mogelijkheden
‘Ik ben natuurlijk een kind van mijn tijd, anders zou ik geen werkende moeder zijn. Tegelijk denk ik ook dat ik het niet ben, aangezien een woord als carrière mij totaal niets zegt. Ik hoef ook niet te werken om mee te tellen, in werken ligt niet mijn identiteit. Mijn identiteit ligt in het feit dat ik mag weten dat God mij aanvaardt in Christus, dat ik Zijn kind mag zijn. Dat is enorm bevrijdend en ontspannend.
Ik ervaar het als Zijn leiding dat ik ben terechtgekomen op de plekken waar ik nu zit. Ik zie wel dat ik daardoor andere dingen niet kan doen, zoals bepaalde vormen van vrijwilligerswerk die mij sterk aanspreken maar waar ik nu geen ruimte voor heb. Toch voelt dat niet als een offer: niet alles hoeft nú te gebeuren. Als alle kinderen eenmaal naar school zijn, komen er vast nieuwe mogelijkheden.
Ik ben er van overtuigd dat de Heere vanzelf de volgende stap wel laat zien. Misschien is dat wel een baan (of twee) minder en een vrijwilligerstaak erbij. Ik ben benieuwd.'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen