ds. G. van Leijen (1932-2012)

Onze vriend, broeder en collega werd op 19 april 1932 in IJsselmuiden geboren.
Als twaalfjarige jongen wist hij al wat hij wilde worden: piloot. In de oorlog hoorde hij vrijwel dag en nacht de vliegtuigen overkomen en het was voor hem overduidelijk: ‘Ik wil ook vliegen.’
Maar God leidde zijn weg anders.
Gelukkig zag hij in dat het van Hogerhand niet mocht. Uiteindelijk belandde hij bij het grondpersoneel van de Koninklijke Luchtmacht als vliegtuigmotormonteur.

Wilnis en Otterlo
Na zes jaar verliet hij de luchtmacht en richtte hij in Nunspeet een rijschool op, die heel goed liep.
Toen kreeg hij van God een krachtige ingreep. De Heere gaf – tijdens de trouwdienst van zijn broer – een ruk aan het stuur van zijn leven. Hij verwoordde het zelf zo: ‘De Heere greep in, ik kreeg de schuldbrief thuis en kwam daar niet meer van los.’ Er kwam in zijn leven een grote geestelijke verandering.
Als de Heere begint, dan werkt Hij door en maakt Hij Zijn werk af. Op Gods tijd kwam de roeping, de begeerte in zijn hart, om het Woord te verkondigen. Na een vijf jaar durende studie theologie werd hij in februari 1978 beroepbaar gesteld. Op een bijzondere wijze leidde God zijn weg naar Wilnis. Tijdens zijn ernstige ziekbed vertelde hij me dat de Heere krachtig tot zijn hart sprak om in Wilnis te verkondigen: ‘Hetgeen het oog niet heeft gezien, en het oor niet heeft gehoord, en in het hart des mensen niet is opgeklommen, hetgeen God bereid heeft dien, die Hem liefhebben’.
(1 Kor. 2: 9) Na acht jaar nam hij een beroep aan naar Otterlo.
Daar stond hij tot zijn emeritaat in 1994. Hij werkte in beide gemeenten met vreugde. Door Gods genade werd zijn werk gezegend.

Ernst en liefde
Ds. Van Leijen kende de schrik van de Heere en bewoog zo als een getrouw dienstknecht anderen tot geloof en bekering. Met een diepe ernst en tegelijk met grote liefde.
Hij besefte dat we van huis uit geestelijk dood zijn en dat een nieuwe geboorte van Boven nodig is. Hij predikte een rijke Christus voor een arme zondaar, maar wist tegelijk dat we van nature geen arme zondaren willen zijn. Wij moeten steeds minder worden, afgebroken in onszelf, opdat Christus aan Zijn eer komt. Daarvoor gebruikt de Heere soms diepe wegen, opdat we steeds meer leren dat we zonder de Heere niets kunnen.

Hoop
Enige maanden geleden kreeg ds. Van Leijen het bericht dat hij ongeneeslijk ziek was. Vanaf dat moment heeft de Heere hem op een heel bijzondere wijze vertroost en bemoedigd. Er kwam geen klacht over zijn lippen. Zijn ziekbed werd een preekstoel. Hij sprak vrijmoedig over de hoop op het eeuwige leven. Er leefde in zijn hart een mateloos diep verlangen om ontbonden te worden en met Christus te zijn. Meer dan eens heeft hij gebeden of de Heere hem tot Zich nam. Tegelijk leerde hij dat de maat en het einde van zijn lijden in Gods hand lagen.

We hebben elkaar de laatste maanden meer dan eens ontmoet en van hart tot hart met elkaar gesproken.
Hij wist dat hij niet als dominee zalig werd, maar enkel en alleen als een goddeloze, gerechtvaardigd door het geloof in de Heere Jezus Christus. De strijd bleef niet uit. De satan zat niet stil. Hij sprak daar bij tijden eerlijk over. Maar zo leerde hij opnieuw wat hij al eerder geleerd had: ‘Mijn genade is u genoeg; want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht.’ (2 Kor. 12: 9)

Enige troost
Zijn vrouw heeft hem met veel liefde omringd en verzorgd, daarbij bijgestaan door hun kinderen. God gaf daarvoor de kracht. Veel hebben ze samen gesproken over de enige troost in leven en sterven en vaak hebben ze met elkaar uit de Bijbel gelezen en gebeden. Totdat God zei: ‘Het is genoeg, kom nu maar Thuis’. Zij zullen hem missen, maar ze misgunnen hem de hemelse heerlijkheid niet. We bidden de weduwe, kinderen, kleinkinderen, het achterkleinkind en de gehele familie de kracht van Boven toe. De Heere vertrooste en sterke hen als het gemis steeds meer gevoeld wordt. Hij wil voor de weduwen en wezen zorgen. Wie het van Hem verwacht, komt nooit beschaamd uit.

Ds. Van Leijen heeft zijn wens verkregen. Op zijn tachtigste verjaardag, donderdag 19 april, hebben we – na een rouwdienst in de Opstandingskerk in Nunspeet – zijn lichaam toevertrouwd aan de schoot van de aarde. Daar zal het rusten, totdat Jezus terugkomt. Dan zal hij met ziel én lichaam verenigd Zijn Koning eeuwig grootmaken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen