Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Weer plek vinden in Nederland

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Weer plek vinden in Nederland

Terugkomen uit zending niet altijd gemakkelijk

6 minuten leestijd Arcering uitzetten

Ds. P.J. den Admirant merkte dat gemeenteleden heel verschillende verwachtingen van hem hadden toen hij na zes jaar uit Chili terugkwam. Psychologe Huibke ten Hove, nu weer een jaar in Nederland, miste het duidelijke doel dat haar leven in Zimbabwe had. Terugkomen uit de zending in Nederland blijkt vaak niet eenvoudig.

Huibke ten Hove vertrok met haar man Herman in 2005 naar Morgenster in Zimbabwe. Sinds anderhalf jaar is ze terug in Nederland. Huibke en Herman wonen nu met hun drie kinderen in Leiden, waar Herman als ziekenhuisarts aan de slag ging. ‘We zijn niet meer toeschouwer in Nederland, maar na ruim een jaar zijn we weer deelnemer geworden. En dat is fijn. We voelen ons hier weer thuis, hebben onze draai gevonden en zetten ons in.
Daar is wel tijd voor nodig geweest.
Jezelf losmaken van en vertrekken uit Zimbabwe, de overgang maken naar Nederland en hier weer opnieuw beginnen, is een proces. Dit wordt ook wel de transitie-ervaring genoemd. Bij zo’n ervaring horen gevoelens van verwarring en verdriet. En dat hebben we gemerkt.’

Hartelijk opgenomen
‘Ik ben iemand die veel terugdenkt aan wat is geweest. Toen de kinderen naar school gingen en Herman aan het werk en de studie was gegaan, had ik daar ook veel tijd voor.
Aan de ene kant was het heel goed om terug te blikken, maar het maakte me vaak ook erg verdrietig.
Ik miste alles wat voorbij was en het duidelijke doel in ons leven. Toch was het ook heilzaam om die gevoelens boven te laten komen.
Bij onze terugkeer was er al wel direct veel stabiliteit. We hadden een huis voor de komende jaren, Herman had werk, we konden terug naar onze vertrouwde gemeente, de hervormde Marekerk van waaruit we ook naar Zimbabwe waren uitgezonden, en voor de kinderen was er plaats op een leuke school. Bovendien hadden en hebben we een geweldig netwerk van betrokken familie en vrienden om ons heen. Niemand dacht dat het wel gemakkelijk voor ons zou zijn en we kregen genoeg ruimte om ons verhaal te doen.
In de gemeente werden we hartelijk opgenomen en al heel snel gevraagd om taken op ons te nemen.
Dat hebben we het eerste halfjaar niet gedaan en daar was alle begrip voor. Daarna konden we ook meer overwogen beslissen welke taken bij ons zouden passen.
Gaandeweg hervonden we onze plek in de familieen vriendenkring, de kerk, de buurt, op het werk en op de school van de kinderen. We keken goed om ons heen hoe anderen invulling aan hun (gezins)- leven gaven en bevroegen hen op hun keuzes en idealen. Zo vonden we zelf weer een richting.’

Geloofsvertrouwen
‘Natuurlijk missen we Morgenster nog. Maar we voelen ons rijk gezegend dat we daar hebben mogen wonen en werken. Op de bijbelkring die we leiden, vertellen we vaak over de mensen in Zimbabwe. Over hun geloofsvertrouwen ondanks uitzichtloosheid. Hoe het rauwe leven in Zimbabwe vaak veel echter aanvoelde dan het luxe leven hier.
Hoe mensen zonder veel mogelijkheden, vanwege gebrekkige scholing en armoede, veel meer rust en vrede in hun leven kennen, dan wij hier in het westen. Op alle fronten proberen we het uiterste uit ons leven te halen. Zo vaak ten koste van onszelf en de mensen om ons heen.
Leven in Nederland is niet alleen maar gemakkelijker. Er komt hier zoveel op je af en de maatschappij is zo seculier. We kunnen best wat blijvende Afrikaanse rust, geloof en vertrouwen gebruiken.’

---
Met zijn vrouw en vier kinderen – de oudste was negen, de jongste drie – stapte ds. Den Admirant in 1992 in het vliegtuig naar Chili. Hij zou er zes jaar werken en wonen. Tijdens het eindverlof in 1998 werd hun zevende kind geboren. ‘Voor mijn vrouw en mij betekende terugkeren naar Nederland in 1998 weer thuiskomen. Maar sommige van onze kinderen hadden het grootste deel van hun leven in Chili doorgebracht – dat land was hun thuis.
Toch is het de vraag of de terugkeer voor ons als volwassenen wel echt thuiskomen was. Wat betreft de familie was dit zeker het geval.
De afstand tussen Nederland en Chili was groot, er was nog nauwelijks internet en het contact verliep grotendeels per brief of fax.
Het leven in Nederland was naar onze beleving anders geworden: sneller, zakelijker en iets afstandelijker. Bovendien viel ons erg op dat Nederlanders trendvolgers waren. Of was dit vooral ónze beleving, nadat wij een periode in een cultuur hadden geleefd die veel minder uit ging van de gedachte dat tijd geld kost?
Al snel wordt van zendelingen bij thuiskomst in Nederland verwacht dat ze weer gewoon meedraaien.
Wanneer mensen informeerden naar onze ervaringen, verwachtten ze een spectaculair verhaal. Vertelden we gewoon iets van ons leven en werk in Chili, dan vroegen ze weinig door. De belangstelling is dikwijls wat oppervlakkig en gekleurd door de voorstelling die mensen van zending hebben.’

Verwachtingen
‘Toen ik na mijn terugkomst weer als gemeentepredikant beroepen werd, merkte ik dat mensen uiteenlopende verwachtingen van me hadden. Dat vond ik het moeilijkst.
Sommigen denken en vrezen dat je door die periode je theologische achtergrond ontgroeid bent. Anderen lijken daar juist op te hopen: we krijgen een dominee uit de zending, die zal zich van alle tradities wel niets meer aantrekken.
Als zendingswerker weet je niet precies wat een zendingsperiode uiteindelijk bij je uitwerkt. Enerzijds besef je dat de vormen waarin onze eredienst gegoten is zeer betrekkelijk zijn. Aan de andere kant heb ik overzee nog meer het waardevolle van de gereformeerde traditie leren waarderen: de nadruk op de levende verkondiging van het Woord, het besef van onze afhankelijkheid van de Heilige Geest, die tot geloof brengt en bij het geloof bewaart.
Je moet je bij terugkomst opnieuw oriënteren. Ik heb dat achteraf te weinig gecommuniceerd, waardoor ik een vrij eenzame periode doormaakte en niet door iedereen begrepen ben. Dat heeft de eerste jaren na terugkomst, denk ik achteraf, wel extra moeilijk gemaakt.’

Oog voor het kleine
‘Een verblijf in de zending doet natuurlijk iets met je. In de eerste plaats heb ik meer oog voor het kleine gekregen. Het heeft me dikwijls verbaasd en ontroerd dat God werkzaam is in soms heel kleine groepen. In Nederland sluiten we bij een minimum aantal kerkgangers het gebouw en heffen diensten op. Nooit zal ik de ervaring vergeten tijdens een verlof in Nederland: een dienst met duizend kerkgangers tegenover een paar handen vol in Chili. En toch: van de duizend kerkgangers was er wellicht niemand voor het eerst in de kerk, terwijl tijdens één van de laatste diensten voor het verlof zeven volwassenen aanwezig waren die nog nooit een protestantse kerkdienst hadden bijgewoond. Ook die zeven zijn belangrijk, ook naar de ene gaat Gods liefde uit.
Daarom heb ik juist in de zending meer hoop gekregen voor Nederland. Het is zeker waar dat de secularisatie hier heel hard toeslaat, maar de grote aantallen zijn er nog steeds. Ook een kleine gemeente met vijftig tot honderd kerkgangers is gezien in het licht van de zending helemaal geen kleine gemeente. In sommige landen behoort ze zelfs tot de iets grotere.’

Dit artikel werd u aangeboden door: de Gereformeerde Bond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 24 mei 2012

De Waarheidsvriend | 24 Pagina's

Weer plek vinden in Nederland

Bekijk de hele uitgave van donderdag 24 mei 2012

De Waarheidsvriend | 24 Pagina's