Opvallend anders zijn

Het is in onze maatschappij niet eenvoudig om als gelovige jongere op te groeien. Maar was het ooit anders? De jeugdjaren van Simson tonen hoe moeizaam geloofsontwikkeling kan gaan. Nu lijkt onze roeping ook niet eenvoudig.

Het Richterenboek kent een vast stramien: de Israëlieten vergeten God, waarop Hij hen straft met onderdrukking; vervolgens bidden ze om hulp, waarop Hij een richter zendt, die hen bevrijdt. Dit refrein herhaalt zich vaak, tot het – opmerkelijk genoeg – uiteindelijk verstomt. In Richteren 13 horen we Israël niet klagen over de Filistijnse bezetters.
Hun Griekse cultuur met allerhande nieuwigheden heeft namelijk iets aantrekkelijks. Daarom neemt Israël de dwang voor lief en bidt ze niet eens meer om bevrijding.

Klakkeloze acceptatie
Zoiets kan nog steeds gebeuren: dat het kwade ons overweldigt, terwijl we het kwaad daarvan niet zien. Je denkt je heel zelfstandig te ontwikkelen, maar bent er blind voor dat je neerwaarts wordt meegezogen. Bij het overnemen van een populaire trend aanvaard je als vanzelf de zware belasting die het geeft; want dat doet toch iedereen?
Onze grootste onderdrukking is de macht van het gewone en de mening van de straat. Maar wie signaleert bij zichzelf waarvoor hij is afgestompt?
Ondanks het zwijgen van Israël gaat God Zijn volk toch redden; desnoods ongevraagd, uit eigen initiatief. Zo is God. Maar hoe verlos je mensen die zelf hun gevangenschap niet zien? Hier doet God het door Simson te zenden. Hij moet Israël verlossen; niet allereerst door kracht en geweld (want zijn sterkte wordt pas later genoemd), maar vooral door zijn geestelijke nazireeërschap.

Spiegelleven
Een nazireeër was iemand die een periode van zijn leven afzonderde om daarin God met volkomen toewijding te dienen en te aanbidden.
Het getuigenis dat hiervan uitging, werd nog versterkt door enkele sprekende, priesterlijke symbolen.
Zo mocht je geen sterke drank drinken, om daarmee te tonen dat je de inspiratie van de Geest verwacht (vgl. Ef.5:18); je mocht geen doden aanraken, om daarmee te tonen dat je bij de lévende Heere hoort (vgl. Luk.24:5); en je mocht je niet scheren, omdat men hoofdhaar zag als innerlijke kracht die naar buiten trad, en die inwonende Geestkracht koester je (vgl. Ef.3:16). Kortom, een nazireeër moest opvallend anders zijn – en daardoor getuigen van een geestelijke wandel met de Heere. Simson krijgt dit nazireeërschap als levenstaak opgelegd. Door zijn godgewijde leven moet hij de onwetende gevangenen een spiegel voorhouden en hen confronteren met hun eigen afgodische leven. Kijk toch waarvan je afgevallen bent en bekeer je tot je eerste liefde!
Diezelfde roeping geeft God ook ons en onze kinderen. Hij spreekt onze maatschappij niet alleen aan via de Bijbel en predikanten, maar zeker ook via het leven van gelovigen: ‘U bent een heilig priesterschap, opdat u zou verkondigen de deugden van Hem.’ (1 Petr.2:9)

Tegenover
Dit lijkt een moeilijke opdracht.
Want hoe hou je het vol? En: hoe moeten onze kinderen dat doen in onze samenleving? Manoach vraagt dat ook: ‘Wat zal zijn werkwijze zijn?’ (vs.12). Maar dat wil God niet zeggen.
Een leven dat ‘opvallend anders’ is, is namelijk niet zozeer een kwestie van ‘doen’, als wel van ‘zijn’. Dat is een leven dat zich niet laat meezuigen door tal van ontwikkelingen, maar daar positief-christelijk tegen afsteekt.
Tegenover alle tolerante seksualiteit getuig jij met een monogaam huwelijksleven – alle jaren. Opvallend anders.
Tegenover alle financiële carrièredrift getuig jij met je keuze voor die zorgtaak – van harte. Opvallend anders.
Tegenover alle mediale zelfontplooiing getuig jij van de eigenwaarde die God jou geeft – heel bescheiden.
Opvallend anders.
Zo wil God Zijn kinderen als spiegels laten schitteren. Toegewijd aan Hem; prikkelend als zoutend zout.

Advies
Eén raadgeving krijgt Manoach wel: ‘Ook je vrouw mag geen sterke drank drinken’ (vs.14). Dit is meer dan een goed zwangerschapsadvies.
Dit is het geheim van een christelijke opvoeding: om je kind als nazireeër te kunnen opvoeden, moet je zélf als nazireeër leven.
De beste manier om kinderen tot Christus te brengen, is om ze daar als ouders oprecht in voor te leven.
Ondertussen blijft ons nazireeërschap stukwerk. Ook ons mooiste getuigenis betekent voor een ander nooit meer dan hoogstens ‘een begin’ van diens verlossing. Maar wat een wonder als mijn wazige spiegel zo mag verwijzen naar de ware Nazireeër (Matt.2:23). Deze Gans Andere zal Zijn werk voltooien. Hij zal Zijn volk volkomen bekeren en verlossen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen