De vrouw

Ze was een vriendin van mijn moeder en als zodanig ontmoette ik haar als kind al vaak. Ik keek tegen haar op. Echt bang was ik niet, maar ze straalde iets waardigs uit, dat mij als kind aantrok en me enerzijds nieuwsgierig maakte en anderzijds een beetje huiverig. Daar kwam bij dat ik haar niet al te best verstaan kon en dat maakte het voor mij nog moeilijker, zeker als ze me persoonlijk en heel direct aansprak.

Gezelschap
Ze kwam niet alleen bij ons thuis als vriendin, maar ook als bezoeker van het gezelschap dat één of twee keer per jaar ook bij ons samenkwam om daar te spreken over de Heere, Zijn Woord en Zijn dienst en dat alles toegespitst op de persoonlijke ervaring. Soms zat ik daarbij en luisterde. Veel ontging me, soms pikte ik iets op.
Van moeder had ik al begrepen dat ‘de vrouw’ niet alleen een trouwe bezoeker was, maar er ook behoorlijk wat gezag had. Zij bepaalde hoe vaak en wanneer het gezelschap bijeenkwam, waar dat zou zijn en wat er aan de orde kwam, althans voor zover dat gepland werd. Het viel mij zelf ook op dat zij veel aan het woord was en dat er met ontzag naar haar geluisterd werd.

Hervormd
Mevrouw Van Renswoude alias ‘de vrouw’ was hervormd en dat stak ze niet onder stoelen of banken. Stellig zei ze er dan bij: ‘Daar horen we, in de vaderlandse kerk, allemaal!’ Daar konden de afgescheiden broeders en zusters het mee doen. Niemand durfde ‘de vrouw’ tegen te spreken. Zelf is ze in de jaren vijftig van de vorige eeuw van haar standpunt afgeweken en vertrokken naar de christelijke gereformeerde kerk in Nieuwpoort, omdat hervormd Langerak naar haar inzicht een lichtere koers ging varen. Haar attestatie bleef echter in de Hervormde Kerk en als er een ‘goeie dominee’ aan ‘de kerkbuurt’ in Langerak was, dan was ‘de vrouw’ present.
Ze had ook heel wat vrienden onder hervormde predikanten door het hele land heen.

Wonderlijk bewaard
Eén keer hoorde ik haar een spannend en ontroerend verhaal vertellen. ‘De vrouw’ was op een donkere herfstavond naar Schoonhoven getrokken om op bezoek te gaan. Aan de rand van het stadje stapte ze niet op het voetpad maar in de stadssingel! ‘Ik heb geroepen, maar er kwam geen hulp en ik kon er alleen niet uitkomen.
Mijn krachten begonnen me te begeven en ik heb mijn ziel en mijn leven, mijn man en mijn kinderen over mogen geven in de hand des Heeren en ik kon sterven!’ Op dat moment liet de Heere haar zien dat het haar tijd nog niet was. Ze kreeg nieuwe kracht om nogmaals te roepen. Er kwam een echtpaar aan lopen. Het stel trok haar uit het water en nam haar mee naar huis. ‘Ik ben wonderlijk bewaard!’, getuigde ze later.

Handel en wandel
‘De vrouw’ praatte niet alleen, ze bracht haar christen-zijn ook in praktijk, evenals haar dorpsen gezelschapgenoot Kees de Zeeuw (zie vorige week). Aaltje van Renswoude deelde geen rijksdaalders uit, althans ik heb dat nooit gemerkt, maar ze bezocht wel zieken, eenzamen, bedroefden en beproefden. Ze is veel mensen tot steun geweest.
Met haar vele contacten daarbij geteld, kon het niet anders of ze moest veel van huis zijn. Dat was ook het geval. Boze tongen in het dorp wisten zeker dat ze haar huishouden verslonsde en dat haar echtgenoot Gijs soms zes dagen per week bruine bonen moest eten. Ik heb daar bij mij thuis nooit over gehoord. Met enkele kinderen had ik later contact en er was geen spoor van achterstand merkbaar, wél waardering.

Stilletjes uit bed
De familie Van Renswoude had een kersenboomgaard, één van de weinige in ons dorp.
Eens per jaar gingen we daarheen. Feest was dat.
Voor mij was een heel gewichtig moment waarop ‘de vrouw’ mij persoonlijk toesprak. Dat was na een bijeenkomst bij ons thuis. Een jaar of zeven zal ik geweest zijn. Ik was stilletjes uit bed gekomen en op een stoof een beetje achteraf gaan zitten om te luisteren. Toen het gezelschap wegging, kon ik niet meer wegkomen. ‘De vrouw’ kwam regelrecht naar mij toe en zei: ‘Zo Adri, ben jij nog op? Je doet er goed aan om hier te komen en stilletjes te luisteren. Wij spreken hier over de Heere en Zijn liefde en ik hoop dat Hij Zich ook over jou zal ontfermen.’
Spannend en onvergetelijk.

Volgende keer: Pleun Gerrit Rietveld uit Giessenburg.

---
A.J. Terlouw woont als kind in hetzelfde dorp als zijn tante Dien, in Langerak aan de Lek. Rond 1949, als hij een jaar of negen, tien is, hoort hij zijn tante meermalen spreken over ‘praters’. ‘Ik wist maar niet wat ze daarmee bedoelde. Had ze het over mensen die (te) veel praatten? Mijn moeder gaf desgevraagd opheldering.
‘Tante Dien bedoelt mensen die bij elkaar komen aan huis en daar dan over het geloof praten.’’
Onder de titel die zijn tante hem meer dan zestig jaar geleden aanreikte, schrijft Terlouw over vier centrale personen uit het gezelschapsleven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen