Confessionele broeder

Nadere uitleg is niet nodig en tegenspraak is nauwelijks mogelijk. Jan is onze oude neef, emeritus predikant J.H. de Vree in Leimuiden. We hebben veel contact. Hij is gek op ritjes.
Zelf rijdt hij geen auto, maar er zijn heel wat mensen die hem en zijn zus, met wie hij samenwoont, willen rijden.
Het wordt een aangenaam bezoek.
Jan en zijn zus zijn beiden gezelligheidsmensen en broeder Groenveld heeft het ook prima naar zijn zin.
We praten over koetjes en kalfjes en, het kan niet uitblijven, de gesprekken komen ook terecht bij het kerkelijke leven. Groenveld heeft er al vele ambtsjaren op zitten en neef Jan is inmiddels ongeveer 45 jaar predikant.
Groenveld is geïnteresseerd in mijn werk als jeugdwerkadviseur.
Hij memoreert dat hij, samen met de dominee, enkele jaren geleden een cursus bijwoonde in Boskoop.
Ik herinner het me ook.

Tuin in
Tijd om even in onze tuin te kijken.
Neef en nicht blijven liever binnen, want het is frisjes, maar broeder Groenveld wil er wel even uit.
En zo trekken we samen naar onze tuin. Groenveld spreekt zijn zorg uit over de terugloop van de kerkgang.
‘Dominee de Vree wist de mensen bij elkaar te houden, maar nu dreigt er polarisatie.
Er zijn in Leimuiden ook heel wat mensen van buiten gekomen en dat betekent dat we ook te maken krijgen met andere ideeën als het gaat over het kerk zijn, de verkondiging en noem maar op. Ik heb er echt zorgen over!’
‘Waar staat u zelf ?’ vraag ik. ‘Ik ben in hart en nieren confessioneel, maar ook voel ik me aangetrokken tot de Gereformeerde Bond. Vooral de ernst van de preken spreekt me daar aan’, onthult Groenveld.

Gezelschapsleven
De confessionele broeder vertelt verder dat hij ook het gezelschapsleven van huis uit kent. ‘Trouwens, ik bezoek momenteel nog een groepje dat je ook als een gezelschap zou kunnen duiden. Mensen komen enkele keren per jaar bij elkaar om over het geestelijk leven te praten. Voornamelijk hervormden, ook enkele behoudende gereformeerden. Dat groepje is ontstaan als een soort gebedsgroep toen er een vorm van matheid over onze gemeente lag. Dat was voordat uw neef, ds. De Vree, bij ons was. Toen is er – als een gebedsverhoring – een opleving gekomen.
En mijn vrees is dat we nu opnieuw aankoersen op een inzinking. Vandaar dat het ‘gezelschap’ weer actueel wordt. Dat had u niet gedacht, hè, een confessionele ouderling die een gezelschap bezoekt!’

Nog wat dieper
Na deze eerste verkenning heb ik er eigenlijk behoefte aan nog wat meer te horen van deze broeder.
Hij moet toch nog meer te vertellen hebben. Ik moedig hem aan dat te doen.
‘Kijk, dat ik betrokken ben geraakt bij dat groepje heeft ook wel te maken met mijn achtergrond.
Van jongs af ben ik erg betrokken geweest bij kerk en geloof. En dan bedoel ik niet zozeer het reilen en zeilen alleen, maar meer de verborgen omgang met God. Daar gaat het toch om, maar tegelijk zeg ik erbij dat die ‘bevinding’ wel handen en voeten moet krijgen in daden van liefde, toewijding, dienst aan je naaste. Anders blijft het hol. Dat maakt me tegelijk ook wat huiverig voor gezelschappen.
Het gevaar is groot dat het zo weinig concreet wordt en dan ook zo theoretisch blijft. Alleen maar praten…
Daarom ben ik in het groepje dat ik noemde pas actief geworden toen het kerkelijk leven dreigde te verschralen. We hebben elkaar toen als deelnemers aan die groep gevonden.
We hebben veel gebeden. Ernstig gebeden en die gebeden zijn verhoord. Met ds. De Vree hebben we heel goede jaren gekregen! Begrijpt u wat ik bedoel?’

Lichaam en leden
‘Kijk’, vat Groenveld ten slotte samen, ‘gezelschappen, prima, maar dan niet te veel praten over innerlijk leven. Laten gebed en bijbellezing een plaats hebben, met een zo concreet mogelijk doel. Een doel dat niet alleen het individu verder helpt, maar vooral de gemeente. We zijn tenslotte geroepen om als leden van het lichaam van Christus een eenheid te vormen en dienstbaar te zijn aan de naaste, binnen en buiten de kerk. Als een gezelschap zo functioneert, dan ben ik er graag bij.’

---
A.J. Terlouw woont als kind in hetzelfde dorp als zijn tante Dien, in Langerak aan de Lek. Rond 1949, als hij een jaar of negen, tien is, hoort hij zijn tante meermalen spreken over ‘praters’. ‘Ik wist maar niet wat ze daarmee bedoelde. Had ze het over mensen die (te) veel praatten? Mijn moeder gaf desgevraagd opheldering.
‘Tante Dien bedoelt mensen die bij elkaar komen aan huis en daar dan over het geloof praten.’’
Onder de titel die zijn tante hem meer dan zestig jaar geleden aanreikte, schrijft Terlouw over vier centrale personen uit het gezelschapsleven.

Dit is de laatste aflevering van een viertal portretten uit het gezelschapsleven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen