Homoseksuele gevoelens

Ruim negentig procent van de Nederlanders beweert homotolerant te zijn. Toen echter in het familie(!)programma Goede Tijden, Slechte Tijden de camera langdurig twee jongens in beeld bracht die zonder gêne de liefde met elkaar bedreven, volgde een stortvloed van boze reacties en verwensingen. En in het populaire televisieprogramma van Arie Boomsma hebben jongeren de hulp van een mediagrootheid nodig om ‘uit de kast’ te komen. Zo gewoon en zo geaccepteerd is de liefde voor iemand van gelijk geslacht kennelijk ook weer niet.
Discriminatie en pestgedrag tegen ‘homo’s’ komen op openbare scholen beslist niet minder voor dan op christelijke leerinstellingen. En ook in de sportwereld is het een hele stap om te vertellen dat je ‘valt’ op iemand van de eigen sekse. Heeft aversie tegen homoseksualiteit te maken met een biologische component? Het is in ieder geval niet stoer om homo te zijn. Bovendien roept afwijkend gedrag al snel weerzin en agressie op. Voordat iemand van zijn homoseksuele oriëntatie aan anderen vertelt, heeft hij daar vaak langdurig tegen gestreden en niet zelden op krampachtige wijze geprobeerd die gevoelens verborgen te houden of te negeren. Sommigen komen er pas op gevorderde leeftijd mee voor de dag.

Crisis
Jarenlang met een geheim lopen is een zware last. Uit de mond van jongeren tekende ik meer dan eens een bewogen relaas op van strijd, worsteling, angst en eenzaamheid.
Je gevoelens identificeren als homoseksueel en vervolgens jezelf accepteren als zodanig brengt je gemakkelijk in een diepe crisis, zeker als je leeft binnen een orthodox- religieuze context. In de kerk hoor je dat God man en vrouw geschapen heeft, op elkaar gericht en voor het huwelijk bestemd heeft.
En ook dat het niet goed is dat de mens alleen is of blijft. Je hebt vele vragen en wordt door anderen bevraagd. ‘Weet je het wel echt zeker?
Beeld je het je niet in...?’
Hoe zal mijn omgeving reageren?
Teleurgesteld? Met onbegrip en afkeer? Zet ik de verhoudingen onder hoogspanning? Dreigen verstoting en eenzaamheid mijn deel te worden?
Maar er zijn ook vragen aan God.
Wanhopige vragen. ‘Waarom ben ik homo en niet gewoon hetero?
Ben ik zo gemaakt? Ja? Maar waarom dan? Ik heb dikwijls gebeden om verandering, maar mijn gevoelens bleven. Hoe nu verder?
Verwondert het dat een bovengemiddeld aantal van deze medemensen op enig moment suïcide overweegt?

Aangeboren of keuze
Nog iets. Is liefde voor iemand van de eigen sekse een modeverschijnsel? Een keuze, zoals wel eens beweerd wordt? Ik kan hier nu niet op ingaan, maar wie hier ja zegt of weifelt, doet de ander tekort. Je neemt hem niet serieus, alsof homoseksualiteit ook maar enig voordeel zou geven. Echter, wie van ‘aangeboren’ spreekt, neemt de bocht eveneens te kort.
Daarmee ontken ik niet dat onze seksuele voorkeur een genetische component heeft, maar er is ook een omgevingsfactor, die door veel onderzoekers overigens geheel of grotendeels biologisch wordt ingevuld. Dat wil zeggen: beperkt tot het leven in de baarmoeder. De gedachte dat chemische invloeden al in een vroeg stadium een rol spelen in de ontwikkeling van onze seksuele belangstelling intrigeert mij buitengewoon.
Dat homoseksualiteit een ziekte is die behandeld moet worden in de hoop op genezing, was tot voor kort de visie van ook de wetenschappelijke psychiatrie en psychologie. Hoeveel onrecht en pijn heeft dit teweeggebracht.

‘Wij’ en ‘zij’
‘Wij’ en ‘zij’, niet zonder reden schrijf ik dat tussen aanhalingstekens. In de gemeente spreken we zo niet. We zijn allen zondaren die van genade moeten en mogen leven. Daarom horen ook mensen met tegendraadse gevoelens er helemaal bij. Ook na hun ‘uitkomen’ blijven zij voluit onze broeder of zuster. Waarom zouden ‘zij’ plotseling op een aparte plaats komen staan? Zielig of eng zijn? Ineens ongeschikt om in een ambt te dienen, of leiding te geven aan een kring, club of vereniging? Prefereren zijzelf de zijlijn, dan kan het heilzaam zijn hen wat meer bij activiteiten te betrekken. Voor alle duidelijkheid: het wordt lastiger wanneer iemand afziet van een celibatair leven.
Een ruwe schatting becijfert dat twee derde van degenen die ‘uit de kast komen’ de gemeente verlaten.
Dat is schokkend. Anderen strijden hun strijd in stilte. Blijven zij? Vertrekken zij ook?

Pastor
Ik verblijd mij wanneer een mens met overwegend of volledig homoseksuele belangstelling mij als pastor zijn of haar vertrouwen geeft. Bescheidenheid en voorzichtigheid passen mij dan. Een gesprek begint met oprecht en onbevangen luisteren. Ik voer geen verborgen agenda, maar stel mij evenals de ander kwetsbaar op. Ik wil empathisch zijn, maar niet ongegeneerd nieuwsgierig. Ik probeer mij voor te stellen hoe moeilijk die ander het heeft.
Als pastor help ik hem of haar allereerst zijn of haar gevoelens op een niet veroordelende wijze onder ogen te zien. Verzand niet in een verstikkende morele discussie, maar durf samen de zoektocht aan te gaan naar wat Gods wil en weg in dezen is. Dat betekent loskomen van iedere vooringenomenheid en elk vooroordeel, maar ook van de gevoelscomponent die in onze emocultuur zo vaak boven het gezag van Gods Woord uitgaat. Weg die gekleurde leesbrillen.
De pastorale weg is vooral ook informeren naar iemands relatie met de Heere. Samen bij onze barmhartige hogepriester Jezus Christus uitkomen.

Tijd nodig
Het zal duidelijk zijn dat we dit niet in één gesprek afkunnen. Hier is meer tijd nodig. Zorg vooral voor structuur in het maken van afspraken en het voeren van gesprekken. Wees ook duidelijk. Het moet op enig moment helder worden wat naar jouw diepste overtuiging de heilzame weg van God is.
Dat aan de orde stellen is niet altijd eenvoudig. Wie ben ik om mijn naaste het geluk van een (seksuele) relatie te ontzeggen? Hunkert niet ieder mens naar intimiteit? Naar iemand om het diepste te delen?
En toch, hoe moeilijk ook, als ik ervan overtuigd ben dat de Bijbel het licht op rood zet voor zowel een ongeordend liefdesleven als een relatie in liefde en trouw tussen mensen van eenzelfde geslacht, dan moet ook bij mij het hoge woord eruit.
Ik motiveer de ander tot strijd. Hij moet zich veel ontzeggen. Het duizelt mij als ik daaraan denk. Maar toch ik roep hem op tot kruisdragen. Om dit juk op te nemen.
Gelukkig hoeft hij dat niet alleen te doen. Schrijft Paulus niet dat hem alle dingen mogelijk zijn door Jezus Christus die hem krachten geeft? Zo wordt zijn coming out, een coming true, tenminste als hij wenst te leven in oprechtheid en waarheid, verbonden aan de Zaligmaker Jezus Christus. Nu wordt het ook een coming through: achter Christus aan is er doorkomen aan in een wereld vol verleidingen, strikken en voetangels.

Gedragen
Wanneer ons gemeenteleven op de juiste hoogte functioneert, weten mijn medebroeder en zuster zich ook gedragen door het gebed van velen (allen?). De zondagse voorbede krijgt een vervolg in de huizen. Heel concreet bidden we om volhardend geloof voor hen, om niet door de postmoderne tijdgeest maar door de Heilige Geest geleid te worden. Hoe nodig in een tijd waarin de context waarin we leven haast eindeloos is. Waarin onbeperkt wereldwijd ideeën en meningen worden uitgewisseld. Zij moeten weten dat er een wolk van – eveneens onvolmaakte – medechristenen om hen heen is die hen liefhebben.
Ook een heteroseksueel georiënteerd mens heeft zijn strijd in dit tijdvak van ongebreidelde erotische reclame-uitingen en veidingen. Zo lopen we samen de wedloop. Samen strijden we onze strijd. Maar het is Israëls God die niet alleen krachten geeft, maar ook de overwinning.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen