Eens komen er andere tijden

Prediker gaat afronden. Hij heeft veel met ons willen delen. Hij eindigt met de oproep om de Schepper te gedenken wanneer wij jong zijn, voordat de kwade dagen komen. Die kwade dagen betreffen de aftakeling van ons leven. Een mensenleven wordt nogal eens gezien als opgaan, blinken en verzinken.
Prediker geeft extra aandacht aan het laatste en beschrijft deze fase op beeldende wijze. Het is prachtige poëzie en tegelijk aangrijpende werkelijkheid.
Tegenwoordig zien wij de fase van de aftakeling met name in een verpleeghuis en/of een hospice.
Zullen wij elkaar bijstaan als de mens naar zijn eeuwig huis gaat?!

Doe het nu
Denk aan uw Schepper voordat...
Geef je hart aan de Heere God als je jong bent. Wacht daar niet mee.
Zal ik God vinden in de dagen van mijn aftakeling? Doe het nu!
Zo proef ik zijn advies. De kwade dagen zijn donkere dagen. Dagen waarop de zon niet meer tevoorschijn komt. Point of no return. Het gaat naar het einde. Prediker beschrijft in hoofdstuk 12 hoe het menselijk leven minder en minder wordt. Daarbij gebruikt hij het beeld van een huishouden van een groot huis of paleis.

Bewakers, mannen, maalsters
De situatie is dreigend. Op de dag dat de zon verduisterd wordt, gebeurt er van alles in en rondom dit levenshuis. De bewakers van het huis beven; de krachtige mannen staan niet meer rechtop. Ze zijn door angst bevangen. De maalsters die het graan moeten malen, zijn ermee gestopt. Ze zijn met te weinig overgebleven. Aan de vrouwen die door de vensters naar buiten kijken, wordt het zicht ontnomen. De beide deuren naar de straat, waar het sociale leven zich afspeelt, worden gesloten. Het schrapende geluid van molenstenen is verstomd. Heel het gewone leven komt tot stilstand. Het is onheilspellend stil geworden op straat. Nu is ook het (zachte) geluid van de vogel te horen. Mensen vrezen de hooggelegen plaatsen en er zijn verschrikkingen op de weg. Bij het huis staat de amandelboom in bloesem. De sprinkhaan sleept zich volgevreten voort en breekt de kapperbes open.

Handen, benen, tanden
Het lichaam – een prachtig huis, een paleis – takelt af. De bewakers (handen) van het huis gaan bibberen. De mannen (benen) die alles vermochten, gaan krom lopen. De maalsters (tanden) zijn luttel in getal. De vrouwen (ogen) die voor het raam naar buiten keken, zien niet ver meer. De deuren (oren) naar de straat worden gesloten.
Het geluid van de molen verzwakt; ons spreken wordt zacht, de stem wordt ijl en de tonen worden gedempt. Eropuit gaan als je ouder wordt? Je ziet er steeds meer tegenop. Het leven verliest gaandeweg zijn kleur en fleur.... De amandelboom laat zijn witte bloesem zien – de grijze haren komen vanzelf. De sprinkhaan sleept zich voor – de spijsvertering wordt moeizamer. En ook de kapperbes verliest zijn geneeskundige werking. De mens gaat naar zijn eeuwig huis.

Hoge waardering
Eenmaal aangekomen bij het levenseinde, gebruikt Prediker andere beelden. Het zilveren koord wordt verwijderd en de gouden oliehouder verbrijzeld. Het is een dure lamp, gezien het zilver en het goud. Prediker heeft dus een hoge waardering voor ons aardse leven. Het leven is als een damp, maar ook als een zilveren koord en een gouden olielamp.

In één beweging gaat zijn pen verder. Ons sterven is als de kruik die bij de waterput stukgebroken wordt en als een rad dat verbrijzelt als er geput wordt. De mens is, als kwetsbaar wezen, als een aarden pot. Wanneer dat gebeurt, keert het stof terug naar de aarde.
Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren. De geest keert terug tot God. De mens gaat naar zijn eeuwig huis.

Loslaten
Het gaat Prediker erom zijn lezers duidelijk te maken dat ze van het leven op een goede manier moeten genieten als dat nog kan.
Voordat…, want er zullen ook andere tijden komen. En dan zeggen we: ‘Ik vind er geen vreugde in.’
Dat wil niet zeggen dat wij alles uit het leven moeten halen wat erin zit. Wel is het zaak oog te hebben voor de gaven en de Gever. Nee, wij worden niet opgeroepen om te leven alsof dit aardse leven alles is. Nu of nooit. Er is een eeuwig huis. Er komt een moment waarop wij alles moeten loslaten. Rouwklagers doen de ronde in de straat. Zo is dat eeuwen lang gedaan. Wij noemden hen vroeger de aansprekers. Het overlijdensbericht werd je aangezegd. Tegenwoordig sturen wij een rouwkaart. De rouwklagers zijn rondgegaan. De rouwklagers zullen rondgaan, totdat Jezus terugkomt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen