Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Missionair in Sarajevo

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Missionair in Sarajevo

God doet in Bosnië grote dingen op kleine schaal

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

De gevolgen van het oorlogsgeweld zijn nog volop zichtbaar in Bosnië. Dit maakt diepe indruk op ds. C.G. Geluk wanneer hij het land bezoekt om les te geven aan theologische studenten in Sarajevo. Ik beleefde daar indrukwekkende dagen, met een historische en heilshistorische dimensie.

Sarajevo ligt in Bosnië, dat deel uitmaakt van de Balkan. Dit is een gebied dat grote etnische tegenstellingen kent en getekend wordt door een geschiedenis van oorlogen. De laatste oorlog vond nog maar betrekkelijk kort geleden plaats, van 1992 tot 1996.
Op de route naar Sarajevo zijn vele verwoeste huizen te zien. Onderweg gingen mijn gedachten uit naar degenen die er woonden, maar werden vermoord of verdreven.
Ook Sarajevo zelf toont nog veel sporen van oorlogsgeweld. De stad is drieënhalf jaar belegerd geweest door de Serven, die vanaf de omringende bergen twee miljoen projectielen op de huizen en straten lieten neerdalen. Hierbij zijn zo’n 12.000 inwoners, onder wie bijna 800 kinderen, omgekomen.

Confronterend
Via de Stichting Hulp Oost-Europa ontving ik een uitnodiging om les te geven aan theologische studenten in Sarajevo. Ik heb het verblijf in Bosnië als confronterend ervaren.
De gevolgen van het oorlogsgeweld zijn nog zo zichtbaar. Niet alleen aan veel gebouwen maar vaak ook in de ogen van de mensen. Wat een trauma’s, wat een verdriet.
Er was net een expositie geopend over wat in Srebrenica heeft plaatsgevonden. De beelden, de lange rijen van namen van die duizenden mannen die genadeloos zijn neergeknald, de voorwerpen die je ziet, de verhalen die de gids vertelt. Vreselijk.
Ik heb bij het kindermonument gestaan, met de afbeeldingen van vele kindervoetjes. En bij het gedenkteken op de marktplaats waar door een mortieraanval 68 mensen de dood vonden. Ik hoorde getuigenissen van het leed van de inwoners. En dat werkt nog steeds door.
Je zult drie kinderen of 90 procent van je vrienden zijn kwijtgeraakt.

Nooit meer
Nooit meer. Vaak wordt dit gezegd. Ik herinner me dat dit in 1995 gezegd werd bij de officiële herdenking van vijftig jaar bevrijding, met een verwijzing naar de wreedheden in de Tweede Wereldoorlog. De oorlog in Bosnië woedde toen nog voort. ‘Dit’ was toen aan het gebeuren. En dat, terwijl het niet meer mocht.
Het werd opnieuw gezegd in 2005, zestig jaar na de bevrijding. Toen stonden de kranten vol met berichten over het geweld in Darfur, waar tussen 2003 en 2008 300.000 mensen om het leven kwamen.
‘Dit’ gebeurde, terwijl het niet meer mocht.
‘Dit’ gebeurt vandaag nog steeds, in Syrië, in Congo, in… Terwijl het niet meer mag.
Wat luisteren mensen toch slecht.

Kwaad
Wat nooit meer mag gebeuren, gebeurt. Heel de geschiedenis getuigt ervan. Waarom zouden we denken dat ‘dit’ nooit meer zal gebeuren? Gaat het steeds beter in de wereld? Gaan wij vandaag met meer liefde en respect met elkaar om dan vroeger? Waarom zou mijn buurman mij niet verraden als er een etnische zuivering plaatsvindt en ik tot de verkeerde bevolkingsgroep behoor? Nog erger: zou ik bij zo’n zuivering mijn allochtone buurman niet verraden, als mijn leven ervan afhangt? Zou ik dan niet voor mijn eigen hachje kiezen?
We staan voor de afgrond van het kwaad. Het is om te huiveren. ‘Dit’ gebeurt. En het kan zo maar bij ons ook weer gebeuren. Ik schrik van de gedachte dat het niet uitgesloten is dat ik er ook van in de ban kan raken. Wat zit er diep in mijn eigen hart?
Er zijn vormen van kwaad die onvoorstelbaar zijn. Het is onvoorstelbaar dat anderen zich aan dit huiveringwekkende kwaad schuldig maken. Het is onvoorstelbaar dat ik mij daaraan schuldig zou maken. Maar hebben die anderen dat vroeger ook niet gedacht?
Moet ik niet erkennen dat ‘dit’ mij ten diepste niet vreemd is?
Is wat ‘dit’ genoemd wordt eigenlijk geen symptoom van wat veel dieper zit, namelijk: rebellie tegen God waaronder wij en onze medemensen letterlijk, psychisch, geestelijk vermorzeld kunnen worden?
Wat zeggen wij eigenlijk als wij zeggen dat ‘dit’ nooit meer mag gebeuren?
Zo gingen mijn gedachten. Ik ben er meer van doordrongen geraakt dat we alleen maar om Gods bewarende hand en vernieuwende genade kunnen bidden.

Vol passie
En dan zijn daar die studenten in Sarajevo. Ze zijn allemaal wat ouder. Ze zijn tijdens of na de oorlog tot een levend geloof in Christus gekomen. Zij behoren tot degenen die veel hebben meegemaakt. Enkelen gaven aan daar niet over te kunnen praten.
Maar ze zijn allemaal vol van de Heilige Geest en vol passie om het evangelie met anderen te delen. Vol verlangen om de helende werking van het evangelie te zien in het leven van hun verwonde en beschadigde medeburgers. Vol motivatie om de boodschap van hoop te verkondigen. Het was ontroerend en bemoedigend om dat te zien. Ik merkte bij hen niet alleen een gezonde academische belangstelling voor de stof maar ook een existentiële betrokkenheid bij de behandeling ervan, vanuit het sterk missionaire besef: alleen als ik goed toegerust ben als levende getuige van Christus, kan ik God en mijn ongelovige naaste volgens mijn roeping dienen.

Machtsfactor
Meer dan 90 procent van de bevolking van Sarajevo behoort tot de islam. Er staan meer dan honderd moskeeën. Dit aantal wordt in rap tempo groter. Arabische sjeiks investeren daar veel geld in. De islam is een bijzondere machtsfactor.
De kerk lijkt kansloos. Maar het handjevol christenen in deze stad gelooft in de kracht van het evangelie. God doet grote dingen op kleine schaal. Zijn werk gaat door. En dan denk ik ook aan ons land.
Ook al wordt de kerk kleiner, Zijn werk gaat door. Hij blijft Zelf groot, ook als Hij voor mensen kleiner wordt of niet meer bestaat.
Hij blijft grote dingen doen, ook al is het naar wereldse maatstaven op kleine schaal. Maar – en dat is de heilshistorische dimensie – in het perspectief van Zijn Koninkrijk gaat het om wereldwonderen.

Dit artikel werd u aangeboden door: de Gereformeerde Bond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 29 november 2012

De Waarheidsvriend | 24 Pagina's

Missionair in Sarajevo

Bekijk de hele uitgave van donderdag 29 november 2012

De Waarheidsvriend | 24 Pagina's