globaal bekeken

Na het aftreden van koningin Beatrix en de inhuldiging van kroonprins Willem-Alexander als koning twee fragmenten over het Oranjehuis.

In Protestants Nederland schrijft dr. J. de Jong-Slagman over Nicolaas Beets en prinses Marianne. Beets (1814-1903) was ‘de grote favoriet van het hele Oranjehuis (Willem III, Koningin Emma, Koningin Wilhelmina).

Op 14 september 1830 trouwde de twintigjarige prinses Marianne met prins Albert van Pruisen. Het was een onrustige tijd: twee weken eerder was de Belgische Revolutie losgebarsten. De burgers in het zuiden van het Koninkrijk der Nederlanden gaven op een niet mis te verstane manier te kennen dat ze de regering van koning Willem I niet langer verdroegen. Een broedertwist barstte los. Voor velen was de Oranjeliefde als een reactie op de belediging door de Belgen weer opgebloeid. Zo ook bij de zestienjarige Nicolaas Beets. Hij schreef een gedicht ter gelegenheid van het huwelijk van Marianne en roemde de prinses als een
‘Doorluchte Oranjespruit, zoo schoon een’ stam wel waardig,
Sieraad van Nederland, als toonbeeld van de Deugd,
Eenvoudig en opregt, zachtmoedig, edelaardig,
Zoo kent u ’t Vaderland en ’t deelt in uwe vreugd.’ (…)
‘Ik zie een’ traan uw lieflijk oog ontvloeijen,
Ik zie u diepgeroerd, en bleek van zielesmart,
Beweent gij het gewigt der zware huwlijks boeijen,
Of treft een ander leed uw teêr gevoelend hart?
O! ’k weet het …. ’t Is de ramp, aan Neêrland overkomen,
O! ’k weet het, ’t is de smaad, uw stamhuis aangedaan,
De zorg die ’t edel hart van Hem heeft ingenomen,
Dien gij als Vader eert! Weêrhou ze niet, die traan!
Ja de oproertrom, die ’t muitend rot heeft durven roeren,
Is (wij gevoelen het) geen bruiloftsfeestmuzijk;
Maar treurt ge om hen, die snode muitbanieren voeren,
Sla dan een blijder oog op ’t Noorderdeel van ’t Rijk.
Hier ziet ge een vreedzaam volk getrouw aan pligt en orden,
En onlosmaakbaar aan ’t Oranjehuis verknocht,
Dat nooit oproerig, neen, omtrent den Vorst zal worden,
Dien, ’t sinds zoo lang al tijd, als Vader eeren mogt.’

Uit een interview in RMU.NU, het RMU-ledenmagazine, met dr. Cees Fasseur, historicus en auteur van onder andere de tweedelig biografie over koningin Wilhelmina.

Uit de tweedelige biografie komt Wilhelmina naar voren als intelligente, hardwerkende vrouw. ‘Ze las alle stukken waar ze haar handtekening onder zette. De ministers hadden het niet altijd makkelijk met al de vragen die ze hen stelde. Ze wilde het naadje van de kous weten, en de ministers konden als ze bij de koningin waren natuurlijk niet terugvallen op hun ambtenaren. Dat plichtsbesef van
Wilhelmina zie je bij de huidige koningin ook heel sterk terug.’
Fasseur haast zich om te zeggen dat Juliana ook ‘bepaald niet dom’ was. ‘Zij las haar stukken ook wel. Maar ze kon haar ambt en haar persoon niet goed scheiden. Ze was emotioneler. Haar grootste handicap was dat ze gewoon wilde zijn. Als je koningin bent, kun je dat honderd keer roepen, maar je bent nu eenmaal niet gewoon.’
Een mannelijk staatshoofd zal sowieso anders zijn dan een koningin, verwacht Fasseur. ‘Willem-Alexander is waarschijnlijk wat minder plichtsgetrouw dan zijn moeder. Of, laat ik het positief formuleren, wat minder perfectionistisch.’ Volgens Fasseur zijn vrouwen namelijk als snel perfectionistischer dan mannen. ‘Ze moeten zich profileren, tegenover de mannen bewijzen dat ze het echt wel kunnen. Zeker voor Wilhelmina was dat belangrijk. Iedereen die in die tijd wat te zeggen had, was man. Ze was al 25 jaar koningin toen ze voor het eerst naar de stembus mocht. Maar ze heeft zich goed staande gehouden.’

J. van der Graaf

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen