Drukte is grootste vijand

De Bijbel is er helder over dat het een hele strijd kan zijn. De cri de coeur van Paulus in Romeinen 7 spreekt boekdelen. Als hij het goede wilde doen, lag het kwade vlakbij. Bovendien zullen we na ontvangen genade ervaren dat het vlees nog steeds tegen de Geest in begeert, en omgekeerd, zodat we niet doen wat we zouden willen. We zijn nog niet zomaar ‘eikenbomen der gerechtigheid’.

Heiliging
Een grote valkuil kan dan ook zijn dat we het allemaal zelf gaan proberen. Terwijl Christus ook gegeven is tot heiliging van ons leven. Dus ook om te groeien in het geloof. We mogen het daarin van Gods belofte verwachten dat Hij degenen die Hij tevoren gekend heeft, er ook van tevoren toe bestemd heeft om aan het beeld van Zijn Zoon gelijkvormig te zijn (Rom.8). Dan gaat de kramp er af. En willen we toch ook niet anders meer dan steeds meer op Hem lijken?

Wereld
In de wereld zullen we er wel achterkomen dat we onze tijd niet bepaald mee hebben. Want hoe we het ook wenden of keren, we worden vaak meer besmet door de wereld dan we denken. We kunnen ons veel laten aanpraten, wat de groei in het geloof niet bevordert. Denk alleen maar aan alle luxe en materie waar we zo door in beslag genomen kunnen worden. En onze naam en carrière.
Ook kunnen we veel te veel uit het leven willen halen: een weekendje hierheen en daarheen, die en die aanbieding, dat concert en die film en dat programma. Al onze vrije tijd gevuld.
De praktijk is bovendien dat we via al die entertainment veel van de wereld opnemen in ons brein. Hierdoor passen we ons ongemerkt vaak meer aan het denkpatroon en de leefwijze van de wereld aan dan goed voor ons is. Want alles wat we in ons opnemen, doet wat met ons. En dat kunnen we niet zomaar even uit ons geheugen wissen.
Het moge duidelijk zijn dat we niet geestelijk groeien door alle geneugten van de wereld, maar juist door de pelgrimage. Wel getrouw ons goddelijke beroep uitoefenend, maar ten diepste toch ‘vreemdeling op aarde’. Omdat ons Thuis hierboven is.

Tijd
De grootste vijand van geloofsgroei is misschien wel onze zogenaamde drukte. Jongeren geven dat onomwonden toe. Ze worden veelal zo in beslag genomen door de sociale media en door alles wat per se niet gemist mag worden dat er weinig tijd overblijft voor het geestelijke. En als ze even wat tijd over hebben, zit hun hoofd al zo vol. En dan van de weeromstuit stil worden voor God... Niet eenvoudig. Groei vereist namelijk tijd, rust, geduld en tere zorg. De hectiek van het leven gaat volwassenen echter niet voorbij. Vooral waar man en vrouw beiden buitenshuis werken, moet er in de vrije tijd veel gebeuren. Met het gevolg dat de sociale verplichtingen, en dan vooral de familiebezoekjes, nogal eens op zondag moeten plaatsvinden. Ten koste van de tweede dienst.
Wat denkt u: zou het voor een klein plantje goed zijn als het door weer en wind overal mee naar toe gesleept zou worden? Vast niet!

Geestelijk voedsel
Voor groei is ook goede voeding nodig. Meteen na de warme maaltijd gaan joggen is niet aan te bevelen. Zo heeft geestelijk voedsel ook tijd nodig om tot zijn recht te komen. Het is belangrijk om je na een preek niet direct op heel andere dingen te storten. Zeker niet op dingen die puur werelds of ongeestelijk zijn. Dan laten we de zegen van de preek zo snel wegpikken door de vogels. Geloof heeft oefening nodig. Overdenking. Meditatie. Inkeer tot God. Het delen met anderen, waar mogelijk.

Zonden
Wat geloofsgroei erg in de weg staat, zijn onbeleden zonden, verborgen zonden, inwonende zonden, karakterzonden. Wat kunnen we – terwijl de Schrift ons God en de naaste voorhoudt – gericht zijn op onszelf. Wat kunnen we jaloers zijn, eerzuchtig of snel ontvlambaar. Wat kunnen er nog veel onreine begeerten zijn.
‘Dood dan uw leden die op de aarde zijn,’ lezen we in Kolossenzen 3. De nieuwe mens moet namelijk steeds weer vernieuwd worden naar het beeld van zijn Schepper.
Zonden die tussen ons en de Heere instaan, ondergraven ons geloofsleven. Daarom moeten we ze niet alleen onderdrukken, maar doden. We moeten er radicaal mee breken. En zondige verleidingen? Ralph Erskine adviseert om daartegen de vecht-ofvluchthouding aan te nemen.

Individualisme
Verder kan het doorgeslagen individualisme van onze tijd geestelijke groei gemakkelijk belemmeren. Velen geloven op hun eigen manier. En als je dan gewoon naar de Schrift verwijst, kan de reactie zomaar zijn: ‘Ja maar, ik denk en ik vind…’ Alsof ons ‘vinden’ het laatste woord zou hebben. We kunnen in ons geloofsleven ook zo individualistisch zijn. Alsof er niet zoiets zou bestaan als gemeenschap der heiligen. We vinden dat vooral ook terug in het relishoppen, waarbij we in ons winkelwagentje alleen die artikelen doen die ons aanstaan. Bij velen graag een beetje light en makkelijk behap- en verteerbaar. Mijn vader zei echter altijd dat schapen die uit de wei breken, niet vet worden. Waar blijft dan bovendien de verantwoordelijkheid voor elkaar binnen de gemeente? God heeft ons daar aan elkaar gegeven. Om broeders en zusters te zijn, leden van het huisgezin van de hemelse Vader. Om ook zorg te hebben voor elkaars groei in het geloof.

Levenssituatie
Ten slotte kan ook onze omgeving de geestelijke groei laten stagneren. Of onze werkomgeving, die ons gemakkelijk kan beïnvloeden. Maar vooral ook onze gezinssituatie, onze man of vrouw of onze vrienden. Als mensen rondom ons niets of weinig met het geloof hebben, of er vijandig tegenover staan, kan dat een zeer negatieve uitwerking hebben.
Om te groeien in het geloof hebben we mensen nodig die ons stimuleren. We hebben mensen nodig die een voorbeeld zijn, waardoor we heilig jaloers worden op meer.

Ds. H. Liefting is hervormd predikant te Delft

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen