DS. J. KLEINRENSINK (1917-2013)

Ds. J. Kleinrensink werd 30 januari 1917 te Bennekom geboren. Aanvankelijk had hij een kantoorbaan als gediplomeerd boekhouder; daarnaast raakte hij in kerkenwerk geëngageerd. Na zijn examen was hij vanaf 1947 als godsdienstonderwijzer werkzaam te Scherpenzeel, Meteren en Est, Zetten en Ederveen, totdat hij in 1950 hulpprediker werd te Den Ham, naast ds. H.A. Labrie. Na enkele colloquia kreeg hij een kerkordelijke aanstelling.
In 1972 werd hij na twee tentamens toegelaten tot het ambt en volledig predikant. Het was voor hem een wonder dat hem dit toekwam. Een beroep om elders predikant te worden, heeft hij niet aangenomen. Hij en hij zijn vrouw, W. Kleinrensink-Peelen, waren beiden vergroeid met Den Ham. Zij is hem tot grote steun geweest. Op gezette tijden wist zij met haar humor zijn ernst op het juiste niveau te houden. De laatste jaren waren zwaar vanwege haar verminderde krachten en denkvermogen. Hoewel zij tien jaar jonger was, ging zij hem voor.

EENVOUD
Als wij ds. Kleinrensink karakteriseren, dan kunnen wij het niet beter doen dan met het oude Latijnse spreekwoord Simplex Veri Sigillum: ‘eenvoud is het kenmerk van het ware’. Zo was ds. Kleinrensink ten voeten uit: de eenvoud zelve. Zo is hij altijd gebleven, volstrekt zichzelf. Zijn prediking was bijbels, tekstgebonden, praktisch en met een geloofszakelijke inslag. Hij was er niet op uit om gevoelens te strelen of bij mensen in het gevlei te komen. Hij bleef zijn preken niet rekken; als hij gereed was met de Schriftuitleg en toepassing, dan was het: amen.
In zijn pastorale bezoeken bleef hij niet plakken. Zo wist ieder waar hij aan toe was. Het ging hem om de hoofdzaak, om de kern van het Evangelie zelf. Hij voelde zich meer thuis in de Reformatie dan in de natijd, zoals hij zei: ‘Het gevaar van de Nadere Reformatie is dat de mens te veel in het middelpunt komt te staan. Christus moet centraal staan.’ Zijn ambtswerk heeft hij zeer serieus verricht. Naast zijn prediking was hij heel getrouw in zijn pastoraat. Vele jaren heeft hij leiding gegeven aan de mannenvereniging en daarvan is een aanzienlijke vorming uitgegaan. Door de eenvoud en waarheid van zijn bediening heeft hij 32 jaar kunnen volharden en de gemeente in Den Ham vasthouden, en dat is geen geringe prestatie.

COLLEGIAAL
Onlangs bevatte Trouw een ingezonden stuk waarin, met verwijzing naar ds. Kleinrensink, stond dat men het niet kan waar maken dat een predikant niet langer dan acht jaar in een gemeente moet staan. Zelfs na zijn emeritaat is hij op velerlei wijzen dienstvaardig geweest.
Als collegae hebben wij met hem, en wij betrekken onze gezinnen daarin, in harmonie en wederzijds respect collegiaal en hartelijk samengewerkt. Hij bleef in Den Ham, wij werden elders geroepen, maar de band bleef.
Een van ons bezocht hem vlak voor zijn opname in het hospice te Hellendoorn. In dat gesprek sprak hij zijn dankbaarheid uit over de ontvangen zegeningen. Het feit dat hij op latere leeftijd predikant mocht worden, was een van de hoogtepunten van zijn leven. In deze laatste gesprekken persoonlijk en per telefoon vertelde hij dat hij zich in rustige overgave en blij vooruitzicht voorbereidde op zijn levenseinde. Zijn houvast vond hij in de beloften van het Evangelie, al wist hij ook dat het niet zonder aanvechtingen ging. ‘Ik weet dat de hemelse heerlijkheid me wacht.’ Na het heengaan van zijn vrouw werd het eenzaam om hem heen. Zij zijn verenigd nu hij tot hoger dienst bevorderd is.
Donderdag 15 augustus vond de graflegging plaats op ‘Dennenhof’ te Den Ham. Er aan voorafgaande was de dankdienst in Dorpskerk, de kerk waar hij na jarenlang het Woord bediend te hebben vorig jaar nog een dienst leidde. Ons meeleven is met zijn kinderen, kleinkinderen en verdere familie.

DEN HAM
De gemeente van Den Ham is hem grote dank verschuldigd. Hij heeft al die jaren een belangrijke bijdrage gegeven, opdat de gemeente bijeen zou blijven en niet uiteen zou vallen. Bijna 63 jaar heeft hij in haar midden geleefd, gearbeid, gestreden en gebeden (zonder daarmee te koop te lopen). Hij heeft als een rechtgeaarde dienaar (Ps. 89:20 ber.) aan de kerk geleden en vooral over hen die vroeger trouw kwamen en die nu de kerkgang en het avondmaal nalaten: ‘Hoe is het mogelijk dat mensen Christus gekend hebben en nu niet meer?’, vroeg hij zich af.
Van hem geldt: ‘Houdt uw voorgangers in gedachtenis, die het Woord Gods tot u hebben gesproken; let op het einde van hun wandel en volgt hun geloof na.’ (Hebr. 13:7)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen