GLOBAAL BEKEKEN

In Woord en Dienst schreef prof. dr. W. Verboom een artikel onder de titel ‘Over bevinding gesproken’. Hier volgt het slot, nadat omschreven is wat bevindelijk geloven inhoudt:

Maar nu moet ik toch ook de vraag toelaten: houdt deze wijze van bevindelijke geloven wel stand in de tijd waarin wij vandaag leven? Een tijd waarin ik in een stad woon waar kerken gesloten of afgebroken worden. Een tijd waarin velen – ook in predikantsgezinnen – kerk en geloof de rug toe keren. Betekent een bevindelijk geloof zoals hierboven omschreven, niet een wegkruipen in het isolement? Nee, want een bevindelijk geloof ziet scheurtjes in het bouwwerk van de secularisatie. Het zoekt en tast en kruipt door die scheuren heen en klampt zich vast aan de belofte van Jezus aan Zijn gemeente: Ik ben met u al de dagen tot de voleinding van de wereld. Er is hoop op God, die nooit laat varen wat Zijn hand begon. Ook als er helemaal niets te beleven valt. Misschien is dat wel de ultieme vorm van de bevinding vandaag.

Leiden, ± 2004, Instituut van de faculteit der godgeleerdheid

Ik loop de trap op naar mijn kamer. Als ik de deur open doe, hoor ik iemand zingen. Het is mijn kamergenoot prof. dr. Kune Biezeveld, hoogleraar Vrouwenstudies († 2008). Ze zingt Psalm 84:1 (NB), de laatste regels: ‘wat zou mijn hart nog liever wensen.’ Toen ik binnenkwam, zong ik mee: ‘dan dat het juichend U ontmoet, die leven zijt en leven doet’. Toen we de psalm gezongen hadden, zei ik: nu ook in de Oude Berijming. En daar zongen we weer, daar op onze kamer in Leiden, de hoogleraar Vrouwenstudies en de hoogleraar Gereformeerd Protestantisme: ‘Mijn hart roept uit tot God die leeft, en aan mijn ziel het leven geeft.’ Tranen van emotie! ‘Wim’, zei Kune, ‘dit tilt ons boven alle verschillen uit.’ ‘Ja’, zei ik, ‘voorsmaak van de eeuwigheid.’

***

In oktober verscheen een lijvige ‘special’ van Onderweg, het gezamenlijke kerkblad van de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt en de Nederlands Gereformeerde Kerken over ‘De kerk van de toekomst’. Dr. Henk Bakker (docent CHE en hoogleraar aan de VU op de leerstoel van het Baptisme) schrijft een ‘fictief verslag’ over ‘De overwinning van Perpetua’s dood’. Perpetua met haar slavin Felicitas waren martelaren in de Vroege Kerk.

Als zij op 7 maart 203, de verjaardag van de keizer, met andere christenen in een optocht naar het amfitheater loopt, is zij kalm en beheerst. Door de kracht van haar blik slaan omstanders de ogen neer. Ze zingt psalmen terwijl de stoet veroordeelden de arena wordt binnengeleid.
Als het Perpetua’s beurt is om kwellingen te ondergaan, worden zij en Felicitas voor een wilde koe gezet, eerst naakt, maar als het volk daar niet echt enthousiast over is, licht omkleed. Het dier neemt hen op de horens, maar doodt hen niet. Perpetua helpt haar slavin overeind, maakt met een spel haar haren op orde en samen lopen zij terug naar de Porta Sanavivaria.
Maar de rust is van korte duur. De soldaten leiden de christenen naar het midden van de arena. Daar geven ze elkaar een afscheidskus en de gladiatoren snijden hun de keel door. De leerling-gladiator die Perpetua moet doden, krijgt het niet snel en vaardig voor elkaar. Dus zet zij zelf het zwaard op de juiste plaats, zodat het metaal zijn werk kan doen.
Wat een grote vrouw is Perpetua! Zij heeft niets van een slachtoffer. Dat willen we met het verslag dan ook duidelijk maken. En voor wie haar maar zielig vindt, willen we dit rechtzetten. Ga het verhaal maar lezen, het heet ‘Het lijden van Perpetua en Felicitas’.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen