GLOBAAL BEKEKEN

Ds. J. Maasland werkte na zijn emeritering zeven jaar als bijstand in de Fonteingemeente in Nijkerk. In Fonteinnieuws schreef hij cursiefjes, waarvan we in deze rubriek soms iets opnamen. Bij zijn afscheid kreeg hij een boek, waarin de cursiefjes zijn gebundeld. Hier volgt een fragment uit het stuk dat hij in maart van dit jaar schreef:

Voorgoed voorbij

U kent de gebruikelijke uitdrukkingen wel: Waar blijft de tijd? Of: het is maandag en voor je het weet, is het al weer weekend. In het Zeeuwse dialect klinkt het als: ‘Het leven is mèr een scha’ (spreek uit: schè=schaduw).
U herkent het bijbels taalgebruik: ‘Want wij zijn van gisteren en weten niet; daar onze dagen op aarde een schaduw zijn.’ (Job 8:9) Wie in z’n leven met rouw, met verdriet te maken krijgt, kan daarover meepraten. Het verlies van een geliefde zet de tijd van je leven in een schrijnend en verdwijnend licht.
Wat was is er niet meer. Hij is er niet meer, zij is niet meer in je leven. Het zet je leven op z’n kop. Zeker de eerste maanden en vooral na een onverwachts overlijden van je dierbare. Eerst leef je in een roes, een bange droom die elke morgen nog waar blijkt te zijn ook. Dan herpakt het leven zich en begint de pijn. Iemand schreef onlangs:Bijverlies ervaar ik eenincubatietijdvanminstensvijf maanden. Pas dan speelt het verdriet soms ineens op en dan treedt het gemis met al z’n pijn in.
Iemand die er niet meer is, is niet het meest weg op het moment van de schok, die is het meest weg in de eindeloze dagen, weken, jaren daarna. Misschien is de verveling, een lege middag met niets op je programma en niets te verwachten, nog de beste voorstelling van hoe het zal zijn ná het scheurende van het verdriet. Iemand die rouwt, krijgt in onze gehaaste tijd soms het gevoel nog zo ongeveer de enige te zijn die de overledene mist. Het leven neemt heel snel de meeste mensen weer helemaal in bezit. (...)
Twee eeuwen geleden, in de Victoriaanse tijd in Engeland (1840-1900), kon rouw wel vier jaar duren. Er was een verplichte treurmode. Daar werd uitgebreid mee geadverteerd. Bediendes hadden rouwbanden om de arm. Luiken werden gesloten en het vuur van de open haard ging uit. Je kreeg de ruimte om in alle rust te wennen aan een leven zonder die persoon. Nu moet je na een week weer aan het werk. (...)
Op het kerkhof van het Overijsselse dorp Paasloo ligt vlakbij de kerk de dichter J.C. Bloem (1887-1966) begraven. Op zijn grafsteen staat de bekende slotregel van het zijn gedicht ‘Herinnering’:
Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij.
Bloem had geen geloof. Het leven hield voor hem op bij de dood.
Een apostel schijft als troost aan Christus’ gemeente: ‘En dan zullen we altijd bij Hem zijn.’ (1 Thessalonicensen 4:17)

***

Mij werden door een lezer twee citaten aangereikt van ds. G. Boer:

De dood is in Gods hand een middel om aan dit doodsbestaan een einde te maken. Als zodanig is hij niet alleen de koning der verschrikking, maar ook de lentebode. Eerste sneeuwklokje die ons vertelt dat de lente aanstaande is. Ik geloof de wederopstanding des vleses. (H.C. zondag 22, vraag 57)
Erbarm u, Heere, over onze kinderen, over onze kleinkinderen, als Gij ze ons gegeven hebt. En wil Gij ze dopen met de Heilige Geest en met vuur en de kinderdoop waar maken, de bevestiging daarvan, opdat dat geloof geteeld wordt, ze op de teelbodem en de bedding van de vreze Gods mogen zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen