WORD MIJN NAVOLGERS!

Waarom preek ik niet zo? Wat weerhoudt ons? De redenen liggen voor de hand. Wij weten uit ervaring dat predikheren die zichzelf tot voorbeeld stellen, gewoonlijk sektarische trekken vertonen.

DOORVERWIJZEN

Bovendien is overal in de Bijbel duidelijk dat wij geroepen zijn om de mensen te brengen onder de gehoorzaamheid van Christus. Hém navolgen, daar gaat het toch om? Trouwens, niemand van ons kan ooit een ander verlossen. Wij verwijzen de mensen door. Zie het Lam van God! Gooi het Woord erin, en schuil zélf als verkondiger achter dat Woord.

Als je mensen meer aan jou bindt dan aan Christus, is het niet best. Hoe kan Paulus dan zeggen: word navolgers van mij?

Je kunt redeneren: wij mogen deze tekst niet op onszelf toepassen. Paulus is een geroepen apostel (1 Kor.1:1). Er zijn maar twaalf apostelen. Ik ben geen apostel, maar herder en leraar. Daar heb je er tienduizenden van (1 Kor.4:15). Maar Paulus zegt: jullie hebben maar één vader, en dat ben ik. Ik heb jullie voortgebracht. Ik heb het fundament gelegd van de gemeente in Korinthe. Ik heb geplant. Apollos heeft later water gegeven aan de plantjes. Maar ík heb jullie ingewijd in de nieuwe werkelijkheid van Christus (1 Kor.3:6,10).

ZWERFSTEEN

Je zou kunnen proberen deze tekst te lezen als een zwerfsteen. In Korinthe bestaat twijfel over het gezag van Paulus als apostel. Dan is het geen wonder dat Paulus zichzelf moet verdedigen. Maar zo komen we er niet mee weg. Bij nader inzien is de tekst helemaal geen zwerfsteen. Er zijn nog meer teksten van dezelfde strekking, die spreken over navolging en een voorbeeld zijn (Fil.3: 17, 4:9, 1 Thess.1:6, 2:10, 3:7-9, 1 Tim.4:12, Titus 2:7, Hebr.13:7). In Filippi en Thessalonica is er geen sprake van dat Paulus’ gezag als apostel ter discussie staat. Dus ook los daarvan klinkt zijn oproep: wees mijn navolgers! Naast Paulus roept ook Petrus voorgangers op om voorbeelden te zijn voor de kudde (1 Petr.5:3). Kortom, je kunt geen voorganger zijn zonder een voorbeeld te zijn in woord en wandel. Dat is een doorgaande lijn in heel het Nieuwe Testament.

Jongeren zijn vrijwel de enigen die vragen: ‘Wat u preekt, gelooft u dat echt allemaal?’

Mij is altijd geleerd dat je bescheiden moet zijn. Je bent maar een mannetje, uit het stof gerezen.

Het Wóórd zal het doen, niet jij. Schuil achter dat Woord! Ik zeg daar van harte ‘amen’ op. Maar ik geef ter overweging: zou je ook te ver weg kunnen schuilen? Zou je je jezelf ook zó onzichtbaar kunnen maken dat niemand meer kan merken wat je er zélf van gelooft? Het valt mij op dat vrijwel niemand daar ooit naar vraagt. Degenen dié er naar vragen, zijn jongeren. Wat u preekt, gelooft u dat echt allemaal?

In mijn studententijd heb ik veel geleerd en daar ben ik dankbaar voor. Maar niet één professor vroeg ooit wat ik zelf geloofde of wat ik later dacht te gaan verkondigen. Niemand heeft mij ooit met klem gezegd dat, naast het verkondigen van het Evangelie, ik ook zelf tot een voorbeeld behoor te zijn. Waardoor ben je als gelovige eigenlijk gevormd? Vooral toch door wat je als kind thuis leerde, door wat allerlei eenvoudige mensen je vertelden over de Heere.

SLEUTELFIGUUR

Wij zijn herders en leraars, maar we hebben ook iets van een apostel. Nu de tijden veranderen, ervaren we dat in toenemende mate. Ook wij leggen een fundament en brengen mensen voor het eerst in aanraking met het geloof. We worden steeds meer een zendeling, ook de gewone dominee op de dorpen. Of je wilt of niet, de predikant als persoon wordt steeds meer een sleutelfiguur. Wij komen nadrukkelijker op de kale vlakte te staan, wegduiken kan niet meer. Je gezag als ambtsdragers is op voorhand omstreden. Het predikantschap vraagt moed, volharding en zelfverloochening. Sta in het geloof (Ef.6:14)!

Twee dingen wil ik onderstrepen. In vers 1-5 staat dat Paulus innerlijk vrij is, omdat hij gebonden is aan de Heere. Niemand oordeelt mij. Ik beoordeel ook mezelf niet – lees daar niet overheen! Die mij oordeelt, is de Heere (vs.5).

Christus is mijn Werkgever, het werk dat ik doe, is Zíjn werk. Ik ben beheerder van Zíjn heilsgoederen en Híj beoordeelt of ik mijn werk goed doe. Predikanten moeten het besef dat je je werk doet voor Gods aangezicht, onder Zijn oordeel, zwaar laten wegen. Dat geeft de juiste spanning.

Mensen staan met hun oordeel klaar: ze vinden je aardig of origineel of ze schrijven je af, zijn op je uitgekeken. Het oordeel van mensen is echter voorlopig en al te vaak voorbarig. Op de grote dag van Christus zal openbaar gemaakt worden welke lof je van de Heere krijgt. Dat kon weleens heel anders uitpakken dan wij nú denken.

Je dient de Heere onder het teken van Zijn komende oordeel. Dat geeft ook diepe óntspanning. Je wordt innerlijk vrij van mensen. Je beseft dat jouw werk is opgenomen in Góds wereldwijde zendingswerk, waar je onderdeel van mag zijn. Wie God dient, mag zich daaraan vasthouden, anders vervliegt de vreugde. Als je over weinig trouw bent geweest, zal de Heere je over veel zetten.

KRUISDRAGEN

Het tweede wat nadruk verdient, staat in 1 Korinthe 4:6-13. Paulus zegt: ‘Wees navolgers van mij, zoals ik navolger van Christus ben.’ (11:1). Aan Paulus is af te lezen wie Christus is. Wij mogen ons best afvragen of dat bij ons eveneens het geval is. Christus vórmt je leven, op alle manieren gaat het kruis van Christus door je leven. Als Paulus zichzelf tot een voorbeeld stelt, raakt dat vooral zijn manier van leven. Het apostelschap is een way of life, niet een baan van acht tot vijf, met telefonisch spreekuur tussen negen en tien. Je leven is verweven met je roeping.

Paulus werpt zichzelf niet op als een soort tweede Christus. Hij is navolgenswaardig, omdat en voor zover hij Christus’ voetstappen drukt. Zijn hele manier van leven is vol van Christus. Hij lééft wat hij preekt. Dat gaat samen met kruisdragen. Áls je al een christelijke leider wilt worden, dan kan dat alleen vanwege lijden. Je wordt tentoongesteld als mensen die ter dood veroordeeld zijn, een schouwspel voor de wereld, en trouwens ook voor de engelen en de mensen. Je wordt een zwerver, zonder vaste woon- of verblijfplaats. Worden wij gescholden, dan zegenen wij. Worden wij vervolgd, dan verdragen wij. Worden wij belasterd, dan bidden wij (1 Kor.4:6-13). Wil je ánderen op een geloofwaardige manier uitnodigen om jou te volgen in je wegen in Christus, dan kan dat alleen als je jezelf voor Christus óver hebt.

HUID EN HAAR

Predikanten zijn herders en leraars, maar worden steeds meer ook apostelen. Schuilen achter het Woord van Christus is goed, maar kan ook een goedkoopvrome uitvlucht worden, omdat je geen zin hebt te lijden om Christus’ wil, of omdat je leven niet spoort met je prekerij. Het Koninkrijk van God bestaat tenslotte niet in woorden, maar in kracht (1 Kor.4:20). Voorgangers zijn geroepen om het ambt met innerlijke vrijheid te vervullen, ook theologische vrijheid. Ze moeten zich niet laten inpakken door de verwachtingen van de gemeente, maar Christus dienen, want Híj oordeelt.

Ten tweede zijn voorgangers geroepen om hun leven aan de dienst van het Woord te geven – met huid en haar, totdat er littekenen verschijnen. In deze kantelende tijden kan het met minder niet toe. Voordat we vrijmoedig zullen zeggen, ‘word navolgers van mij, want ik volg Jezus’, zullen we nog veel moeten leren. Maar er is geen ontkomen aan, wij moeten die leerschool in. De grote vreugde is dat Christus in die leerschool onze Leraar is, Die ons onuitsprekelijk heeft liefgehad. Dat geloof overwint de wereld.

Ds. J.A.W. Verhoeven uit Leerdam is tweede voorzitter van het hoofdbestuur van de Gereformeerde Bond.

Bijgaand artikel is gebaseerd op de woorden die hij op 4 januari sprak ter opening van de tweede dag van de predikantencontio.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen