GODS LAMP

Hoe is het mogelijk dat Hanna haar zoontje Samuël naar Silo brengt! Is dat niet onverantwoord? Hanna heeft de HEERE plechtig beloofd dit kind van gebed aan Hem toe te wijden. Hoe kan ze hem dan brengen naar een plek waar zó openlijk Gods geboden met voeten getreden worden? Hofni en Pinehas, de zonen van Eli en toonaangevende priesters, generen zich nergens voor. Zij eisen veel meer offervlees op dan wat hun volgens de wet van God toekomt. Bovendien slapen ze met de vrouwen die dienst doen in de tempel. In Silo is het een bende en hogepriester Eli doet er niets aan. Natuurlijk weet het volk ervan af. En toch brengt Hanna Samuël naar déze plaats. Waarom? Kunnen Elkana en zij niet beter zoeken naar een veiliger omgeving voor hun kind? Kunnen ze hem bijvoorbeeld niet naar een godvrezende profeet brengen? Zo iemand is er wel, er is een ‘man Gods’ die Eli ernstig komt waarschuwen (1 Sam.2:27).

ARK VAN GOD

Nergens lezen we dat Hanna of Elkana twijfelen over deze keus. Blijkbaar spreekt het voor hen vanzelf: in Silo staat de ark van God, daar woont Hij Zelf. Daarom gaan ze ook jaarlijks naar Silo om zich dáár ‘voor de HEERE van de legermachten neer te buigen’ (1 Sam.1:3). Daar, in Silo, heeft Hanna in haar wanhoop haar hemelse Vader aangeroepen. En daar heeft God tot haar gesproken, nota bene via Eli, de hogepriester die zijn ambt niet waard is. Hanna en Elkana schrijven de tempel niet af en ze schrijven de ambtsdragers niet af. God Zelf bevestigt deze keus: daar, in Silo, roept Hij Samuël.

Het is goed om hierbij stil te staan, zeker als protestanten. De geschiedenis laat zien hoe juist protestanten gemakkelijk bestaande structuren wél afwijzen en iets nieuws beginnen, iets wat ‘zuiver’ is. Maar hier spreekt God door een slappe hogepriester tot Hanna. Later in de Bijbel lezen we over een andere onwaardige hogepriester, Kajafas. Hij zegt dat het nuttig is ‘dat één mens sterft voor het volk, en niet heel het volk verloren gaat’. De evangelist Johannes voegt dan toe: ‘Dit zei hij echter niet uit zichzelf, maar als hogepriester van dat jaar profeteerde hij.’ (Joh.11:51-52) Blijkbaar werkt God toch ook nog door ambtsdragers heen die hun ambt onteren.

Niet voor niets weigert David om de hand te slaan aan Saul, ‘de gezalfde des HEEREN’. Hij respecteert het koningsambt van Saul.

HOOP

Je kunt gemakkelijk je oordeel klaar hebben over andere kerken (‘Wat een poppenkast!’) of over je eigen kerk, en over ambtsdragers die in jouw ogen niet deugen.

Maar de trouw van God is opmerkelijk. Juist in Silo maakt Hij een nieuw begin. Juist daar verschijnt Hij weer, na een tijd van geestelijke duisternis. Hij brengt licht. Het tussenzinnetje dat we lezen in vers 3 is daarom opmerkelijk: ‘... voordat de lamp van God gedoofd werd...’ In de NBG-vertaling staat het nog veelzeggender: ‘Nóg was de lamp Gods niet uitgegaan.’ Dat zinnetje geeft aan op welk tijdstip Samuël geroepen wordt. Elke avond werden in de tabernakel de lichten aangestoken van de menora, de zevenarmige kandelaar.

Dan werd er zoveel olie in gedaan dat de vlammetjes brandden tot de morgen. Het is dus nog nacht.

Maar dit kleine zinnetje heeft hier een diepere laag. In een tijd van duisternis, waarin bijna geen woord van God komt, is toch de lamp van God nog niet uitgedoofd. Dit zijn woorden vol hoop. Daar in de tempel met z’n graaiende priesters en met overspel in het heiligdom, loopt een jongen rond die aan God gewijd is.

NIEUW BEGIN

Intussen kondigt God wél het oordeel aan over Eli en zijn familie. Als je je ambt misbruikt en je niet bekeert, berg je dan maar... Via Samuël maakt de HEERE een nieuw begin. De uitvoering van Gods werk gaat over in andere handen, maar Gods werk zelf gaat door in Silo, in Israël.

Dit is nu typisch de manier waarop God werkt. Uit de stronk van een omgehakte boom laat God een nieuw takje groeien (Jes.11:1). Davids oude geslacht is opnieuw gaan bloeien toen Jezus Christus werd geboren. Wat een indrukwekkend trouwe God hebben we. Hij laat nooit los wat Zijn hand begon. Hij laat nooit Zijn volk Israël los, Hij laat nooit Zijn gemeente los. Er is hoop, ook voor de kerk in Europa: ‘Nóg was de lamp Gods niet uitgegaan.’

Ds. C.M. van Loon is predikant van hervormde wijkgemeente De Samaritaan te Rotterdam-Centrum.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen