Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Gedenken

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Gedenken

2 minuten leestijd Arcering uitzetten

We kijken naar beneden, ik wijs naar de grond en licht toe: ‘Hier in het plaveisel van de Dam zie je de gedenkstenen van de slachtoffers van 7 mei 1945.’ Het is zaterdag. Met zo’n twintig mannen en vrouwen sta ik op de Dam in Amsterdam. Een Urker mannenkoor heeft Krijn de Jong, Geert en mij gevraagd om hen – samen met hun vrouwen – iets van Amsterdam te laten zien. Elk van ons is met een groep op stap.

‘Veel mensen hadden zich hier verzameld om de bevrijding te vieren,’ vervolg ik. ‘Plotseling werden ze beschoten. Kijk daar, vanuit het kantoor boven de huidige Rabobank. Daar bleken nog Duitsers te zitten. 31 mensen worden doodgeschoten en tientallen raken gewond. Ter nagedachtenis zijn hier gedenkstenen geplaatst met de namen van de slachtoffers.’ Stil lopen we verder.

’s Middags bezoeken we de Hollandse Schouwburg, de plaats waar de Joden verzameld werden om gedeporteerd te worden. ‘Zien jullie dat gebouw aan de overkant?’ vraag ik. ‘Daar was de kindercrèche. Het lukte Walter Süskind – een Joodse Duitser – om samen met de directrice van de crèche en de directeur van de kweekschool ernaast, 600 joodse kinderen weg te smokkelen.’ Binnen zien we een foto van een kleine baby. Deze was door zijn ouders te vondeling gelegd en kwam ook in de crèche terecht. Ze noemden hem Remi (van ‘alleen op de wereld’) van Duinwijck (de straat waar hij gevonden was). Remi was een knap, donker jongetje met mooie, blauwe ogen. Iedereen was gek op hem, ook de Duitse soldaten. Dit maakte dat hij niet weggesmokkeld kon worden. Later werd hij afgevoerd en vergast.

We lopen naar de buitenplaats. Ook de andere twee groepen hebben zich hier verzameld. Dan hoor ik naast me: ‘Laten we zingen.’ Even later vult de ruimte zich met het diepe gezang van mannenstemmen:

’k Denk aan U, o God, in ’t klagen
Uit de landstreek der Jordaan (..)

Iets hoger:

Maar de HEER’ zal uitkomst geven (...),
’k Zal Zijn lof zelfs in de nacht
Zingen, daar ik Hem verwacht
En mijn hart, wat mij moog’ treffen,
Tot de God mijns levens heffen.

Marijke de Wit-Bakker is als voorlichter werkzaam voor Stichting Timotheos en als vrijwilliger werkzaam onder vluchtelingen bij Stichting Ik was een vreemdeling.

Dit artikel werd u aangeboden door: de Gereformeerde Bond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 2 mei 2019

De Waarheidsvriend | 24 Pagina's

Gedenken

Bekijk de hele uitgave van donderdag 2 mei 2019

De Waarheidsvriend | 24 Pagina's