HET VERLANGEN NAAR GOD IN ZIJN VOORHOVEN.

Hoe liefelijk zijn Uwe woningen, o Heere der heirschareni

Mijn ziel is begerig en bezwijkt ook van verlangen naar de voorhoven des Heeren, mijn hart en mijn vlees roepen uit tot den levenden God.

Zelfs vindt de musch een huis, en de zwaluw een nest voor zich, waar zij hare jongen legt, bij Uwe altaren, Heere der heirscharen, mijn Koning en mijn God.

Welgelukzalig zijn ze, die in Uw huis wonen, zij prijzen U gestadig* lijk. Sela. Psahn 84:2o.

O, Gods volk is niet vreemd aan zulke Bahhadalen, v/aar ze tranen tot hun spijze hebben, dag en nacht. Waar htm de spot* ters durven vragen: waar is God, die gij verwacht? O, wat kan dan de ziel zich nederbuigen bij het gedruis van Gods wa* tergoten, waar al Gods golven en baren over hun hoofd henengaan. Wat was het een weg voor David, om door Absalom, wiens naam betekent zoon des vredes, veri: volgd te worden. Wat was het een zoon, die beschaamd maakte en idie stond naar het leven van zijn vader. O, kinderen die dit lezen en uw ouders verdriet aandoen, weet voorzeker, als ge u niet bekeert, dat uw lamp zal uitgeblust worden gelijk als van Absalom, die een vreselijk einide heeft ervaren. Voor niemendal heeft David later niet uitgeroepen: O, mijn zoon Absalom, dat ik voor u gestorven ware.

Dat vermeerderde Davids smarte nog meer, waar hij verwijderd is van de voorhoven des Heeren. In het gemis van dezelve idet* lend. Daarom spreekt hij zijn verlangen tiaar deze uit. Zijn ziel dorstte en smacht* te naar de woningen des HeeEen.

Zeker, ide man naar Gods harte, die in Ps. 27 getuijgde: éésa ding heb ik van de Heere begeert, dat zal ik zoeken: dat ik al de da#^ gen mijns levens mocht wonen in het huis des Heeren; diezelfde David is de dichter van dit lied. Het is uit zijn binnenste ge# vloeid en heeft het aan zijn geliefde zan< gers, de Korachieten, overgegeven om op de Gittith gezongen te worden. Maar Gods Geest bestemde deze Psalm ook voor la* tere eeuwen, opdat allen, die in de wegen Davids gaan en eenzelfde begeerte bezitten, in dezelfde bewoordingen Davids, hunne ziel zouden uitstorten voor God. Zo kunt ge zien, mijn lezer, dat de heiligen onder net oude Verbond met dezelfde Geest ge= drenkt zijn als die van het nieuwe Verbond O, dan mag er soms in de harten van Gods kinderen zulk een zoete overeenstemming gevonden worden in de gangen en wegen die God met hen houidt. O, dan mogen ze hun bevindingen in dat lieve Woord van God wel terugvinden, en wat geeft dat een sterkte en bouwstof voor het Ie* ven des geloofs.

Wanneer wij dan nagaan, zo begint David met de lof van 's Heeren woningen te vers» heffen en grond hierop zijn verlangen, naar de inwoning in die voor zijn ziel zo be* minnelijke plaatsen. Wat zijn die woningen des Heeren? Waarom worden ze liefelijk genaamd? Die woningen des Heeren, waar* aan David ook voorhoven toekent, zijn hier niet die heerlijke en sierlijke tempel, wel* ke door Salomo op de berg Sion is ge* bouwd, maar de tent, de tabernakel, welke David voor de Arke des Verbonds op Zi* on gespannen had. Het is |die tent, die hij ook in Psalm 63 noemt „het heiligdom", waar hij de Heere met vrolijke ogen aan* schcuwde, ziende Zijn sterkheid en ere. Ook van de plaats harer vestiging op de berg Sion zingt David in Psalm 68: deze berg heeft God begeerd tot Zijne woning; ook zal er de Heere wonen in eeuwigheid. En zeker, die plaats en die tent had ide Heere Zelve verkoren om aldaar te wonen en zich in het midden van Zijn volk'Israël te opienbaren. Aldaar wierd Hij gediend en aangebeden door het volk dat Hem zocht, want daarheen gingen de stammen op, de stammen des Heeren, tot het ge* tuigenis Israels, om de Naam des Heeren te danken. Daarom, die tent met de Arke des Verbonds, in het midden van haar, was het gev/ichtigste stuk onder Israël. De gan* se dienst van Jehova was daaraan verbon* den. Werd die Arke des Verbonds met hare tent gemist, dat ontbrak alles, wijl ze de woonstede des Heeren was onder Zijn volk. Daarom had Pinehas' huisvrouw het zo goed gevoeld, wat het betekende en wat het zeggen wilde, toen de Arke des Verbonds was weggevoerd in der Fili* stijnen land. Het jongske dat ze stervende baart, noemde ze „Ikabod", ide ere des Heeren is weggevoerd uit Israël. Geen won»f der dat Daviid spreekt van de woningen des Allerhoogsten. Liefelijk noemt hij de* zelve en dat met recht. Immers, de Heere woont niet tevergeefs onder Zijn volk, maar om Zich aan hen te bewijzen in de teke* nen Zijner gunst, in de openbaring Zijner Goddelijke genade. In de wolk die boven de Arke des Verbonds was, gaf de Heere een teken en onderpand van Zijn gunstrij* ke tegenwoordigheid; en was Hij te vinden voor dat volk, dat Hem zocht. Daar was Zijn woning, gefundeerd in het schaduw* achtig bloed der verzoenin, g, dat op het verzoendeksel werd gesprengd. Daar open* baarde de Heere Zich als een God van ver* zoening en zaligheid voor een schuldig, arm en ellendig volk, dat het leven in eigen hand niet meer vinden kon. Dat volk, dat door ontdekkende genade leert dat het ten dode is opgeschreven.

A.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen