GEORGE SWINNOCK OVER DE ORDE IN DE UITERLIJKE ROEPING.

De laatste stap of graad, of trede is een vast besluit van de zondaar om zich te wijden in gehoorzaamheid aan al de wetten van Christus, of een hartelijke aanvaarding van de Verlosser, als Zaligmaker en Souverein. Zijn hart is zo gesmolten door evangelische boetvaardigheid vanwege de zonde en de warmte van Gods liefde in zijn ziel, dat hij zo zacht gesteld is als was voor elke indruk; God kan hem nu gebieden wat Hij wü; hij kleeft de Wet nu aan met het volle voornemen van zijn hart. Tevoren was hij als de verloren zoon; hij moest toen zo ver als hij maar kon van zijns vaders huis vandaan. De ordelijkheid daar was hem te eng, de wetten daar te straf, de discipline te streng. Hij reisde daarom weg naar een vergelegen land.

Maar nu de man is hongerig; hij wil zich nu onderwerpen aan de plicht van een zoon, als hij maar mag het brood en de voeding der kinderen. Ja, nu is hij gekomen tot zichzelf. Het is nu zijn spijze en zijn drank om de wil Gods te doen.

Hij ziet zulk een billijkheid, of rechtmatigheid in Gods wil, zulk een schoonheid in Zijn dienst, zulk een uitnemendheid en zulk een genot in Zijne wegen, dat hij niet meer scheiden wü van Jezus Christus en Zijn heilige geboden, waarin hij nu zoveel smaak vindt boven alle aardse genoegens. Hij is zo vast verbonden aan Zijn Meester met de band van ongeveinsde liefde, dat satan zelf zich maar zal zetten aan een vergeefse arbeid, als hij rond gaat lopen om hem en zijn dienst van Hem te scheiden.

Hij kent de Heere een heilig recht toe op zijn lichaam, zijn bezit, gezin, betrekking, en alles wat hij heeft, dankbaar erkennend Gods eigendom in alles, en dat zijn eigen geluk bestaat om in alles bevorderlijk te zijn voor de ere Gods. Hij neemt in aanmerking hoe oneindig zijn verplichtingen jegens God zijn, van wat een hel en eindeloze verschrikking bij verlost is, tot wat een hemel van liefde en geluk hij geroepen is, en wenste dat hij wat had of kon doen, vererenswaardig zulk een God. En omdat hij niets meer of beters heeft, geeft hij zichzelf aan God, zoals Aeschines, die, toen hij zijn mede-scholieren aan hun leermeester Socrates rijke geschenken zag geven, zelf te arm om wat te geven, kwam en zichzelf aan zijn leermeester gaf, met de erkenning, dat hij zijn toegewijde dienaar wenste te zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen