DE HEMELVAART VAN ELIA DOOR ELIZA GEZIEN.

En Eliza zag het, en hij riep: Mijn vader, mijn vader, wagen Israels en zijne ruiters! En hij zag hem niet meer; en hij vatte zijn klederen en scheurde ze in twee stukken.

2 Koningen 2 : 12.

Hoe wordt alles toch anders, in huis zowel als in de kerk, als de Heere ledige plaatsen komt te maken. Dat zal toch niemand durven ontkennen. Het is wel waar, dat het bij soimmige mensen maar voor een zeer korte tijd is dat zij leed dragen over de afgestorvenen. Maar ook bij dezulken is ihet voor een kor* poosje dat alles zijn waarde verliest. Veel meer en voor langere tijd bij hen die met innige zielsbanden vanuit de eeuwigheid aan elkaar verbonden waren. Eliza zag hem niet meer. Elia was weg, en toch niet weg. Elia was niet verloren, maar voor eeuwig afgelost. O, wat zal Eliza nog menigmaal aan Elia gedacht hebben.

Nog dikwijls met hem hebben gesproken, en in gedachten he'm ook nog menigmaal hebben ontmoet. Er ia wel een scheiding, maar gelukkig niet voor eeuwig. En gij, die een Godvrezende vader of moeder hebt zien heengaan, zult gij die ook eenmaal terug zien in de hemel? Of zult gij voor eeuwig van elkaar gescheiden blijven?

Denk daar eens ernstig over na, eer het voor eeuwig te laat is.

Zo menigmaal staat er in een rouwadvertentie: Wij treuren, doch niet als degenen die geen hope hebben. Doch begrijpt gij, als dat waar is, dat gij dan ook voor uzelf een gegronde hope moet hebben? Als dat niet waar is, dan is die uitdrukking ook misplaatst.

Eliza heeft uiting van zijn rouw gegeven. Hij vatte zijn klederen en scheurde ze in twee stukken. Iedereen mag het zien hoe bedroefd hij is over het heengaan van Elia. Hij wil het zelf ook zien en weten dat hij een vader in de dienst des Heeren kwijt is. Klederen scheinren was in het oude testament een bewijs van rouw. In onze tijd draagt men zwarte klederen als bewijs van rouw. Toch zijn er mensen die een afschuw hebben van zwarte klederen. Zelfs in de tijd van rouw geen zwart gewaad willen dragen. Al heeft men dan wel grote droefheid en wil men wel gaarne spreken over de afgestorvenen, maar zwarte klederen, neen, daar wil men niet aan.

Die klederen schijnen te veel te spreken. David ging wel in het zwart vanwege des vijands onderdrukking. Psalm 42.

Is het rouwgewaad dan niet een uiterlijk vertoon van de liefdeband die men heeft aan de overledenen?

Bij velen ziet men alleen op de dag van begrafenis het rouwgewaad, doch zodra de begrafenis voorbij is, legt men het zwarte kleed af. Dat kleed is te eng, dat spreekt te veel, dat moet weg.

Bij dezulken behoeven wij niet te vragen of zij wel eens ooit bedroefd naar God geworden zijn. Die geen uiterlijk rouw gewaad willen dragen, hebben ook geen kennis aan het innerlijke rouwgewaad.

En dan mag men zeggen - het zit niet in het kleed. Natuurlijk zit het niet in het kleed. Maar ons gewaad vertoont wat er van binnen leeft. Hiermede bedoel ik niet dat er onder een mom van een zwart kleed geen ongerechtigheid kan wonen. Dat komt meerdere malen wel openbaar. Doch elke weduwe en weduwnaar, die liefde voor elkander gehad hebben, zullen zich niet schamen o-m het rouwgewaad aan te trekken. En ik igun nog meer om het geestelijke weduwschap te leren kennen. Dat u mag leren sterven aan de v/et. Hebt u ooit in uw leven zulk een eerste man gekend en gehad? Zo niet, dan zal er ook nooit enige plaats voor eens andere Man komen. Dan heeft Christus geen waarde voor u. Wat moet ge dan met Hem doen?

Maar het arme volk van God die door de wet, der wet is leren sterven, is Christus gepast, dierbaar en onmisbaar geworden. De zulken hebben geen leven meer buiten Christus. Zij kunnen het niet meer stellen met het geen de Heere wel eens aan hun ziel heeft willen openbaren. En al hebben zij een uitzicht gekregen op Christus, en omgang gehad met Christus, toch gevoelen zij Hem nog te missen. Vandaar de uitroep: Geef mij Jezus of ik sterve, buiten Jezus is geen leven maar een eeuwig zielsverderf. Dat leert elke ware bekommerde van hart instemmen. Daar blijven zij geen vreemdeling van. Dat werkt de Heere door Zijn lieve Geest zelf in het harte. Zij worden uitgedreven uit alles wat geen Christus is en heengedreven tot Hem Die de enige zaligmaker is.

Door Hem alleen kunnen zij met God verzoend worden. In Hem alleen zijn zij geborgen. Zijn gerechtigheid is alleen geldend. Hij is het Offerlam. Het eigendom van Hem te zijn is hun enige troost in leven en in sterven. Met Hem verenigd en door Hem verzoend te worden, daarin ligt de ware rust en vrede voor de ziel.

In Hem vindt de geestelijke rouwdragende weer de ziele blijdschap. Daartoe is Christus ook gezonden en gezalfd, om de treurende te troosten. Om de treurende Sionieten te beschikken, dat hun gegeven worde sieraad voor as, vreugdeolie voor treurigheid, het gewaad des lofs voor een benauwde geest. Jesaja 61:1-3. Die geestelijke rouwdragende wordt door Hem een blijde boodschap gebracht. De gebrokenen van hart worden door Hem verbonden. De gevangenen wordt vrijheid uitgeroepen, en de gebondenen opening der gevangenis.

R.

A.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen