HOPEN EN UITZIENDE

Hopende: De Bruidegom zegt dus van de bruid, dat haar wangen liefelijk zijn in de spangen en haar hals in de parelsnoeren. We hebben nu reeds in enkele samenspraken met elkander nagegaan wat de bedoeling is van deze tekst. De bruid moet als de paarden aan de wagens van Farao geleid en beteugeld worden. Daarom krijgt ze net als een paard een toom in de mond. Ze wordt dus bij het hoofd net opgetuigd als de kop van een paard. Geestelijker wijze dan. Het valt wel niet mee om met zo'n ding aan het hoofd te lopen. De beesten worden ook niet zo graag beteugeld, dus de mens zeker niet. Maar de Koning zegt van de bruid, dat haar wangen liefelijk zijn in de spangen en haar hals in de parelsnoeren.

Uitziende: Er wordt dus over parelsnoeeren gesproken. Die parelsnoeren zullen dus wel de hoofdspansels of de halsbanden zijn, die dus dienen om het paard te besturen. Maar dit zijn dan toch wel bijzonder mooie halsbanden, als het parelsnoeren zijn.

Het zijn dus banden waaraan schitterende paarlen zijn geregen. En nu zegt de Bruidegom, dat de wangen van de Bruid zeer liefelijk zijn in de spangen en haar hals in de parelsnoeren. Hij ziet ze dus wel graag in dat gareel lopen. Zo is het aan haar te zien dat zij Zijn eigendom is. Christus draagt de Wet Zijns Vaders in het binnenste Zijns ingewands, maar nu ziet Hij die Wet ook in haar hart. Zo is des Konings dochter geheel verheerlijkt inwendig.

Hopende: Och vriend, in dat werk der genade kan ze alleen maar liefelijk zijn in de ogen van de Bruidegom. Bij die bruid is er ook nog een oude mens der zonde te vinden.

Daarom heeft ze ook die beteugeling juist nodig. Maar die bruid kan dat toch altijd maar niet bekijken. Ja, ze is er wel van overtuigd, dat ze gedurig beteugeld moet worden. Ze kan daar niet buiten. Maar ze kan niet altijd zien dat de weg die zij moet gaan, nu juist die beteugeling is. Want vriend, als die bruid beteugeld wordt, dan is ze van binnen toch heus zo m-ooi niet.

U hebt zoeven gesproken over die Wet die in haar hart is, maar de apostel zegt, dat als het gebod gekomen is, dat de zonde weder levend is geworden. Die Wet is geestelijk, maar de bruid is vleselijk, verkocht onder de zonde.

Uitziende: Zo zal het afsterven van de zonden altijd gepaard gaan met het groter zondaar worden in zichzelf. Dan kan men veeltijds niet zien dat dit er zijn oorzaak in vindt dat God Zijn Wet in het hart heeft geschreven. Integendeel, dan moet men zich afvragen of die Wet wel ooit in zijn hart is ingeschreven geworden. Het is immers ook de Wet der liefde. En men moet er zich over beschuldigen, dat men zo liefdeloos is. Als een hater van God en zijn naasten leert men zich kennen.

Hopende: Maar nu ziet de Bruidegom bij de bruid, wat ze bij zichzelf dikwijls niet ziet. Hij ziet in haar de verborgen mens des harten, zoals Gods Woord daarover spreekt. De bruid kan dikwijls meer de oude mens bij zichzelf bespeuren dan de nieuwe mens. De Bruidegom ziet echter altijd ook in haar de nieuwe mens. En nu wordt ze door Hem beteugeld opdat de oude mens zich niet zal kunnen uitleven. Maar inwendig ontbrandt de strijd. Dat kan niet uitblijven.

Uitziende: Maar de bruid zucht daar toch on­ der. En waar ze haar afhoererend hart gewaar wordt, daar zijn er ogenbhkken dat ze schreeuwt en kermt tot God om toch maar met Zijn vreze bedeeld te mogen worden en alzo in een rechte weg te worden geleid,

Hopende: Dus dan gaat ze zelf nog om die beteugeling vragen. En dan zegt de Bruidegom, dat haar wangen liefelijk zijn in de spangen en haar hals in de parelsnoeren. Al die zuchten die ze slaakt, worden door de Bruidegom beschouwd als parelsnoeren. De oude mens zegt niet: Ik ellendig mens. Dat zegt juist de nieuwe mens. Dit ziet Christus dus als Zijn eigen werk; als de vrucht van Zijn Middelaarsverdiensten. Hoe meer dat die bruid zich beklaagt en verfoeit, hoe liever dat Hij het heeft. Maar ja, die bruid zou natuurlijk wel liever willen dat ze niet zo zuchtende door het leven behoefde te gaan. Maar zo moet ze er toch juist de noodzakelijkheid van gaan inzien om beteugeld te worden. Maar ze zou natuurlijk toch liever zien dat ze die Deicageling niet nO" dig had.

Uitziende: Ze zou dus hier op aarde al willen triumpheren. De kerk is echter hier op aarde in de strijd. En zeker, die kerk mag hiet wel eens triumpheren, maar dan in haar Hoofd. Ze vermag alle dingen door Chnstus Die haar kracht geeft. In Hem zijn w^ meer dan overwirmaar. Maar alleen als we zwak zijn, zijn we machtig.

Hopende: Och vriend, ik ken al die waarheden zo goed uit de Schrift, maar de weg waardoor die waarheden op haar plaats komen. is me toch meestentijds maar zo verborgen' Voor een ander kan ik het wel zien dat ƒ de weg is, maar voor mezelf kan ik f. maar niet bekijken. Ik kan het maar niet

zien, dat als ik zo zwak ben, dat ik juist machtig ben. Maar wat ik wel eens zie, dat is dit, dat ik altijd nog zoveel kracht in mezelf zoek. Daar krijg ik wel eens een weinigje licht over, dat ik de heiligmaking zo buiten Christus zoek te betrachten. En nu laat de Heere me gedurig wel zo zwak worden in mezelf, dat het me uitdrijft tot die Persoon, om in Hem kracht te zoeken. Dan zie ik het weer zo klaar, hoe ik nu altijd maar bezig ben om kracht in mezelf te zoeken.

En zo tob ik nu maar heen. Ik ben zelf eigenlijk beschaamd over mijn gepraat, maar ik zeg het maar net zoals het bij me is.

We zullen de volgende keer het volgende vers maar gelijk proberen te overdenken.

Dat vers houdt verband met het vers dat wc nu overdacht hebben. Dan gaat de Bruidegom nog zeggen dat Hij voor de bruid gouden spangen zal maken met zilveren stipjes.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen