HET DRIJVEN VAN ALLE BELIJDENDE LEDEN TEN AVONDMAAL MOET WORDEN AFGEWEZEN.

In gelijke geest schreef Ds. G. H. Kesten in de Saambinder van 1939-in beantwoording van een vraag over het gaan ten avondmaal. Hij zegt daar o.a. ook dit: Een onbekeerde mist het zaligmakend geloof; hij heeft geen deel aan Christus en geen mond om Hem te eten en Zijn bloed te drinken. Indien dan ook een onbekeerde ten Avondmaal gaat, eet en drinkt hij zich zelf een oordeel. Hij gaat niet door de poort des Konlngs in, maar klimt in van elders. Daarom zal de Koning zeggen: Vriend, hoe zijt gij hier ingekomen, geen bruiloftskleed aan hebbend? De geroepene, al kwamen zij uit de heggen en struiken, die door de poort inkwamen, werden daar met des Konings klederen bekleed. Hoe was dan die man ingeklommen? Als een dief en moordenaar. En hij is uitgeworpen. Welnu, zo is een onbekeerde Avondmaalganger. Die geen, deel aan het leven heeft, geen toegang tot het Avondmaal, ook niet al leeft hij onberispelijk.

Het mocht hem maar niet naar het Avondmaal doen lopen, maar door hartvernieuwende genade vernederen en tot Christus doen vluchten, eer de dag des doods hem overvalt en zal vinden buiten de vrijstad. En zo spreekt hij ook in zijn Catechismus predikaties. II.Bij Zondag 29, p. 70, dat hij geen toegang heeft tot het avondmaal, al kan de kerkeraad niet weren. En op p. 71 luidt het: Ik kan het niet te eenvoudig noch ook te ernstig zeggen: een onbekeerd mens heeft geen toegang tot des Heeren avondmaal. Dat wil echter niet zeggen, dat het avondmaal tot u niets te zeggen heeft. O, zie toch op het grote voorrecht van degenen, wien door de Heere daar een plaats beschikt is. Zetten velen zich aan de tafel, die vreemdelingen van de genade zijn, het is hun zelf ten oordeel; doch laat uw oog eens vallen op de ware avondmaalgangers. Zijn ze niet gelukkig? Zoudt ge op hun heil niet jaloers worden? Blijft, als het avondmaal bediend *ordt, niet uit de kerk, maar zijt aanschou-*ers van wat God Zijn volk bereidde in de snige offerande door Christus aan het kruis volbracht.

Men voelt het, het is een heel andere taal die J^s. Kersten daar laat horen, en die de Geref. Gemeenten altijd hebben geuit, en wat de huidige Saambinder in dezen naar voren brengt, ^n dat zo welkom is in „De Wekker”.

Dat verschil was ook al aanwezig in de dagen Van de Kruisgemeenten tegenover de Afgescheiden Kerken. Men kan het zien in het boek­ je van Engelberts, „De Gereformeerde Kerk", als het daar luidt op p. 86: Ook in het gebruik des avondmaals week men (van de zijde der Afgescheidenen) af, daar aan ieder belijder de verpUchting werd opgelegd en aangedrongen om onverlet hetzelve te gebruiken. Wanneer echter door iemand, enige malen werd terug gebleven, moest de censuur worden uitgeoefend, totdat er beterschap was beloofd.

Zover is het in de huidige Saambinder nog niet gekomen, noch ook in de kring van die gemeenten, zien we wel, maar toch wordt daar, naar luidt van de pers, van het oude al meer losgelaten, zodat er druk gediscussieerd wordt om te komen tot radio-preken van de eigen leraars, en zo wordt ook in ander opzicht het eigensoortige van de Gereformeerde Gemeenten al meer losgelaten. Zo werd ook wat de radio-preken betreft, nog op een der vroegere synoden bepaald, dat het 4e gebod voorschrijft, de kerkedienst getrouw waar te nemen, en bij al dien dit door omstandigheden niet mogelijk is, de geschriften onzer Vaderen naarstig te onderzoeken in eigen woning en zich niet te begeven op het glibberige pad van verzoeking om door middel van de radio een preek te beluisteren, waar het niet de van God geordende weg is, langs die weg godsdienst te oefenen.

Zo werd ook voorheen nog gewaarschuwd en geweerd van het doen van belijdenis, als men werelds uiterlijk vertoonde, maar dat ligt tegenwoordig ook al veelal tegen de aarde geslagen, en dan maar belijdenis laten doen en aandringen op het ten avondmaal komen met een werelds gezind hart en uiterHjk, zo als de huidige Saambinder doet, als bleek.

Niet alleen de oude Kruisgemeenten kenden nog het onderscheid tussen door belijdenis toelaten tot het H. Avondmaal, en het weren van de heilige dis, of het onderscheid tussen het kerkelijk en het geestelijk recht er toe, maar ook Ursinus geeft dat onderscheid al aan in zijn verklaring van de Heid. Catechismus, Ned. vert. Ed. van Proosdij, als hij op p. 87, van het 2e deel, bij Zondag 29, vr. 81 onderwijst: Wie ten avondmaal moeten komen en wie ten avondmaal toegelaten moeten worden zijn twee verschillende vragen. De eerste spreekt over de plicht der gebruikers, de andere over de plicht der kerk en der dienaren. De eerste is enger, de laatste is ruimer en meer algemeen, omdat alleen de vromen moeten komen, doch niet slechts de vromen, maar ook de nog verborgen huichelaars moeten toegelaten worden. Allen, die moeten komen moeten ook toegelaten worden, doch niet omgekeerd moeten allen komen, die ook toegelaten moeten worden....

En wat verderop, zegt hij, dat het de ongelo­ vigen en de huichelaars, die geen waar geloof en bekering hebben, niet vrij staat om te komen. En zo zegt ook Festus Hommius in zijn tafel of korte ontleding van Zondag 30, dat het H. Avondmaal mede misbruikt wordt door hen in wie de vereiste conditiën niet gevonden worden, die echter in de wettige disgenoten vereist worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen