I. DE BRUILOFTSKINDEREN.

Doch Hij zeide tot hen: Kunt gij de bruilojtskinderen, terwijl de Bruidegom bij hen is, doen vasten?

De Heere heeft nogal eens een vraag van de farizeeërs met een wedervraag beantwoord. De vraag die Hem nu gesteld was, werd Hem wel niet rechtstreeks door de farizeeërs gesteld, maar was wel van hen afkomstig. Ze spanden samen met de discipelen van Johannes. In Matthéus 9 lezen we: Toen kwamen de discipelen van Johannes tot Hem, zeggende: Waarom vasten wij en de farizeeën veel, en Uwe discipelen vasten niet?

Hier in Lucas 5 lezen we: En zij zeiden tot Hem: Waarom vasten de discipelen van Johannes dikwijls en doen gebeden, desgelijks ook de discipelen der farizeeën, maar de Uwe eten en drinken? Er werd dus een aaimierking gemaakt op de levenswijze van Christus en Zijn discipelen. Wel werd er alleen gevraagd waarom Zijn discipelen aten en dronken, maar Christus' levenswijze was niet anders dan die der discipelen. Hij heeft immers zelf gezegd, dat Johannes was gekomen, noch etende, noch drinkende, maar de Zoon des mensen was gekomen etende en drinkende.

Met bewijs daarvan haJ men nu v.eer aanschouwd in het huis van Levi. Levi was door Hem uit het tolhuis geroepen. Alles verlatende, was hij opgestaan en Christus gevolgd. En Levi richtte Hem een grote maaltijd aan in zijn huis; en er was een grote schare van tollenaren en van anderen, die met Hem aanzaten. Dat deed de schriftgeleerden en de farizeeën murmureren tegen Zijn discipelen, zeggende: Waarom eet en drinkt gij met tollenaren en zondaren? Jezus heeft daarop het antwoord voor Zijn discipelen gegeven. En Jezus antwoordende, zeide tot hen: Die gezond zijn hebben de medicijnmeester niet van node, maar die ziek zijn. Ik ben niet gekomen om te roepen rechtvaardigen, maar zondaren tot bekering.

En daarop werd Hem nu door de discipelen van Johannes de vraag gedaan, waarom Zijn discipelen aten en dronken. Die discipelen waren het dus goed eens met de farizeërs. Ze hadden elkander in dezelfde levenswijze gevonden. Johannes was zijn discipelen in die levenswijze voorgegaan. Toch hadden de farizeërs van hem gezegd: Hij heeft de duivel. Maar nu spanden zij ineens met de discipelen van Johannes samen, om zich op die strenge levenswijze van Johannes te beroepen en om het de Heere Jezus kwalijk te nemen dat Hij Zijn discipelen liet eten en drinken. En ook omgekeerd konden de discipelen van Johannes het nu heel goed vinden met de farizeërs, niettegenstaande dat hun meester van hen gezegd had dat zij adderengebroedsels waren.

We kunnen daaruit duidelijk zien, dat deze discipelen van Johannes de prediking en de levenswijze van Johannes nooit goed hadden verstaan. Dat is ook gebleken, als zij tot Johannes hebben gezegd: Rabbi, Die met u was over de Jordaan, Welke gij getuigenis gaaft, zie, Die doopt en zij komen allen tot Hem. Dat was juist het doel geweest van Johannes' prediking. Daarom heeft Johannes dat ook ten antwoord gegeven: Een mens kan geen ding aannemen, 20 het uit de hemel niet gegeven zij. Gijzelven 2ijt mijn getuigen, dat ik gezegd heb: Ik ben (ip Christus niet, maar dat ik voor Hem henen uitgezonden ben. Die de bruid heeft, is de Brui-'legom; maar de vriend des Bruidegoms, die ^taat en Hem hoort, verblijdt zich met blijd-schap om de stem des Braidegoms. Zo is dan deze blijdschap vervuld geworden.

Deze discipelen van Johannes echter, die we hier die opmerking over de levenswijze van de discipelen van de Heere Jezus horen maken, hebben Johannes niet verlaten. Johannes had dus haar doel bij hen gemist. Over zulke volgelingen kon Johannes zich dan ook niet verblijden. Hij verblijdde zich als de vriend des Bruidegoms, als ze hem verheten en Jezus volgden. Wel zijn er daaronder ook nog wel geweest, die later ook de Heere Jezus weer verlieten. In Johannes 6 lezen we inuners, dat van toen af velen Zijner discipelen teruggingen en niet meer met Hem wandelden. Misschien zijn zij het nog wel geweest, die Hem thans deze vraag gesteld hebben. In ieder geval waren het discipelen van Johannes, die van Jezus wel niets moesten hebben, al was het ook dat hun meester als met de vinger de reeds lang verwachte Middelaar had aangewezen. Zij waren bij Johannes en zij bleven bij Johannes, al zou straks hun meester ook in de gevangenis gezet en onthoofd zijn. Maar zo bleven ze dan ook verstoken van die blijdsch.ap, waarin de ware volgelingen van de ZaÜgmaker delen mochten, want die waren als de bruiloftskinderen, die niet vasten konden zolang^^ilsdat de Bruidegom nog met hen was.

De tijd, die nu met de komst van Christus was aangebroken, was een geestelijke bruiloftstijd voor Zijn ware volgelingen. De Bruidegom Zelf was in het midden gekomen. De tijd des Ouden-Testaments, die nu voorbijgegaan was, was eigenlijk niet anders dan een tijd van toebereiding geweest voor deze bruiloft. Jezus was in de wereld gekomen om straks met de prijs van Zijn bloed Zijn bruid te kopen. De bruiloftskinderen nu waren Zijn leerlingen, die als Zijn gasten tot de bruiloft waren genodigd.

Zo was het nu de bruiloftstijd voor hen. Hoe zouden zij nu kunnen vasten, daar met de komst van de Bruidegom de tijd was aangebroken, die door de vaderen van het Oude Verbond met zulk een groot verlangen was verbeid? Met Christus' komst in het vlees was de grote dag aangebroken waarop de schaduwen zouden vlieden. De Zon der gerechtigheid was als door de donkere wolken heengebroken; de Ster uit Jacob was thans opgegaan. Alle redenen waren er om verblijd te zijn. De beloften van het Oude Verbond waren vervuld waarin de weg der verlossing was aangewezen, die in de vleeswording des Woords voor gevallen Adamskinderen geopend werd. En nu gingen de discipelen van Johannes over vasten praten. Wat vasten, als er zulk een stof tot blijdschap is? Abraham heeft met verheuging verlangd, opdat hij Zijn dag zou zien; en'hij heeft hem gezien en is verblijd geweest. Hoeveel te meer moesten zij nu verblijd zijn, die de Bruidegom bij zich hadden! Maar de farizeërs en die discipelen van Johannes hielden Hem niet voor de Bruidegom en waren dan ook met Zijn komst niet verblijd. Wat? Verblijd? Ze hadden liever gezien dat Hij nooit gekomen was. Als ze door Hem zalig moesten worden, en dat op zulk een wijze dat heel hun strenge levenswijze bij God niet in aanmerking kon komen, dan begeerden zij die zahgheid niet. We zijn er vijanden van, om door die weg zalig te worden. Zulk een weg van onmogelijkheid, omdat we al het onze moeten verliezen, staat ons niet aan. Maar voor degenen die door God in de oimiogelijkheid worden gebracht, zal deze weg juist dierbaar worden. Voor hen zal het waarlijk tot blijdschap kunnen zijn, als hun deze weg ontsloten wordt.

Dan breekt het ücht door in hun duistere ziel. • Zij hebben, om het. zo eens te zeggen, onder Johannes geen ademtocht meer over gehouden. Johannes' prediking heeft hen in een totale onmogelijkheid gebracht. Dat is dus heel wat anders dan dat we bij die discipelen van Johannes zien, die er zo goed onder in het leven • konden blijven. Die hebben die prediking nooit goed verstaan. De bijl is bij hen nooit aan de wortel der bomen gelegd. Johannes predikte echter, dat Hij zou komen, Wiens wan in Zijn hand was en Die Zijn dorsvloed zou doorzuiveren. Welk een verschrikkelijk woord! Ja, en toch ook een troostrijk woord! Zijn tarwe zou Hij in Zijn schuur samenbrengen. Dit gold voor de ware volgelingen des Heeren. Die behoorden tot Zijn schapen en zouden Zijn stem mogen leren kennen.

(Wordt vervolgd)

V.

M.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen