HOPENDE EN UITZIENDE

Hopende: We zouden dus nog even in korte trekken nagaan wat er in Hoogüed 2 van de lentetijd gezegd wordt. Zo hebben we de vorige keer al iets over die bloemen gezegd. We hebben daar wat van gezegd in betrekking tot de staat van Gods kerk in het algemeen. Maar nu moeten we er toch erg in houden, dat er in deze tekst in het bijzonder over een lentetijd gesproken wordt die voor de bruid mag zijn aangebroken. En dan laten de bloemen zich weer bij haar zien.

Uitziende: Als voor de bruid, na een bange donkere wintertijd de lente weer eens in het land komt, dan mag ze dus weer eens bij zich vinden wat ze in de winter niet bij zich heeft kunnen onderscheiden. In de wintertijd kan al wat God gedaan heeft, zo bedekt liggen in de ziel. Men schijnt dan van alle genadegaven des Geestes gans ontbloot te zijn. Maar nu horen we de Bruidegom tot de bruid zeggen: De bloemen worden gezien in het land. Dan wordt alles weer eens waar wat God gedaan heeft. Och, wat kan de ziel in de wintertijd toch al te zeer het werk Gods bij haar onderschatten. En in het verdacht houden van hetgeen dat God gedaan heeft, kan ze zich ook juist in zulk een grote donkerheid brengen.

Hopende: In de lentetijd komt openbaar, dat al scheen er in de winter geen aasje leven aanwezig te zijn, dat er toch wel leven was. De bomen zouden niet kunnen gaan bloeien» als ze in de winter dood geweest waren. Ze schenen dus wel dood, maar ze waren niet dood. Die uit God geboren zijn, zijn wedergeboren uit een levend en onvergankeUjk zaad.

Uitziende: Al wisselen zomers en winters zich dus af in de ziel, wat er van God bij haar te vinden mag zijn, is een onvergankelijk genadewerk. Maar het moet toch weer eens lente worden, om dat te kunnen zien. Het Hooglied van Salomo laat ons zo duidelijk weten, dat de bruid van Koning Jezus bij geen beschouwing leven kan van wat aan de zijde Gods vastligt voor de ganse kerk. Wel moet de bruid leren verstaan, dat de staat van Gods kerk niet gegrond ligt in bewegelijke zielsgestalten. De zielsgestalten zijn zo wisselend. Het Hooglied van Salomo laat ons dat wel duidelijk zien. Maar als het lente wordt, moet de bruid wel een lesje leren. Ze moet beschaamd worden vanwege dat gruwelijke ongeloof, dat haar zo haar staat voor de eeuwigheid heeft doen verdenken. Dat wordt de ziel ook tot smart. Wat heeft men dan toch ook harde gedachten van de Heere gehad. Ja, welke geringe gedachten hebben we toch altijd maar van dat Goddelijke Wezen. Hoe onkimdig zijn we toch van de handelingen des Heeren, die zo vol üefde en wijsheid zijn voor Zijn kerk. Als het altijd zomer was, dan zou het toch ook niet goed kunnen zijn. En toch wUlen we altijd maar zomer hebben.

Hopende: Och vriend, als de lente weer eens in het land mag komen, dan zien we dat alles toch weer zo duidelijk Uggen. Dan moeten we het weer erkennen, dat we de winters niet missen kurmen. Zo gaan we dan dus alles weer eens van een andere kant bekijken. En geen wonder dan, dat die lentetijd dan ook weer een zangtijd wordt voor de ziel. Er wordt immers in de tekst ook nog gezegd: De zangtijd genaakt. De vogels beginnen weer te zingen. Daarom staat er ook

zo gelijk bij, dat de stem van de tortelduif wordt gehoord in ons land.

Uitziende: In de natuur is dat toch echt een aangename tijd. Als men in die tijd in bossen of in duinen komt, hoe kan men dan toch ontroerd en aangedaan worden door het gezang van die vogels.

Men ziet zomaar in heel de natuur een nieuw leven ontwaken. En het is alsof die vogels haar blijdschap niet op kunnen. Ze galmen onbewust de lof van de Schepper uit. Ze worden het zingen zomaar niet moede. Hier ontsluit zich niet anders dan leven. En zo is het nu voor de ziel ook. Het leven dat zich ontsluit, is een eeuwig leven. Hier moet de dood geheel en al voor het leven wijken.

Hier wordt de duisternis door het licht verdreven. De ziel kan van God geen kwaad meer denken. Alles getuigt van Zijn eeuwige, onveranderlijke liefde. Van die trouw, die nooit te niet gedaan wordt. De bruid zelf mag als een tortelduif haar stem ook weer doen horen.

Hopende: Daar zal het 14 evers ons ook nog wel wat nader bij bepalen. Hier in het 12e en 13e vers kunnen we een beschrijving vinden van die Uefelijke lentetijd, die nu voor de bruid mag aangebroken zijn. Er komt dus nieuw leven. De vijgeboom brengt zijn jonge vijgjes voort, en de wijnstokken geven reuk met hun jonge druifjes. Ge begrijpt wel, dat als we er nu nog eens uitvoerig op in zouden gaan, hoe de vijgebomen en de wijnstokken ons tot zinnebeelden kunnen zijn van Gods kerk, dat er dan over elk gedeelte van de tekst afzonderlijk nogal wat te zeggen is. Kort en goed wordt ons echter hier gezegd, wat het betekent, als er voor de bruid na de bange, donkere, koude wintertijd eens een liefelijke lentetijd mag aanbreken. Dan ziet ze het nut van de wintertijd. Ze heeft die winter niet kunnen missen. God is door alles heen onveranderlijk Dezelfde gebleven.

Zijn wijsheid straalt in al Zijn handelingen uit. Er kan voor de kerk geen kwaad bij zijn. Er ontsluit zich niet anders meer dan leven voor de ziel, een eeuwige storeloze gelukzaligheid. De zangtijd is aangebroken. Ongemerkt gaat de ziel zingen: Ik weet, hoe 't vast gebouw van Uwe gunstbewijzen, Naar Uw gemaakt bestek, in in eeuwigheid zal rijzen.

O, die vastigheid toch voor Gods kerk! Daarom horen we de Bruidegom hier ook zeggen: Sta op, Mijn vriendin. Mijn schone en kom. Hij zal ze wat van die vastigheid gaan ontdekken. We hopen dat de volgende keer te horen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen