HOPENDE EN UITZIENDE

Hopende: Daar we nu al enkele malen hebben gesproken over het 5e vers van Hooglied 4, 'lè het beter dat we nu onze aandacht maar eens wat aan het 6e vers zullen gaan geven. We lezen daar: Totdat de dag aankomt en de schaduwen vUeden, zal Ik gaan tot de mirreberg en de wierookheuvel.

Uitziende: Ik vind dat de kanttekening een kostelijke verklaring van deze tekst geeft. Mag ik u die eens even voorlezen?

Hopende: Zeker vriend ga uw gang maar! Uitziende: De kanttekening zegt het volgende:

„De Bruidegom beantwoordt hier de zwarigheden, die Zijn bruid mocht voorwerpen, zeggende: Heere Jezus Christus, ben ik zo schoon in Uw ogen, waarom wacht ge zo lang met het houden van onze bruiloft? " Hierop antwoordt de Bruidegom: Gij moet verwachten de tijd die hiertoe van eeuwigheid bestemd en besloten is; te weten de tijd van de oprichting aUer dingen; Hand. 3 : 21. Dat is, totdat des werelds avond of einde komt, dan zal Ik u tot Mij opnemen.

Middelerwijl zal Ik tot de mirreberg gaan; dat is, ten hemel opvaren, waarhenen de gelovigen dagelijks hun gebeden, die als een welriekende mirre en wierook zijn, Hooglied 5 : 13, opofferen en henenzenden; Ik aldaar zijnde en blijvende uw Voorspreker bij Mijn hemelse Vader.”

Hopende: Korter en krachtiger, maar ook gevoeliger en levendiger kan deze tekst niet verklaard worden. Het blijkt dus uit deze verklaring, dat we in deze tekst in het bijzonder aan de grote dag des oordeels hebben de denken, als er over een aankomen van de dag gesproken wordt. In het 17e vers van het 2e hoofdstuk werd ook'gezegd: Totdat de dag aankomt en de schaduwen vlieden. Op wat we toen over die tekst gezegd hebben, behoeven we dus nu niet meer terug te komen. In de tekst die we nu met elkander bespreken, wordt dus meer aUeen gedoeld op de grote dag van Christus' wederkomst. Dan zal de kerk eeuwig bruiloft mogen gaan houden in de zalige gemeenschap van die hemelse Bruidegom. En daar verlangt de bruid ook naar, want dat blijkt wel uit dit antwoord dat de Bruidegom haar geeft op de vraag die er in haar hart opkomt. De Bruidegom prijst haar dus in dit hoofdstuk om haar schoonheid. Maar zoals onze kanttekening het zo treffend verklaart, vraagt de bruid nu aan de Bruidegom, hoe het dan komt, dat Hij zo lang wacht met het houden van de Bruiloft.

Uitziende: Och vriend, ik kan die vraag toch zo goed begrijpen. Het ware leven is voor de ziel toch maar te vinden in de zalige gemeenschap en nabijheid van die hemelse Bruidegom. En die gemeenschap wordt hier op aarde door het geloof ervaren. Maar menigmaal moet de ziel die gemeenschap toch zo missen. En dat ook door eigen schuld, want ze kan het toch zo dikwijls ook nog zo goed buiten die gemeenschap-stellen. Ze wordt het dan toch echter ook weer zo goed gewaar, dat buiten die gemeenschap het leven niet voor haar te vinden is. De bruid is immers toch door een nauwe en onverbrekelijke band aan die hemelse Bruidegom verbonden. En waarlijk, het zal toch een onuitsprekelijke gelukzaligheid zijn, als ze straks eeuwig in Zijn gemeenschap zal worden gesteld. Daar kan het verlangen der ziel dan toch wel eens naar uitgaan. In het bijzonder echter gaat dat verlangen uit naar die grote dag van Zijn wederkomst, want dan zal eigenlijk pas de volkomen verlossing aan die bruid worden geschonken.

Hopende: En toch vriend, horen we zo weinig spreken over dat verlangen naar die dag van Christus' wederkomst. Ik geloof, dat dat toch ook zo'n droevig teken des tijds is. Er kan met de mond toch zoveel geredeneerd worden, maar de vrucht openbaart het wel dat het niet alles leven is wat men voor leven houdt. Als de ziel meer het leven mocht zoeken in het bedenken van de dingen die boven zijn, waar Christus is aan de rechterhand des Vaders, dan kon het niet anders of ze zou ook naar die eeuwige bruiloft verlangen. En in het bijzonder ook wel in zo'n benauwde tijd als waarin we thans leven, moest het verlangen toch wel sterk zijn naar die dag van Zijn verschijning.

Uitziende: Ik kan het niet ontkennen, dat mijn verlangen wel eens zeer sterk wordt naar die dag. Het wordt toch zo benauwd in de wereld en ook zo donker in de Kerk! Maar het wordt daarbij ook nog zo donker in de ziel. Toch doet me dat toch wel eens sterk verlangen naar die grote dag der verlossing. Maar nu vond ik het toch ook weer zo vertroostend, wat de kanttekening opmerkt over deze tekst. Christus is voor de Zijnen gegaan naar de mirreberg en de wierookheuvel, om daar in Zijn dierbare voorbede toch ook onophoudelijk Zijn werk nog voor hen te doen. Maar zoals onze kanttekening opmerkt, wordt de hemel ook de mirreberg en de wierooklieuvel genoemd, omdat de gelovigen hun gebeden, die als een welriekende mirre en wierook zijn, daarhenen opzenden.

Hopende: Dus die verborgen vierzuchtingen klimmen toch op tot de mirreberg en de wierookheuvel. Och, ik kan het menigmaal niet bekijken . Maar het wonder wordt daarom toch ook zo groot voor me, als ik Christus hier zulk een getuigenis hoor geven. Het zal toch echter wat zijn, als straks die grote dag eens aan zal breken en als de schaduwen vlieden zuUen. Met de ouder dichter roept toch mijn ziel wel eens uit:

O Heer! wanneer komt die dag, Dat ik toch bij U zal wezen, En zien Uw aanschijn geprezen ?

Eenmaal zal toch die dag komen. Dat stelt de Bruidegom hier de bruid in het vooruitzicht, als Hij zegt: Totdat de dag aankomt en de schaduwen vlieden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen