HOPENDE EN UITZIENDE

Hopende: Aan het Ie vers van Hooglied 5 hebben we dus in onze vorige samenspraak reeds onze gedachten gegeven. Als antwoord op de bede van de bruid, die we aan het einde van het vorige hoofdstuk hebben kunnen vinden, heeft Christus nu in het begin van dit hoofdstuk dte bruid doen weten, dat Hij in Zijn hof gekomem is en dat Hij Zijn mirre geplukt heeft met Zijn specerij en Zijn honigraten met Zijn honig heeft gegeten en Zijn wijn mitsgaders Zijn melk heeft gedronken. En nu horen we Hem ook nog zeggen: Eet, vrienden, drinkt, en wordt dtonken, o liefste! Hij wil dus dat Zijn bruid zich met Hem zal verzadigen van de vruchten van Zijn hof.

Uitziende: De bruid heeft diis haar begeerte verkregen, daar de Bruidegom tot Zijn hof gekomen is en Zijn edele vruchten heeft gegeten. Maar nu doet Hij daar haar ook in meedelen. Toch is het voor mij wel opvallend, dat Christus nu niet alleen de bruid aanspreekt, maar dat Hij in het meervoudig getal Zijn vrienden nodigt om met Hem te eten en te drinken. Daarom moet ik bij dbze tekst, zoals reeds in onze samenspreking is opgemerkt, in het bijzonder zo dbnken aan de bediening van het Heilig Avondmaal. Aan dat Heilig Avondmaal mogen er immers verschillende gasten zich rondom dé tafel scharen. Dat zijn de vrienden des Bruidegoms.

Hopende: De anderen worden dus niet genodigd. En toch zullen er hier op aarde ook altijd bittere vijanden onder zitten.

Uitziende: Die bittere vijanden zitten soms vlak naast je aan db tafel. Maar als het nu voor jezelf maar het grootste wonder mag worden dat je aan die tafel zit, dan kijk je niet naar een ander. Hoe een ander zich aan die tafel begeeft, dat moet hij zelf weten. Een ieder beproeve zichzelf en ete alzo van het brood en drinke van de drinkbeker. Het is dus voor een ieder een persoonlijke zaak hoe men zich aan het Avondmaal begeeft. Door op een ander te letten, is men voor zichzelf de vrucht van de Avondmaalsbediening al kwijt. Het zal daarbij hier altijd een onvolmaakte kerkstaat blijven. Aan de ronde tafel van de bruiloft des lams hier boven, zal er geen

hypocriet of huichelaar meer onder de aanzittende gasten te vinden zijn. En de vijanden kunnen hier wel onder de vriendeo zich aan de tafel neerzetten, maar ze eten en drinken slechts een stukje brood en een teugje wijn, hoewel tot him oordeel. Alleen de vrienden des Konings zullen in waarheid eten en drinken en verzadigd worden.

Hopende: Zo wordt dus in dat HeUig Avondmaal daarin ook de gemeenschap der heiligen ervaren. Maar het wordt voor de bruid het grootste wonder, • niet dat die andere vrienden aan die tafel zitten, maar dat zij eraan zit. Daarom is het ook wel opmerkelijk, dat de bruid nog weer eens persoonlijk wordt aangesproken, als er tot haar gezegd wordt: en wordt dronken, o liefste!

Uitziende: Maar als ze hier nu als een liefste aangesproken wordt, dan wdl het dronken worden ook zeggen: een dronken worden van de liefde. Het wonder is toch immers niet te vatten, dat men door die hemelse Bruidegom als Zijn liefste aangesproken wordt? Die liefde kan de mens dan ook alleen maar geestelijk dronken maken. Dat is dan ook in het bijzonder die wijn waar die bruid van drinken mag. De wijn wijst ons in het Avondmaal op het dierbare bloed van die gezegend© Borg en Middelaar. Maar dit is het uitnemendste bewijs van Zijn liefde. Hier raakt de bruid vol verwondering. De Bruidegom heeft haar uit eeuwige liefde met Zijn bloed gekocht. Hij heeft daardoor voor al haai' schuld betaald. Ook wordt ze daardoor gewassen en alzo rein en heilig , voor God gesteld. Wat krijgt dat bloed dan toch een waarde voor de ziel. Maar zo vindt die bruid daarin dan ook een volle verzadiging.

Hopendte: Ik heb van de pelikaan gelezen, dat zij met haar snavel haar eigen, borst openrijt en haar jongen voedt met haar eigen bloed. Dat doet Christus ook. Dat is dus tegelijk de melk waarmede die jongen gevoed wordten. Zo kan dat Avondmaal tot versterking in het geloof en tot onderhoud van het geestelijke leven niet gemist worden. Als men deze voeding wel kan missen, is dat een teken van geestehjke dorheid en dodigheid. We hopen het nu verder uit dit hoofdstuk te beluisteren, dat de bruid in een afgezakte toestand dte Bruidegom aan de deur heeft kunnen laten staan, zonder Hem open te doen. Maar als ze weer tot haarzelf is gekomen, dan is de bede in.haar hart ontwaakt: Ontwaak noordenwind, en kom, gij zuidenwind; doorwaai mijn hof, dat zijn specerijen uitvloeien. O, dat mijn Liefste tot Zijn hof kwame en ate Zijn edele vruch-' ten! Dan kan de bruid het dus niet meer stellen buiten die gemeenschap, die ook weer middellijk wordt ervaren door de bediening van het sacrament. Maar als het haar dan eens gegeven wordt om haar Liefste weer eens te vinden en als Hij dan de tafel weer eens voor haar toericht, dan kan dat toch wel eens een onvergetehjk plekje voor haar worden. Och vriend, terwijl we daar zo met elkander over spreken, kan mijn hart er ongemerkt toch weer naar uitgaan om zo nog weer eens in dat leven te mogen delen. .

De hele wereld kan het toch niet geven, wat in die uitlatingen van die Goddelijke liefde en gunst voor de ziel is te vinden. Maar uit mezelf zoek ik me altijd maar te verzadigen met de zwijnendraf. Dat deed de bruid ook, zoals we nu verder hopen te horen. Maar aan 's Konings tafel is aUeen maar de ware verzadigmg van vreugde te vinden. Ons hart mocht er nog maar eens recht begerig naar worden! We moeten echter voor •deze keer onze samenspreking weer afbreken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen