DE BIJBELSE GESCHIEDENIS 185.

Antwoorden 971 t/m 980.

971. Het is zeer te betwijfelen of het verhaal, dat de Amalekietische ijlbode aan David deed, op waarheid berustte. De meeste Schriftuitleggers zijn althans van mening dat hij misschien wel tegenwoordig geweest kan zijn bij Sauls dood, maar er niet toe meegewerkt heeft, door hem de zgn. genadeslag te geven. Hij meende welUcht door David rijker beloond te zullen worden indien hij behalve van Sauls dood, vertelde dat hijzelf de hand hier in gehad had. Het kan ook zijn dat de Amalekiet de waarheid sprak. Dan zou het een wonderhjk bewijs zijn van Gods voorzienigheid: Saul die Amalek spaarde, wordt dan door een Amalekiet gedood.

972. Een maliënkolder was een soort harnas, met name een uit mahën (ringen) samengestelde kolder of pantser. Het had een opening om er het hoofd en de armen door te steken; het reikte tot aan de knieen. Deze wapenrusting van Saul verhinderde bUjkbaar het zwaard, waarin hij zich geworpen had, ver genoeg in zijn h-chaam door te dringen. We lezen immers in 2 Samuel 1 : 7: Sta toch bij mij en dood mij, want deze maliënkolder heeft mij opgehouden want mijn leven is nog gans in mij".

973. Het „Boek des Oprechten" was een volkszangboek van Israël. Er werden üederen in opgetekend ter ere van de helden van het volk. We lezen van dit boek reeds in Joz. 10 : 13. Het is één van de boeken, die in de H. Schrift wel genoemd worden en die toch niet tot de canon van de Bijbel behoren.

974. David vermaande allereerst zijn eigen manschappen om althans ni|et zelf het droevige nieuws aan de vijand over te brengen. Hij wist wel dat het bericht van Sauls dood niet verborgen kon blijven, maar de gedachte dat de döchteren der Filistijnen van vreugde zouden opspringen smartte hem aan zijn ziel. Hiervan geeft hij op dichterlijke wijze uiting.

„Verkondigt het niet te Gath en boodschapt het niet op de straten van Askelon, dat de naam van God en van Zijn volk toch niet gehoond worde door de vijand en dat ik toch geen aanschouwer behoef te zijn van het feestvieren van de Fihstijnen, in welks midden ik nog wone”.

De uitdrukking: „Verkondigt het niet te Gath, boodschapt het niet op de straten van Askelon" is sedert die tijd een spreekwoord geworden, dat ook nu nog wel gebruikt wordt. Werd het altijd maar betracht. Maar hoe menigmaal zien we het tegendeel: de gebreken van de hdmaten van de kerk worden door de eigen broeders tegen wereldse mensen vaak als met de el uitgemeten. Degenen die dit doen hebben er geen erg in dat zij feitelijk verraders zijn van de gemeente en dat zij de naam en de zaak van Gods koninkrijk schade aandoen.

975. Sommigen menen dat de inwoners van Jabes in Güead bij, of onder de lichamen van Saul en zijn zonen specerijen verbrand hebben als een laatste eerbewijs. Van deze manier van brandten lezen we in 2 Kron. 16:14. Algehele verbranding van de dode Uchamen werd in elk geval zondig geacht. Zie Amos 6:10. Het meest aannemelijke is daarom de verklaring van de kanttekening dat zij de Hchamen van Saul en zijn zonen verbrand hebben „alzo deze lichamen enige dagen waren onbegraven geweest en in de zon gehangen hadden, zo waren zij buiten aUen twijfel verdorven en stinkende geworden, alzo dat men ze met balsemen niet zou hebben kunnen bewaren. Daarom hebben zij het vlees verbrand en de beenderen begraven, verhoedende alzo dat die dode Uchamen meer gehoond en beschimpt en ook weder opgegraven konden worden." Zo zorgden dte inwoners van Jabes in Güead dat de laatste eer aan het stoffelijk overschot van Saul, zoveel als mogelijk was, bewezen

werd. Zij handelden verstandiger en moediger dan Sanls wapendrager, die in zijn eigen zwaard viel. De man had beter kunnen proberen het lijk van zijn meester te verbergen. David toonde later grote achting te hebben voor de handelwijze van de mannen van Jabes in Gilead. In 2 Sam. 21 : 13 lezen we dat hij de beenderen van Saul liet begraven in het land van Benjamin.

Die met zijn tong niet achterklapt; Geen kwaad doet aan zijn metgezellen, Niet in het spoor van laster stapt; Maar zo men iemands eer vertrapt, Dien smaad wil horen noch vertellen.

Psahn 15 : 3

Nog eens:

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen