HOPENDE EN UITZIENDE.

Hopende: De vorige keer mochten we dus de bede van de bruid beluisteren: „Zet mij als een zegel op Uw hart, als een zegel op Uw arm". Nu zouden we even het tweede gedeelte van die tekst onder het oog wülen zien. Op die bede van de bruid volgt het getuigenis: „want de liefde is sterk als de dood, de ijver is hard als het graf; haar kolen zijn vurige kolen, vlammen des Heeren", De liefde waar de bruid hier in de tekst van spreekt, is een wederzijdse üefde. Door de hefde die de Bruidegom aan de bruid bewezen heeft, heeft ze Hem wederkerig hef. Dus zo is die liefde dan toch eigenlijk Zijn liefde. Maar deze liefde is ontvlamd in het hart van de bruid. En zo spreekt ze nu over een hefde waar een heilige ijver mee gepaard gaat. Ze zegt hier immers: „de ijver is hard als het graf." Deze ijver doet haar dus zeer vurig begeren om als een zegel op Christus' hart en op Zijn arm gezet te worden.

Uitziende: Het is toch wel een sterk beeld dat de bruid hier gebruikt, als ze spreekt over een üefde die sterk is als de dood en over een ijver die hard is als het graf. Dat de dood zeer sterk is, kunnen we wel weten. De allersterkste mensen moeten het voor die machtige koning der verschrikking opgeven. Wat man leeft er, die de dood niet zien zal, die zijn ziel zal bevrijden van het geweld des grafs? Er wordt dus over het geweld des grafs gesproken. De sterkste mens moet voor dat geweld bezwijken. De sterkste is enkel ijdelheid.

En aan de dood is het graf verbonden, als we tenminste een graf krijgen. Onder het oordeel Gods kan het gebeuren dat we nog niet eens begraven worden. En ook kunnen we op zulk een plaats verongelukken waar men ons niet meer vindt. Het is dan toch ook nog wel als een voorrecht te achten, als ons üchaam nog begraven kan worden. Maar we moeten natuurüik bij het beeld blijven dat hier gebruikt wordt en dan de bedoeling van de bruid niet uit het oog verhezen.

Hopende: De bruid zegt hier dus dat de liefde en de ijver sterker en harder zijn dan de dood en het graf. Zoals de dood en het graf dus een overweldigende kracht op de mens hebben, zo heeft de hefde een overweldigende kracht op de bruid. Die liefde is dus zeer sterk. En waar de bruid die liefde niet van zichzelf heeft, daar moet die hefde het altijd van haar winnen. Liefde die we van onszelf hebben, al is het dan ook onder de algemene goedheid Gods, kan in haat overslaan, zodat er dan van die hefde niets meer in ons aanwezig is. Maar zo is het niet met die hefde waar de bruid van spreekt. Deze hefde kan niet meer weg. Daai' zal ze in het 7e vers verder nog wel getuigenis van geven. Deze üefde is een vuur dat nooit meer kan worden uitgeblust. Daarom gaat deze hefde ook over dood en graf heen en is alzo sterker dan de dood en het graf. Volgens het getuigenis van de apostel vergaat deze üefde nimmermeer. En zo moet dus de bruid tot de eeuwige zaügheid komen. Die liefde houdt haar vast, zodat ze wel diep vaUen kan, maar nooit voor goed kan afvallen.

Uitziende: Dat is het toch wel juist wat de bruid ons hier in de tekst doet weten. De liefde breekt bij de bruid door aUes heen. De verleidingen der wereld en de verzoekingen tot de zonden kunnen zo sterk niet zijn, maar de üefde alleen weerstaat deze verleidingen en verzoekingen, daar zij veel sterker is. Wel kunnen we natuurüjk nooit bang genoeg voor die verzoekingen zijn, want onder de toelating Gods kunnen we daardoor tot een diepe val komen, maar uiteindelijk zal toch de üefde het weer winnen. Zo gauw als de üefde Gods wordt uitgestort in het hart, blijkt het al dat deze üefde sterker is dan alle wereldse verleidingen, want dan zal men de zonde een scheldbrief geven. En als het er eenmaal op aan zal komen, zal het blijken dat die üefde zelfs niet te overwinnen is door de bedreiging met de gruweüjkste marteldood. Daarvan heeft de üefde het bewijs geleverd bij al degenen die om het Woord Gods en het Getuigenis van Christus hun leven hebben moeten geven. De liefde deed hen overwinnen.

Hopende: Och vriend, ik kan bij de gedachte aan zulk een wrede, gewelddadige dood wel ineenkrimpen van vreze. Maar meestal ben ^ ik er wel zo bang voor omdat de üefde niet gevoeüg in mijn ziel aanwezig is. In de tijd van de eerste üefde is er nog wel eens wat grootspraak bij een mens te vinden. Hij kan dan soms zo gemakkelijk spreken over de marteldood. Maar toch komt dat uit de liefde voort, al schrikt hij zelf later wel terug van wat hij heeft gezegd. Toch was het waarheid in die tijd. We zijn nu echter de eerste üefde toch zo kwijt. Als de liefde er is, moet de vrees wijken uit de ziel, want de volmaakte üefde drijft de vrees buiten. En uit de tekst die we thans bespreken, mogen we vernemen dat de üefde nu weer zeer sterk door de bruid gevoeld wordt. En dan kan ze ook werkelijk geen ander getuigenis van de liefde geven dan dat ze hier doet. We hopen dat verder nog wel met elkander na te gaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen