VADERLANDSE GESCHIEDENIS.

Hoofdstuk 73.

Dood van prins Hendrik.

Vrede te Munster (1647—1648). Al in het jaar 1646 was de prins ziekelijk, maar

toch ten strijde getrokken. In het begin van het jaar 1647 werd hij door hoge koortsen zo hevig aangetast, dat men voor zijn leven vreesde.

De tijd van zijn sterven scheen te naderen en daarom probeerdte hij zich ook behoorlijk voor te bereiden. Op zijn ziekbed erkende hij het een grote weldaad te zijn, zich zo-bedaard en kalm en met zijn volle verstand tot de dood te mogen schikken. „Ik beken, " zei hij, „dat ik een groot zondaar ben en het doet mij verdriet, dat ik God zo' vaak en zo zwaar vertoornd heb. Ik houd Christus voor mijn Zaligmaker en verlaat mij op Zijn verdiensten. Ik gevoel dat mijn hart hoe langer hoe meer van de aarde losgemaakt en tot God in de hemel opgetrokken wordt."

Zijn laatste lessen tot zijn kinderen waren: God te vTezen en al het wereldse uit het hart te bannen, daar dat in het sterven niet kan vertroosten. De Staat vermaande hij om toch vooral zorg te dragen voor de godsdienst. Zo stierf prins Frederik Hendrik op 14 maart 1647 op de leeftijd van 63 jaren.

Vader, wie volgde de prins als Stadhouder over ons land op?

Zijn 21-jarige zoon Willem II, onder wiens bestuur de vrede, na een roemrijke oorlog van tachtig jaren, gesloten is. Deze vorst dacht, dat het beter was de oorlog door te zettten. De provincie Zeeland ondersteunde hem krachtig, maar de andere provincies gaven hun stem tot de vrede.

Op 5 juni werd die dan ook overal in ons land afgekondigd en ons land door de Koning van Spanje, FUips IV, als een vrije staat erkend. Het was precies dezelfde dag, waarop tachtig jaren tevoren de graven Van Egmond en Hoorne hun hoofden op het schavot te Brussel verloren. Evenwel heeft db Heere van die tijd af ons land met bittere oordelen bezocht. Zelfs op de dag van de afkondiging gaf de Allerhoogste zo'n sterke piasregen met een schrale, koude lucht, die zolang aanhield, dat veel landerijen in de zomer onder water raakten, waar' door de vruchten verrotten en bedorven. Het regende zo hard, dat de mensen beefden van de hevige stortvlagen. In het volgende jaar 1649 daarentegen was het zo brandend heet, dat het gras verdorde en het koren op het veld verschroeide. Mens en vee snakten naar enige verademing.

Het scheen dus, vader, dat de Heere die vrede niet met Zijn zegen achtervolgde. Ja, de Heere twistte met ons land en mocht wei klagen: ij vergaten God, Die grote dingen gedaan had in Egypte; wondbrdaden in het land van Cham; vreselijke dingen aan de Schelfzee. Ps. 106 : 21 en 22.

Wie zou Neerlands God niet eren Die Zijn macht In ons onheil af te keren, Heeft volbracht! Laat ons dan Zijn goedheid roemen Hand aan hand; En Hem blij dé Redder noemen

Van ons land. (Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen