VADERLANDSE GESCHIEDENIS

Hoofdstuk 92.

Nederlands herstelling. Oranje-huis.

„Nochtans zag de Heere htm benauwdheid aan, als Hij hun geschrei hoorde en Hij dacht tot hun beste aan Zijn verbond en het berouwde Hem naar de veelheid Zijner goedertierenheden." Ps. 106:44 en 45. De Heere dacht dok aan Zijn verbond met onze vaderen. Het verdroot de trotse Napoleon, dat keizer Alexander van Rusland zich niet in aUes naar hem wilde schikken. Een ontzaggehjk leger van 600.000 man, waaronder veel Hollanders waren, trekt naar Rusland op. Napoleon dringt tot in het hart van dit grote rijk, neemt het prachtige Moskou in, waar hij van plan is te overwinteren. Maar de Russen steken die mooie stad aan verschillende kanten in brand. Napoleon wordt vijf weken na zijn intocht genoodzaakt te vluchten. De Kozaldten vallen de vluchtende menigte aan:240.000 arme soldaten, waaronder zeker vele Nederlanders zullen geweest zijn, kwamen door de brand om. Velen verdroiiken in de Beresina. Hun nachtverblijf leek 's morgens een slagveld vol doden te zijn. Het overschot van een afdeling van het leger, groot 48.000 man, kon wel in één kamer geplaatst worden.

Napoleon zelf vluchtte op een slee naar Parijs. Nauwelijks herkende men hem aan de poorten van zijn paleis. De vlammen van Moskou kondigden het allereerste krieken van de verlossing aan.

Wat een onzettende brand, vader! Die arme soldaten toch.

Ja, kinderen. God bespotte Napoleons legermacht. (7 sept. 1812). De dwingeland, die niets om het dierbare leven der mensen gaf, verzamelde spoedig weer een geducht leger van 350.000 man, dat weldra met een lichting van 180.000 soldaten vermeerderd werd. Bij Leipzig werd er op 18 okt. 1813 een verschrikkelijke slag geleverd tegen de verbonden mogendheden. Napoleon kreeg de nederlaag. Zijn val strekte velen tot blijdschap. Hij vluchtte naar Parijs, dat door de verbonden legers werd ingenomen (31 maart 1814). De trotsaard werd van de troon gestoten en het kleine Elba in de Middellandse Zee hem als een wijkplaats aangewezen. De broer van de onthoofde koning werd op de Franse troon geplaatst onder de naam van Lodewijk XVIII.

De prins van Oranje, de zoon van db stadhou" der Willem V, werd uit Engeand geroepen. Met onbeschrijfelijke vreugde werd deze vorst in Den Haag ontvangen en plechtig als koning Willem I gehuldigd.

Napoleon ontsnapte van Elba en landde met een kleine groep aanhangers te Cannes m Frankrijk. De meeste bevelhebbers en soldaten vielen koning Lodewijk XVIII af en sloten zich bij Napoleon aan. Spoedig was zijn macht tot een aanzienlijk leger aangegroeid. Bij Quatre-Bras (België) werd een gedeelte van het Franse leger onder de generaal Ney door onze troepen onder de prins van Oranje, later koning Willem II, verslagen. Deze nederlaag was voor Napoleon een voorteken van zijn val, want hij noemde dit deel van zijn leger „de dapperste onder de dapperen."

Op 18 juni viel de beslissende slag te Waterloo in de buurt van Brussel. Het Franse leger was 80.000 man serk, dat van de verenigde mogendheden 72.000 man. De aanval was verwoed. Tegen de avond werd dè overwinning aan onze kant beslist, door middel van de Pruissen, die onder de grijze veldheer Blücher, ons te hulp kwamen snellen. Dit gevecht was aUerbloedigst. Het veld was als bezaaid met lijken. Van het Nederlandse leger alleen waren er 2075 gesneuveld. Napoleon, aan wie alle hoop begon te ontzinken, riep slechts: „Voorwaarts! voorwaarts!" In de laatste aanval werd' de dappere prins van Oranje (koning Willem II) aan de Imker schouder gewond. Onder Gods zegen behaalden de Engelse hertog Wellington, de grijze Pruissische generaal Blücher en onze prins, naast vele andere dappere soldaten, grote roem.

Napoleon vluchtte naar Frankrijk en deed voor de tweede keer afstand van de troon, ten behoeve van zijn zoon. Hij trachtte naar Amerika te vluchten, wat hem echter door Engelse schepen belet werd. De mogendheden plaatsten evenwel niet zijn zoon, maar de verdreven koning Lodewijk XVIII op de troon.

De keizer werd naar het eenzame en rotsachtige eiland St. Helena in de Atlantische Oceaan gebannen, waar hij, onder toezicht van Hudson Lowe zeer streng bewaakt, op 5 mei 1821 is overleden. • Zijn zoontje werd aan het hof van keizer Frans II van Oostenrijk opgevoed. Hij stierf in de bloei van zijn leven (1832).

O kinderen, het volk van Nederland, dat door zoveel wonderen gered is, gedenkt niet meer aan de dagen van ouds, enkelen uitgezonderd, die Nederlands ellende voor Gods aangezicht betreuren. Vroeger werd er op die gedenkdag van Waterloo (18 juni) nog een plechtige biden dankdag gehouden, maar later vierde men die dag op de zondag die daarop volgde.

Kinderen, wij mogen de rustdag voor geen plechtige biddag houden: ie behoort op één van de werkdagen plaats te hebben. „O wee, het voUc van zware ongerechtigheid, zij hebben de Heere verlaten." Jes. 1 : 4.

Terecht zingt de grote dichter Büderdijk:

O Neerland! zoudt gij 't ooit miskennen! ooit vergeten ? 't Is de Almacht slechts, Die redt. Zijn Geest zweefde over u bij 't hijgend noodgebed; De boei werd van uw hals gereten. Des dwingelands troon in 't stof verplet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen