Het Heilig Avondmaal en het ware geloof.

I.

Zondag 30.

Dit is dus de derde zondagsafdeling die ons met de leer van het Heilig Avondmaal bezig houdt. In zondag 28 zijn we op de grote betekenis van dit sacrament gewezen, terwijl in de vorige zondag de dwalingen in betrekking tot dit sacrament zijn weerlegd. In het bijzonder was de vorige zondagsafdeling gericht tegen de Roomse dwaling van de transsubstantiatie. Brood en wijn zouden volgens Rome wezenlijk veranderen in het lichaam en bloed des Heeren.

Aan deze dwaling van Rome nu is nog een andere dwaling verbonden. Het Avondmaal des Heeren heeft in de Roomse kerk een dubbel karakter. Dit Avondmaal is een maaltijd en een offerande tegelijk. Als maaltijd noemt men het dan de communie en als offerande de mis. Maar deze mis is toch van de eigenlijke Nachtmaalsviering onderscheiden. Zoals Justus Vermeer het uitdrukt, is de mis een afgrijselijk monster dat uit de baarmoeder van de transsubstantiatie is voortgekomen. De ene dwaling is aan de andere verbonden. Waar brood en wijn veranderd zijn in de volle Christus, beide naar Zijn Goddelijke en menselijke natuur, daar moet men ook maar denken dat Hij Zich onder de handen van de priester op het altaar nog gedurig aan Zijn Vader offert. Deze offerande is dan een onbloedige offerande maar toch wordt deze offerande nog gebracht tot vergeving der zonden. En dan zowel van die der doden als der levenden. De misoffers worden immers ook gebracht voor hen die volgens Rome in het vagevuur zijn, om hun verlossing daaruit te bespoedigen.

De onderwijzer nu vraagt hier naar het onderscheid tussen het Avondmaal des Heeren en de Paapse Mis. In het woord Paaps ligt hier niet iets tot krenking of belediging, want het

woord heeft dezelfde betekenis als het woord Pauselijk. Maar wel wordt over die Paapse Mis in deze zondagsafdeling geen gunstig oordeel geveld. Het oordeel dat onze Catechismus geeft over de Paapse Mis, is voor velen in deze tijd wel al te scherp. Om Rome wat tegemoet te komen, wil men over de Paapse Mis het liefst maar niet meer spreken als een vervloekte afgoderij.

Laten wij ons echter maar aan dit scherpe oordeel van onze vaderen houden. In het antwoord wordt ons duidelijk aangetoond hoe groot het onderscheid is tussen het Avondmaal des Heeren en de Paapse Mis. Dit antwoord is een zeer kernachtig antwoord. Ook nu biedt de Catechismus ons in de weerlegging van Rome's dwaling weer geen droge stof. Men is geneigd om ook voor wat in deze zondagsafdeling ons geleerd wordt, aangaande deze Roomse dwaling de schouders op te halen, omdat men het wel wat overbodig vindt om eerst nog weer eens apart bij deze dwaling te worden stilgehouden. Vele predikers hebben bij de verklaring van deze zondagsafdeling er zich maar gemakkelijk van afgemaakt met de opmerking dat we kort en goed van de Paapse Mis kunnen zeggen dat die mis is. En dat is natuurlijk de volle waarheid. Deze zondagsafdeling toont ons dat ook wel duidelijk aan. Maar deze zondagsafdeling zegt ons niet alleen waarin de Mis bestaat; ze stelt er ook wat tegenover. Ter weerlegging van de dwaling wijst ze ons ook weer duidelijk op de grote betekenis van de rechte Avondmaalsviering. En zo is het antwoord dat we hier vinden, ook wel weer van een rijke inhoud.

Allereerst worden we erop gewezen, dat het Avondmaal des Heeren ons betuigt dat wij volkomen vergeving van al onze zonden hebben door de enige offerande van Jezus Christus, die Hij Zelf eenmaal aan het kruis volbracht heeft, en dat wij door de Heilige Geest Christus worden ingelijfd. Die nu naar Zijn menselijke natuur niet op de aarde, maar in de hemel is, ter rechterhand Gods Zijns Vaders en daar van ons wil aangebeden zijn. Dit antwoord spreekt dus over de enige offe­

rande van Christus. Gods Woord zegt ons dat Hij met één offerande in eeuwigheid heeft volmaakt degenen die geheiligd worden. Steeds spreekt de apostel in de Hebreënbrief over de offerande van Christus die Hij eenmaal gebracht heeft. Volgens Rome moeten we echter voor de dadelijke zonden nog steeds zelf betalen. Dit geschiedt dan ook door de misoffers Volgens het antwoord leert men met de Mis, dat de levenden en de doden niet door het lijden van Christus vergeving der zonden hebben, tenzij dat Christus nog dagelijks van de Mispriesters geofferd wordt. En daar Rome dit leert in flagrante strijd met die uitspraken van Gods Woord die we zoeven aanhaalden, is het oordeel van de Catechismus niet te scherp, als de Mis een verloochening van de enige offerande en het lijden van Jezus Christus wordt genoemd.

Het is juist het gruwelijke van Rome's leer, dat ze de waarde van het door Christus gebrachte offer miskent en de mens met zijn werk op de troon zet. De mens moet nog misoffers brengen en van wat de mens doet, maakt Rome dan de Christus.

We gaan er nu verder maar niet op in, hoe Rome zich voor zulk een leer ook nog op Gods Woord wil beroepen. Rome's beroep op Gods Woord houdt geen steek. Het Nieuwe Testament kent geen priesters meer die offeren zoals de priesters van het Oude Verbond. Rome's priesters zijn Baaispriesters.

Maar het gaat met Rome's leer nog verder. De misoffers worden ook nog aan de heiligen gebracht en ook moet aan de hostie Goddelijke eer bewezen worden. Daarom spreekt onze Catechismus van de Paapse mis als een vervloekte afgoderij. Openlijk valt men bij het uitdragen van de hostie in de processie op de straat op de knieën. Is dat geen gruwelijke afgoderij ? Is het niet droevig dat ons land reeds zo verroomst is, dat men dit wel toelaatbaar acht ? Het heeft de zonen der Reformatie blijkbaar niets meer te zeggen dat Rome het bloed onze voorvaderen bij stromen heeft vergoten. Men mag van Rome niet meer spreken als het antichristelijke Rome. Rome is immers niet meer het Rome van vroeger ? Ja, Rome is nog hetzelfde Rome. Wel is er thans in de Roomse kerk ook een groeiend verzet tegen vele dogma's en besluiten, maar uiteindelijk handhaaft de paus zijn macht en blijft Rome bitter vijandig tegen de vrije genadeleer en daarmede ook tegen Gods ware kerk.

Rome verandert ook niet in de leer van de mis. Wij zouden die scherpe veroordeling van die leer in deze zondagsafdeling maar moeten laten vallen, maar Rome laat niets vallen.

Rome houdt vast aan die afgodische leer.

Rome betoont duidelijk dat men niets verstaat van die dierbare betekende zaak van het Heilig Avondmaal, zoals het antwoord ons daarop wijst. Men kent niets van die levende geloofsgemeenschap met een verheerlijkte Middelaar en van het gelovig steunen op het door Hem gebrachte offer. Zou ei." dan geen hemelsbreed onderscheid zijn tussen Rome's leer van de Mis en de zuivere leer van Gods Woord ?

Wat is het onderscheid tussen het Avondmaal des Heeren en de Paapse Mis ? Dit is een onderscheid dat zo groot is als dat van dag en nacht, van licht en duisternis, van leven en dood. In de afgodische leer van Rome ligt niet de minste troost voor een ware ontdekte ziel. Maar troostvol is die zuivere leer die in deze zondagsafdeling ons zo duidelijk wordt toegelicht. Troostvol voor een mens die met al zijn misoffers God niet heeft kunnen behagen. Zulk een mens heeft Rome ook bij zichzelf Ieren vinden. Maar daarom heeft het antwoord dat we thans voor ons hebben, ook juist inhoud voor hem gekregen.

Wordt vervolgd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen