28 De herkomst van de BIJBEL

Vertalingen van het Oude- en Nieuwe Testament.

Eén van de oudste vertalingen van het Oudeen Nieuwe Testament is ongetwijfeld de targum in het dialect van Edessa (Syrisch) gewoonlijk Pesjito (de eenvoudige) genoemd. (Om het de eenvoudige lezers zo duidelijk mogelijk te maken voegen we hier nogmaals tussen dat een Targum of Tergumin een naam is voor de vertalingen van de Bijbelboeken in het Aramees. De latere Joden spraken Aramees en verstonden het Hebreeuws niet meer. In de synagoge werd eerst het Schriftgedeelte in het Hebreeuws gelezen, direct daarna in het Aramees vertaald. Die vertaling werd later opgetekend en vormde de Targum).

De taalgeleerden die dit geschrift nauwkeurig hebben onderzocht vermoedden dat men hier te doen heeft met een herziening. Dat er dus één of meerdere oudere Syrische overzetting aan ten grondslag lagen. Dit vermoeden is bevestigd door enige belangrijke ontdekkingen van Dr. Cureton en van Mrs. Lewis en Bibson in de vorige eeuw.

In de Oosterse kerk moest men dus een Aramese of Syrische vertaling hebben om de Christenen en Joden kennis van de Bijbelboeken bij te brengen. In de Westerse kerk verleerde men echter het Grieks. Deze taal werd verdrongen door het Latijn, in oorsprong de taal der Latini, een volksstam in midden-Italië. Later de taal der Romeinen. Daar het Grieks niet meer verstaan werd was het noodzakelijk de Bijbel uit het Grieks of eventueel rechtstreeks uit de oorspronkelijke taal het Hebreeuws, in het Latijn over te zetten. Wanneer men hiermede een aanvang heeft gemaakt is in duisternis gehuld. Er schijnen, of liever dat is wel zeker, zeer veel Latijnse vertalingen te hebben bestaan, die onderling aanmerkelijk verschilden. Hiëronymus getuigde van deze oude vertalingen: „Zoveel

exemplaren, zoveel handschriften." En de kerk-' vader Augustinus spreekt in zijn geschrift „De doctrina christiana" van een „oneindige verscheidenheid van Latijnse vertalingen." „Ieder, zo schreef hij, die een Grieks handschrift kon machtig worden en enige kennis meende te hebben van de beide talen, waagde zich maar aan een vertaling.

Wat dit aangaat is er dus vandaag de dag ook al weer niets nieuws onder de zon. In de oude tijden was het al precies eender.

Het is te begrijpen dat al die vertalingen niet als beslist zuiver aangemerkt konden worden. De kerkvaders speurden uit wat de beste was en zo kreeg er één langzamerhand de voorrang. Augustinus noemde deze „De Itala." Hij zegt van deze vertaling dat „zij boven de andere vertalingen moet gesteld worden, omdat zij zich meer aan de tekst houdt en tevens duidelijk is."

(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen