Judas geschokt

De mens is van. nature duisternis, zoals ook de apostel Paulus schreef aan de gelovigen te Efeze (5:8): „Want gij waart eertijds duisternis." Vandaar komt het, dat zelfs eenvoudige zaken door de gevallen mens niet recht begrepen kunnen worden. Ze zijn hem dwaasheid. De vijandschap, die in ons woont van nature, verhindert ons voor Gods wijsheid te buigen. In zijn duisternis is de mens niet begerig naar licht, maar hij heeft de duisternis liever dan het licht, omdat zijn werken boos zijn (Joh. 3 : 19). Daarom is Gods Woord ook gedurig het voorwerp van verdraaiing en ontkrachting. Wel bijzonder geldt dit in onze dagen van de uitspraak in de brief aan de Romeinen (3 : 20b): „Want door de Wet is de kennis der zonde."

De Waarheid staat niet los van 's mensen bestaan voor God. We kunnen over de Waarheid van Gods Woord niet spreken, zoals we over kleuren spreken. Ieder heeft zijn mening over kleuren, maar het raakt ons diepste bestaan niet. Met de Waarheid is dat geheel anders. Die Waarheid is een toetssteen, een oordeler der gedachten en van de overleggingen van ons hart. En ons geweten geeft er mede getuigenis aan. Gods Woord leert ons, dat de kennis der zonde door de Wet is. De bron en de oorzaak van onze eeuwige honger en kommer is de zonde. Door de zonde zijn we van God gescheiden en dat maakt hèt wezen van onze ellende uit. Elke ziel, die teruggebracht wordt in de gemeenschap Gods door Christus, leert zijn ellende recht kennen. En als we die ellende nu niet kennen uit de bron, die God in Zijn Woord Zelf aanwijst, wat zekerheid zullen we dan hebben dat we op de rechte weg zijn ?

Maar velen in onze dagen hebben een andere bron van zonde- en ellendekennis. Onder hen wordt een grote verscheidenheid gevonden. De één zegt: De kennis der ellende is door de Wet en het Evangelie. Een ander gaat iets verder en zegt: Nee, door het Evangelie en de Wet. Een derde vermeldt alleen nog het Evangelie als de kenbron der zonde. Er zijn er zelfs die zeggen, dat de kennis der zonde uit Gods barmhartigheid of uit Gods zondaarsliefde is. Velen zijn er, die zeggen hun zonde en ellende te hebben Ieren kennen door een gezicht op het kruislijden van Christus of door Christus' vergoten bloed. Tegenover al die meningen staat het op Gods Woord gegronde getuigenis van de Heidelbergse Catechismus: Waaruit kent gij uw ellende ? Uit de Wet Gods !

Nu zijn vraj maar kortzichtige en dwaze mensen, zodat we de dingen dikwijls verkeerd zien. En daar het werk. der overtuiging niet zonder het Evangelie en niet zonder de inmengselen van Gods barmhartigheden is, zo kunnen we hierin gemakkelijk dwalen. Ook is er voor een ontdekte zondaar niets, dat hem dieper doet buigen in verfoeiing van zichzelf en verwondering over Gods liefde, dan iets te mogen aanschouwen van een lijdende en stervende Middelaar. Maar ook al begrijpen we alles niet en zijn er voor ons vele raadselen, de ziel die de vreze Gods ontvangt krijgt ook voor God en Zijn Woord te buigen en zal van ganser harte overnemen, dat door de Wet de kennis derzonden is.

Daarom is het zo nodig eens te zien waarheen de afwijking van dit zo belangrijke leerstuk ons leiden zal. Dat zien we o.a. bij dr. H. Wiersinga uit de Gereformeerde kerken. Reeds eerder schreven we over zijn loochening van de verzoening door voldoening en van de deugd van Gods rechtvaardigheid. Maar aan de ene dwaling zit de andere dwaling vast. Eerst beginnen we met de loochening van de kennis der ellende door de Wet en straks verwerpen we de verzoening door Christus' bloed.

Dr. Wiersinga leert o.a., dat de kruiseling van Christus de diepste bedoeling van ons aller zonde onthult (Diss. 188); dat Golgotha de plaats is, waar wij mensen openbaar worden in oiae diepste bedoelingen. De kruisiging riep onze schuld tevoorschijn (189). Het bloed van de Gekruisigde roept tot inkeer en omkeer; het heeft een schokeffekt. Het eerste gevolg van deze schok is berouw, die de levenszenuw van de schuld zou doden. De schaamte zou verlossen van de schande der zonde. Het tweede gevolg is de verzoening in de zin van het worden van andere mensen, nieuwe mensen, die kuimen lijden en — nu volgt een duidelijk stukje van de rode draad — provoceren.

De revolutie komt op gang (190). Volgens hem kan men zeggen, dat Jezus' bloed der prijs was, welke God of Jezus betaalde om zulk een schokeffekt teweeg te brengen (206).

In wezen is de strekking van dit alles, dat de waarneming, het zien van het lijden en sterven van Christus, eertijds op Golgotha geschiedt én nu in de prediking ons als voor ogen geschilderd, de bron is van de kennis van zonde en schuld. Dit zien geeft een schok, het werkt berouw en schaamte, die het begin vormen van een soort revolutie, omwenteling, omkering, of, als we vnllen blijven bij het woordgebruik van Gods Woord, bekering.

Slechts in het kort kunnen we in dit artikel van dit alles iets zeggen. Wat voor schok kan ons het zien van een terechtgestelde geven ? En dat in een tijd als deze, waarin we van uitroeiing van duizenden in konsentratiekampen horen en waarin miljoenen kinderen, o.a. door de televisie, vertrouwd gemaakt worden met roof en moord ? Maar wat zegt Gods Woord ? De evangelisten MattheGs, Markus en Lukas vermelden alle drie van het volk in het algemeen: En die voorbijgingen lasterden Hem, schuddende hun hoofden (Matth. 27 : 39). En het volk stond en zag het aan. En ook de oversten met hen beschimpten Hem (Lukas 23 : 35). Het schokte hen in het gehele niet. De profeet Jesaja (53) wijst de oorzaak daarvan aan als hij zegt: „Wij hebben Hem niet geacht; doch wij achtten Hem dat Hij geplaagd, van God ^geslagen en verdrukt was. De omstanders van het kruis zagen in de voltrekking van het vonnis het rechtvaardig oordeel Gods over één die om eigen zonde en schuld moest lijden.

Door opvoeding en onderzoek weten wij met ons verstand anders, maar zien van nature in Hem weinig meer dan een soort martelaar. Dat komt omdat het „toen" ontbreekt. , .Maar toen mij Gods Geest aan mij zelf had ontdekt" (R.M. M'Cheyne). Dan zien we ons beeld in de spiegel der Wet, die geestelijk is. Gods werk is een liefdewerk en Hij werkt berouw en schaamte. Maar het berouw doodt de levenszenuw van de schuld niet en de schaamte "neemt de schande der zonde niet weg. Het ware berouw krijgt een welgevallen aan dëstraf der ongerechtigheid en valt God toe in de rechtvaardigheid van Zijn oordeel. Pas dan gaan we vragen of er ook een weg is om de welverdiende straf te ontgaan om weer in Gods gunst en gemeenschap hersteld te mogen worden. Alleen zo maakt Gods Geest plaats voor de noodzakelijkheid van een Middelaar van verzoening door voldoening.

En Judas dan ? Die kreeg toch een schok ? Dr. Wiersinga schreef: „Judas is de eerste die de schok oploopt. Hij sprak de eerste schuldbelijdenis met betrekking tot deze veroordeelde uit." (189 - 190). Het is een raadsel hoe dt, Wiersinga zulk een voorbeeld kan kiezen. Want Judas ging heen en verworgde zichzelf. (Matth. 27 : 5). En voorwaards over gevallen zijnde, is midden opgeborsten, en al zijn inge- «vanden zijn uitgestort. (Hand. 1: 18). Hij is heengegaan naar zijn eigen plaats (Hand. 1:25). Het was een schok met een droevig einde en daaruit blijkt dat een schok door het aanschouwen van de gevolgen van de zonde tekort schiet voor tijd en eeuwigheid beide. „Het waarachtige berouw bestaat in een mishagen over de zonde, dat in vrees en eerbied voot God wortelt", Calvijn bij Matth. 27 : 3.

De Heere schenke ons de rechte kennis der ellende, opdat wij ook Christus mochten kennen, gelijk Hij gekend moet worden tot zalig­

heid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen