Hopende en Uitziende

Amos 4 : 12.

HOPENDE: Het oordeel Gods zou over Israël zeker komen. De Heere had reeds het volk met zware oordelen bezocht, zoals we beluisterd hebben. Maar Israël had zich niet tot de Heere bekeerd. Nu zou er een zwaarder oordeel over dat afvallige volk komen. Dat oordeel had de profeet Amos het volk aan te kondigen. In de tekst, die we nu te bespreken hebben, lezen we dan ook: „Daarom zal Ik u alzo doen, o Israël; omdat Iku dan dit doen zal, zo schik u, o Israël, om uw God te ontmoeten".

UITZIENDE: Welk een ernstige aanspraak beluisteren we hier toch in deze tekst ! Het volk zien we hier dus op het ergste voorbereid. Tot twee keer toe wordt in de tekst de naam Israël gebruikt. Het was het zaad van Jacob, dat naar Jacobs nieuwe naam genoemd was, dat zover was afgeweken. Hoewel de naam van Israël niet meer waardig, zo werd het toch nog als Israël aangesproken. Maar Israël zou het te meer weten, hoever men vaii de levende God was afgeweken. Hij wilde Zich nog Israels God noemen, want we lezen immers: „zo schik u, o Israël, om uw God te ontmoeten". God was op weg om Israël met Zijn oordelen te bezoeken. Als een koning die door de weerspannelingen in zijn rijk ten uiterste was getergd, was God nu op weg met de verpletterende wapenen in Zijn hand om vol toorn en gramschap op Zijn tegenpartijders aan te vaUen. Tegen die God zouden ze niets vermogen. Maar ze werden nog gewaarschuwd eer het zover was dat ze Hem zouden ontmoeten. Deze waarschuwing heeft elk mens wel met ernst ter harte te nemen. Ik geloof dat we daarom wel stof vinden om hier wat meer op in te gaan, daar we allen eenmaal God zuUen moeten ontmoeten.

HOPENDE: Ja vriend, terecht wordt wel gezegd, dat sterven God onmoeten is. En als we Hem onbekeerd in de handen zullen moeten vaUen, zullen we voor Hem geen ogenblik kunnen bestaan. We zullen bereid moeten zijn. Daarom wordt het ons toegeroepen: Schik u, o Israël, om uw God te ontmoeten". Zoals Abigail en Simeï David tegemoet gingen, als ze niets goeds van Hem konden verwachten, daar zijn gramschap door de handeling van een Nabal ontstoken was en als hij ook na de nederlaag van zijn zoon Absalom rechtvaardig Simeï kon vergelden wat hij hem aangedaan had, zo zal de schuldige zondaar tot zijn behoud ook nooit een andere weg kunnen vinden dan van een ware bekering en van een boetvaardig erkennen van zijn schuld en een smeken om genade en ontferming. Vreselijk zal het zijn om God onverzoend te moeten ontmoeten. Met ernst wordt het al degenen die nog onder de waarschuwende stem van Gods Woord leven, toegeroepen: „Zo schik u, o Israël, om uw God te ontmoeten". Elk ogenblik kan de slag vallen. En als de slag valt, dan is het te laat. Dan zal men het zich eeuwig beklagen, dat men de tijd die nog gegeven werd, niet waargenomen heeft.

UITZIENDE: Als deze woorden die we thans uit Amos' profetie overdenken, eens tot een mens komen in zijn leven, dan vindt hij ook geen ogenblik rust meer. Dan ziet hij de dood zeer dichtbij en dan komt het oordeel op hem aan, zqdat hij wel vlucht van kamer in kamer om zich te versteken. De bekering kan dan waarlijk geen uitstel lijden. De mens van nature heeft altijd nog tijd genoeg. Hij behoeft nog niet te sterven en meent altijd nog tijd genoeg te hebben om bekeerd te worden. Maar als hij de boodschap eens thuiskrijgt, die we hier uit de tekst beluisteren, dan wordt het anders. Deze boodschap is als het ware een dagvaarding voor de over­ treder. Hij moet voor het gericht verschijnen. Straks staat hij voor Gods rechterstoel. God is al op weg, om hem uit dit leven weg te rukken en hem in het gericht te plaaten. Daar behoeft men niet ziek voor te zijn. Zeker, als men met een ernstige ziekte is aangetast, met een ongeneeslijke kwaal, dan wordt het daarin ook tot de mens gezegd: „Schik u, o Israël, om uw God te ontmoeten". En als we in een tijd van dreigende oordelen leven, dan komt ook diezelfde boodschap tot ons. Zo was het voor Israël. Het oordeel ging onherroepelijk door. Straks zou de Assyriër komen en zou men.gevankelijk worden weggevoerd en velen zouden door het z-w(aard gedood worden. En wat staat ons te wachten ? Het oordeel komt voor ons ook steeds dichterbij.

HOPENDE: Daarom mochten wij dit woord dat de Heere sprak door de mond van de profeet Amos, ook nog eens recht ter harte nemen. Het oordeel kan niet uitblijven. Wat er boven ons hoofd hangt, weten we niet, maar we hebben wel het ergste te vrezen. En ook kunnen we erop rekenen, dat het plotseling en-onverwacht over ons komen zal. „Zo schik u dan toch, o Israël, om uw God te ontmoeten". Echter leven we in zorgeloosheid maar door, alsof we geen kwaad hebben te vrezen. In zak en as zouden we wel moeten gaan voor Gods aangezicht. Als berouwhebbende rebelleerders zouden we wel als eertijds Benhadads knechten met de koorden om ons hoofd en de strop om onze hals ons tot Israels koning moeten wenden. Dit deden Benhadads knechten, omdat ze gehoord hadden dat Israels koningen goedertieren koningen waren. Maar God is een rechtvaardig God en de zondaar die de dagvaarding thuiskrijgt, en kan en durft geen goedertierenheid hopen. En toch wordt het hem toegeroepen: „Zo schikt u, o Israël, om uw God te ontmoeten".

UITZIENDE: Er zal dan toch niet anders overblijven dan om die God in de handen te vallen als een gans verlorene. Neen, de tekst leert ons geen eigen werk van de mens, gelijk de Remonstrant er wel van maken kan, alsof er een zich schikken tot bekering bij de mens zou kunnen zijn in eigen kracht. Met zulk een zich schikken tot bekering kan men nog goed in het leven blijven. Nooit hoeft men God te ontmoeten als een vertoornd Rechter en als een grimmig Wreker. Zo kan men met zijn eigengerechtigheid dan ook nog wel voor God bestaan. Maar een zondaar die zich schikken moet om God te ontmoeten, zal niet voor God kunnen bestaan, als hij niet in de gerechtigheid des Middelaars wordt aanschouwd.

HOPENDE: Och vriend, buiten die gerechtigheid kan men God nooit ontmoeten. Dat zal men weten na al de Godsbemoeienissen die er in het leven kunnen zijn geweest. Vriend, de boodschap moet maar eens tot ons komen, die we thans hier uit de tekst beluisteren. Er moet maar eens tot ons worden gezegd: „Zo schik u, o Israël, om uw God te ontmoeten". Als er op het moment niets aanwezig is als alleen zonde en ongeloof, we zullen niet weten waar we het zoeken moeten. De dood moet ons maar eens als een machtige koning der verschrikking aangrijnzen en op ons aankomen, we zouden de kalk wel uit de muren krabben. We leven er maar te weinig bij en we zijn maar te ver van de dood verwijderd. En te weinig wordt door ons recht verstaan, dat goed geen nut doet ten dage der verbolgenheid, maar dat gerechtigheid alleen maar redt van de dood. En laten we toch ook niet uit het oog verliezen, dat we ons allen het oordeel toch zo waardig gemaakt hebben. Als het oordeel door zal gaan, waar zullen we ons toch moeten verbergen ? Alleen die Man zal zijn een verberging tegen de wind en een schuilplaats tegen de vloed en als de schaduw van een zware rotssteen in een dorstig land. O dat er meer besef was van de schuld die er bij ons allen persoonlijk ligt, het zou ons meer in vernedering en ootmoed doen wandelen en het zou ons meer die Man doen aankleven, Wiens gerechtigheid alleen onze schuldige ziel bedekken kan. De overdenking van dit emstvoUe woord van de profeet mocht alzo nog eens een gezegende uitwerking bij ons hebben.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen