Lijdensmeditatie III

meditatie

Tekst: esaja 53 : 4 en 5.

Waarlijk, Hij heeft onze krankheden op Zich genomen en onze smarten, die heeft Hij gedragen; doch wij achten Hem, dat Hij geplaagd, van God geslagen en verdrukt was. Maar Hij is om onze overtredingen verwond, om onze ongerechtigheden is Hij verbrijzeld, de straf die ons de vrede aanbrengt, was op Hem, en door Zijn striemen is ons genezing geworden.

In welk een weg.

Was Hij niet geacht bij de vrome Joden, en begeerden zij zulk een Messias niet, ook voor een aan zichzelf ontdekte ziel is Hij toch zo verborgen. Dan is er aan Hem ook geen gedaante noch heerlijkheid. Wat moet Hij Zichzelf toch ontdekken. Maar als dat dan ook gebeuren mag, en dat aan een volk dat totaal aan het einde gekomen is en zijn verlorenheid en doemstaat heeft ingeleefd, en de vruchten der zonden moeten beërven in allerlei wegen van druk en krankheid en smarten, o, wat is Hij dan gepast, als Eén, Die waarlijk de krankheden en smarten Zijns volks op Zich genomen heeft. Ja, de schuld, zowel erf-als dadelijke schuld toegerekend en overgenomen heeft. En ook in alles is verzocht geweest, uitgenomen de zonden. Hij is gekomen, in een zeer arme en nederige staat, om zo de ware Knecht te zijn Die verstandiglijk zal handelen. Ja om te heersen over een zoon die beschaamd maakt, en om de erfenis te delen onder de broederen. En om dat te kunnen doen, is Hij gekomen, onder de wraakvorderende gerechtigheid, om door de wraakoefenende gerechtigheid verbrijzeld te worden.

De krankheden op Zich genomen en de smarten gedragen. De gevolgen der zonden ondergaan. Ten achtste dage besneden, kvvam Hij onder de wet. Moest vluchten naar Egypte omdat de ganse hellemacht het aangelegd had om deze Borg van de aarde weg te doen. Hij heeft moeten klagen: „De vossen hebben holen, en de vogelen des hemels nesten, maar de Zoon des mensen heeft niet waar Hij het hoofd op neder legge". O, wat vertoonde Zijn heilig aangezicht de ernst en de pijn van het lijden, levende onder de wolken van een bedekt Aangezicht Zijns Vaders. Een enkele maal lezen wij dat de Heere Zich verheugde in de Geest, maar meermalen dat Hij zuchtte en weende. En dat onder de last van de toegerekende schuld Zijner uitverkorenen. O, die krankheden en die smarten. Voor Zichzelf kon Hij geen krankheid of smarten onderworpen zijn. Maar zie hier de eeuwige liefde Gods tot Zijn uitverkorenen. Voor rebellen, opstandelingen, eerrovers, geeft de Heere het liefste wat Hij had, namelijk Zijn eniggeboren Zoon. Deze, Die het geen roof behoefde te achten Gode even gelijk te zijn, heeft Zichzelf vernietigd, de gestaltenis eens dienstknechts aangenomen hebbende. Om in die weg aan het Goddelijke recht te voldoen, en de eer Zijns Vaders te verhogen. Het recht Gods eiste de dood van de schuldige zondaar want: „De mens die zondigt, zal sterven". Daar ligt hij nu onder het rechtvaardige oordeel en de vloek der wet. En krachtens die vloek moet zulkeen van de aarde worden uitgeroeid. En dat leert men overnemen. Maar wat lezen wij nu bij de profeet Daniël? „En na de zeventig weken, zal den Messias worden uitgeroeid, en het zal niet voor Hem zelven zijn". O, dat plaatsbekledend werk van deze Middelaar!

Hij zal waarlijk van God geplaagd, geslagen en verdrukt worden. De Heere Jezus heeft uitgeroepen: „En nu wat zal Ik zeggen? Vader verlos Mij uit deze ure? Maar hiertoe ben Ik in deze ure gekomen". In Joh. 17 lezen wij: „Vader de ure is gekomen, verheerlijk Uwen Zoon, opdat ook Uw Zoon U verheerlijke".

De Zoon zal de Vader verheerlijken, in een weg van smartelijk lijden, maar als Borg zal Hij door lijden geheiligd worden, en zal Hij zeggen: „Ik heilige Mijzelve voor hen, opdat ook zij geheiligd mogen zijn in waarheid. „Dus door lijden geheiligd", d.w.z. vrijverklaard zijnde, zal Hij op een uitnemende wijze door de Vader verheerlijkt worden. Maar daartoe moest Hij eerst door God geplaagd, geslagen en verdrukt worden. Opdat Hij in die weg alle gerechtigheid zal vervullen. Daarom moest het zwaard ontwaken tegen dezen Herder en tegen deze Man Die Gods Metgezel was.

Deze geheel enige Herder zal geslagen worden. Daar zal een tijd voor de Middelaar aanbreken, dat Hij in de hof van Gethsémané zal gaan uitroepen: „Hoe word Ik geperst totdat het volbracht zij".

In de hof van Eden heeft de eerste Adam de schuld gemaakt en de kloof geslagen tussen God en mensen, die door hem nu nooit meer geheeld kan worden. En om deze staat van vijandschap weg te nemen, moest de tweede Adam, Christus geplaagd, van God geslagen en verdrukt worden. Verborg zich Adam achter het geboomte van de hof toen hij de schuld gemaakt had, de Middelaar kon en wilde Zich niet verbergen toen de schuld Zijner uitverkorenen moest betaald worden. Hij heeft gesproken in de Raad des Vredes: „Ik heb lust, o Mijn God, om Uw welbehagen te doen". En het welbehagen des Heeren was, dat Hij Zijn volk door Zijn lijden en dood tot de zaligheid zal brengen. En, Jezus wetende alles wat over Hem komen zoude, ging uit. Daar trekt Hij voort in Zijn grote kracht, als de Leeuw uit de Stam van Juda, , , Wie is Deze, Die van Edom komt, met besprenkelde klederen van Bozra? Deze, Die versierd is in Zijn gewaad? Die voorttrekt in Zijn grote kracht? Ik ben het, Die in gerechtigheid spreekt. Die machtig ben om te verlossen". Als die meerdere David zou Hij over de beek Kedron gaan alwaar een hof was en in die hof, begon Hij droevig en zeer beangst te worden.

Het wrekend zwaard over de zonden, zal de Borg gaan treffen want het zal tot Hem uitgaan. In de diepste benauwdheid zal Jezus uitroepen: „Wat Ik niet geroofd heb, moet Ik alsdan wedergeven". Men eist van Mij, daar Ik Mij onschuldig ken het geroofde weer. Ik moet voor voldoening zorgen. De heilige wet, door de mens overtreden eiste volkomen voldoening. De ganse hellemacht viel op deze tweede Adam aan, om Hem te doen vallen. Maar Hij heeft gezegd: „De overste dezer wereld komt, maar heeft aan Mij niets". Doch waarlijk Hij werd benauwd aan alle zijden. Zijn zweet werd gelijk grote droppelen bloeds die op de aarde afliepen. O, zie Hem daar kruipen in de benauwdheid Zijns harten. Uitroepende: , , Maar Ik, Ik ben een worm en geen man". „Al Uwe golven en Uwe baren zijn over Mij henen gegaan". O Gel., hier roept de afgrond van Gods recht en heiligheid, tegen de afgrond van Gods eeuwige liefde

Vervolg op bladz. 229

meditatie (vervolg)

en goedertierenheid. Hier wordt dat dierbare broodkoren geheel verbrijzeld, opdat voor hongerige zielen naar Zijn gerechtigheid, het Brood des Levens zal geopenbaard worden. Hier wordt die dierbare Druiftros, uit het dal van Eskol, geworpen in de wijnpersbak van de Goddelijke toorn, opdat de Fontein zou ontdekt worden. Die geopend is voor den huize Davids, en voor de inwoners van Jeruzalem, tegen de zonde en tegen de onreinheid. Hier wordt de Herder geslagen, opdat de Rotssteen des Heils zich zou openen voor Zijn arme schapen, als een Verberging tegen de wind, en een Schuilplaats tegen de vloed en tegen de regen. En dat, terwijl juist die schapen zich hebben waardig gemaakt, dat de vloeden van Gods toorn hen eeuwig zouden treffen. O, eeuwige liefde Gods tot Zijn uitverkoren doch verloren liggend volk. Maar kom, zien wij nu nog even het 5e vers van ons teksthoofdstuk.

Wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen