GODS WEG IN DE ZEE

Meditatie

„ Uw weg was in de zee, en Uw pad in grote wateren, en Uw voetstappen werden niet bekend. Gij leiddet Uw volk als een kudde, door de hand van Mozes en Aaron."

Psalm 77 : 20 en 21.

Het is een algemene opmerking, dat de handelingen Gods met het oude Israël een afschaduwing zijn van Gods handelingen met Zijn Kerk.

Maar het is er ver vandaan, dat we er een profetie van zouden maken, om alle bijzonderheden aangaande de Kerk Gods daarin te willen afbeelden, want de handelingen dienen alleen tot algemene afschaduwing van Gods wegen met Zijn volk.

Toen God Israël naar Kanaan leidde zo oefende Hij hen door veel strijd en tegenheden, en maakte op een wonderlijke wijze Zichzelf heerlijk aan Zijn volk, daar Hij hen door Zijn machtige hand en Zijn uitgestrekte arm gedurig uitredde.

En zo maakte God Zichzelf nog heerlijk aan Zijn volk, het ware Israël, door hen met een machtige hand en een uitgestrekte arm uit de slavernij en de dienstbaarheid des duivels uit te leiden en dat door vele tegenheden en vele beproevingen heen, door de woestijn van deze wereld naar het hemelse Kanaan.

Onze tekst geeft zonderling hierover eens te spreken. Maar eer we daartoe overgaan, zullen we eerst moeten spreken over de samenhang en de inhoud van deze Psalm, opdat Gods volk in het algemeen, en iedere ziel in het bijzonder moge weten hoe ze zich te gedragen heeft in zulke gestalte, dewijl de voorbeelden dikwijls onder de zegen des Heeren dienstbaar gemaakt worden tot voor-en toelichting bij de strijd en de bekommernis van des Heeren kinderen en dit moeitevol leven.

Wij zien dan in de eerste plaats in deze Psalm in het 2e vers de gestalte van een gelovige die zijn stem tot God opheft, maar in grote benauwdheid en onder een zielesmart welke zeer zwaar is, gelijk we dat vinden in de verzen 3, 4 en 5, zodat hij zijn ziel dag en nacht uitstrekt tot de Heere en weigert getroost te worden. Terwijl hij aan God denkt, zo maakt hij misbaar vanwege de schrik des Heeren, peinst hij zo wordt zijn ziel overstelpt, zodat hij dag noch nacht kan rusten. En in vers 5 zegt hij: Hij hield mijn oog wakende, zodat ik verslagen was. En wat nog meer is, hij kon niet bidden. Ik ben stom geworden, zegt hij, en ik sprak niet. O, droevige staat van zulk een ziel!

Maar wat hij in deze gestalte deed, zegt hij in vers 6. Toen overdacht hij de dagen van ouds en de jaren der eeuwen. Dat is, hij dacht aan zijn vorige bevindingen en aan de handelingen Gods met hem.

In vers 7 zegt hij: Ik dacht aan mijn snarenspel (de vorige bewijzen van Gods liefde over hem en die overlegde hij in zijn binnenste in die donkere dagen). In de nacht overlegde ik die in mijn hart en mijn geest onderzocht (of er ook bijzondere zonden in hem waren, die oorzaak konden zijn van zulke handelingen Gods met hem). Hij zocht deze uit te vinden om ze voor God te belijden en verzoening daar over te zoeken. En hij onderzocht in het bijzonder Gods weg met hem in vers 8. Zal dan de Heere in eeuwigheid verstoten en voortaan niet meer goedgunstig zijn? Het was hem een bittere smart, en hij kon het ook zo licht niet vergeven noch te boven komen. Zie vers 9. Hij had teveel te doen om Gods handelingen met hem te doorgronden.

Houdt Zijn goedertierenheid in eeuwigheid op, zegt hij. Heeft de toezegging een einde van geslacht tot geslacht?

En waarlijk, het is een zware beproeving, als men bedenkt wat het is bij zichzelf hopeloos te worden om nog eenmaal te worden gered, zoals wij in vers 10 kunnen merken. Heeft God vergeten genadig te zijn? Heeft Hij Zijn barmhartigheden door toorn toegesloten ?

In deze moedeloze toestand zijnde, uitroepende dat het hem krenkte, zoals wij lezen in het begin van het 11e vers, zo krijgt hij enige verruiming in het laatste gedeelte van dat zelfde vers, daar hij zegt: Maar de rechterhand des Allerhoogsten verandert. Het is, alsof hij zeggen wil: Hierin is mijn hoop: Gods hand zal veranderen, daaraan heb ik niet gedacht, ik zal de daden des Heeren gedenken en daarin nu zien of ik Zijn liefde kan naspeuren. Ik zal daarover niet kwaad oordelen, maar ik zal ze roemen, vers 12. Ja, ik zal gedenken, al Uw wonderen van ouds af. En dat zou hij doen tot zijn ondersteuning, opdat hij God zou mogen prijzen in al zijn wegen.

Tot dat einde begeerde hij in te gaan in het heiligdom en daarom zegt hij in vers 15: O God Uw weg is in het heiligdom. Wie is een groot God gelijk God?

De Psalmdichter heeft hier het oog op het heiligdom der H. Schriftuur, waarin Gods Kerk bewaard wordt. Daarin doet God Zijn licht opgaan over de wegen, die Hij met Zijn kinderen houdt. Toen de Psalmist dit heiligdom inging zag hij, dat al Gods wegen voor hem ten goede waren, en ook ten goede van al Gods volk, hoe benauwd en donker zij het ook mochten hebben. Het was liefde dat de Heere hen in zulk een weg leidde, gelijk hij van Israël aanwijst, hoe het dikwijls was uitgered door Zijn liefde en almacht, gelijk te zien is van het 15 vers tot aan het einde van deze Psalm. En dat had de Heere gedaan, op een wonderlijke wijze, vers 21 en 22: Want Hij maakte een weg in de zee en een pad in grote wateren.

Deze woorden bevatten twee hoofdzaken in zich:

1. Het onnaspeurlijke van Gods wegen, Uw weg was in de zee, en Uw pad in grote wateren, en Uw voetstappen werden niet bekend.

2. De getrouwheid Gods. Gij leiddet Uw volk als een kudde, door de hand van Mozes en Aaron.

Door zulke zwakke schepselen en geringe middelen zulke grote dingen doende, over welke de wereld verbaasd moest staan.

Wordt vervolgd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen