DE EREDIENST EN HAAR GEBRUIKEN 101

We zouden het volgende onderwerp kunnen beginnen met het opschrift: „Een wonderlijke Godsopenbaring". In enkele zinnen wordt in de Bijbel een verheven iets, een bovennatuurlijke Godsopenbaring beschreven.

De aanhef van Ex. 3 begint: „En Mozes hoedde de kudde van zijn schoonvader Jethro de priester in Midian; en hij leidde de kudde achter de woestijn en hij kwam aan de berg Gods, tot Horeb".

De woestijn Sin ligt voor Horeb. Het kan ook zijn dat Mozes de woestijn Paran is doorgetrokken.

Het zal een trektocht van drie-of vier dagen zijn geweest. Misschien wel meer want het vee maakten geen haast en Mozes voegde zich naar de gang van de kudde.

Zo kwam hij aan de berg Gods staat er in de Bijbel, aan de Sinaï of aan Horeb. Wij veronderstellen dat met Horeb het ganse gebergte wordt bedoeld en met Sinaï de berg van de wetgeving.

Blijkbaar was dit een toevluchtsoord dat zoekers naar rust bijzonder aantrok. Want Elia vluchtende voor Izebel ging ook naar Horeb. (1 Kon. 19-8)

De naam betekent „droogte" of „dorheid". Het was dus geen vruchtbaar gebergte. De streek rondom was rotsachtig en woest. Het heuvelachtige terrein lag bezaaid met rotsblokken, waartussen braambossen opschoten. Echte woestijnplanten welke met weinig vocht tevreden waren. De doornachtige struiken vormden vaak grote bossen, dicht ineengestrengeld, waardoor ze ontoegankelijk werden voor mens en dier. Opeens ziet Mozes een grote vlam des vuurs in het midden van zo'n braambos. „Hij zag en zie, het braambos brandde in het vuur "

Dat moet een zeer bijzonder gezicht zijn geweest, want het braambos brandde in het vuur maar het werd niet verteerd. Dat was bovennatuurlijk ! Geweldige vlammen, hoog boven de verwarde doornstruiken uitslaande en toch verteerde de struiken niet. Er moet een bijzondere schrik door .Mozes zijn heengevaren. Een schrik, een beklemming „En Mozes zeide: Ik zal mij nu daarheen wenden en bezien dat grote gezicht, waarom het braambos niet verbrandt".

Toen de HEERE zag, dat hij zich daarheen wendde om te bezien, zo riep God tot hem uit het midden van het braambos en zeide: Mozes, Mozes. Én hij zeide; Zie, hier ben ik".

Wij kunnen ons deze Godsopenbaring niet juist indenken. Daar is ons menselijk begrip en gevoel te klein voor. De mededeling in de Bijbel moet ons met eerbied en ontzag vervullen. Zoals eens Mozes zijn aangezicht verborg, moeten wij ook niet trachten in te dringen in het bovennatuurlijke maar met vrees zijn vervuld.

God is machtig Zich te openbaren zoals Hij dat wil. Voor Mozes was het nodig dat hij een teken kreeg van de alomtegenwoordigheid en van de almacht Gods. Mozes zag het bovennatuurlijke dat het braambos in volle vlammen stond en evenwel niet werd verteerd. Hij werd met heilige vrees vervuld en bevolen niet te naderen, maar de schoenen van zijn voeten te trekken. „Want de plaats waarop gij staat, is heilig land". Wij moeten niet denken dat Mozes dit grote gezicht zonder diepgaande ontroering en vrees heeft aangezien. In Handelingen 7 vers 32 staat: „En Mozes werd zeer bevende en durfde het niet bezien". Hij zag door het teken dat het braambos niet werd verteerd Gods almacht zeer van nabij. Hij zonk om zo te spreken weg in zijn menselijke nietigheid tegenover het wonderlijke en moet iets hebben gevoeld van wat er staat in Hebreeën 12 vers 29: „Want onze God is een verterend Vuur".

Hoe zal een mens wiens zonden niet zijn vergeven door het verzoenende Middelaarsbloed voor God kunnen bestaan?

Paulus de schrijver van de Hebreeënbrief heeft dat ernstig op ieders hart willen binden in de vermaning: „Ziet toe dat gij Dien Die spreekt, niet verwerpt" Waaraan we meteen kunnen toevoegen: „Want onze God is een verterend vuur".

Als Mozes daar ligt, geknield op de aarde, zijn aangezicht verborgen in zijn armen, spreekt de HEERE tot hem in een lieflijke bemoediging: „Ik ben de God uws vaders, de God van Abraham, de God van Izak en de God van Jakob".

Was dat zo bemoedigend? Ja zeker bijzonder zelfs! Heel

Er waren bijna veertig jaren vergleden sinds het moment dat Mozes als vluchteling in de tent van Jethro werd opgenomen. In die veertig jaren van omzwerven door de woestijnen zal hij meermalen door moedeloosheid zijn overrompeld en de gedachte hebben plaats gegeven: God is Zijn volk totaal vergeten. En niet alleen Zijn volk, maar ook mij. Ik zwerf dag in dag uit met de kudde rond. De tijd verglijdt en er gebeurt niets. Geen vonkje van verwachting hoe gering ook, gloort in de toekomst dat

mijn broeders eens van het harde dienstjuk zullen worden bevrijd. Mij hebben ze aan de kant geschoven en de HEERE heeft mij blijkbaar ook aan de kant geschoven. Ik ben een mislukt man. Met al mijn studie, met al de wijsheid die ik in mijn jeugd heb vergaderd is het duidelijk dat de HEERE mij niet nodig heeft. Daar moeten we niet licht over denken. De twijfelingen welke een mens kunnen overkomen - we bedoelen nu niet alleen Mozes - kunnen zo hevig zijn dat alles verkilt in een ondoordringbare mist.

Bij het ouder worden voelt men dat het beste aan. Er zijn zoveel zaken in het maatschappelijke en godsdienstige leven, die vele vragen oproepen.

Wat is de mens toch grenzeloos hoogmoedig. En' hoe blijkt het dat er toch zo ontzettend weinig zelfkennis is. Er zijn er zelfs die van zichzelf verkondigen dat zij zo „aardig" zijn, vaak aangevuld met nog veel meer goede hoedanigheden.

Wordt vervolgd, J.H.R.V.-L.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen