(1) Een onjuist beeld

Bij Kok in Kampen verscheen in 1983 een boek in de serie „Het blijvende woord" onder de titel „Kerken, sekten en wereldgodsdiensten". Deze serie staat onder redaktie van L. van Driel, I.A. Kole en drs. H.G. Leertouwer. Het is de laatstgenoemde, die dit boek voor een belangrijk deel heeft geschreven. Het is inzonderheid bedoeld voor de studerende jeugd. Zoals ook de titel, aangeeft, worden als eerste de verschillende kerken behandeld. „Getracht is", zo zegt de redaktie, „zo eerlijk mogelijk weer te geven, wat deze kerken typeert". Onze belangstelling gaat in dit artikel uit naar hetgeen volgens de schrijver het kenmerkende is van onze gemeenten.

Wat is hetgeen „dr. Steenblok en de zijnen" typeert? We laten de schrijver het zelf zeggen: , , Wanneer men nl. tot ieder willekeurig mens de oproep tot bekering zou richten, dan zou dit volgens dr. Steenblok en de zijnen betekenen, dat men er van uitgaat, dat de gevallen zondaar nog krachten bezit die hij kan opwekken om zich te bekeren. En deze krachten zijn niet aanwezig, aangezien naar de Schrift de mens dood is in zonden en misdaden. Daarom moet men ook inzake de prediking eenvoudig uitgaan van het feit, dat de mens zich niet kan bekeren en dat het daarom geen enkele zin heeft hem daartoe op te roepen.

Een dode kan men immers niet tot het leven roepen. Ook heeft de prediking van het evangelie voor hem geen zin, omdat hij niet gekomen is tot de wedergeboorte en hij nog niet gevoelt, dat hij Christus nodig heeft.

Het evangelie moet daarom alleen worden gepredikt aan wedergeborenen, aan ont­ dekte christenen. Wanneer men dr. Steenblok wees op Mattheüs 9 : 13b, waar staat: want Ik ben niet gekomen om te roepen rechtvaardigen, maar zondaars tot bekering" dan werd erop geantwoord, dat Christus in deze woorden alleen wedergeboren zondaars op het oog heeft. Want als Christus hier zondaren zonder meer op het oog zou hebben, dan zou dit inhouden dat Hij in de mens nog enige macht tot bekering zou vinden en dit is in strijd met de Schrift. Door de Wet komt de mens tot de kennis der zonde en dan pas mag hem het evangelie van Gods genade worden aangeboden". Tot zover de schrijver.

Dat is dus volgens hem hetgeen onze gemeenten typeert en kenmerkt. We zouden nu kunnen zeggen: dit is een karikatuur van hetgeen dr. Steenblok (en wij met hem) leert. Maar we mogen toch niet veronderstellen, dat de schrijver door overdrijving en door vergroting van wat hij als het

typerende van onze gemeente ziet, ons heeft willen bespotten. We kunnen ook zeggen: het is dom geredeneer en de schrijver begrijpt er niets van. Maar dat zou inhouden, dat hetgeen dr. Steenblok leerde boven zijn bevatting uitgaat. Het liefst houden we het er daarom op, dat de schrijver de werken van dr. Steenblok niet onderzocht heeft en ook niet de moeite heeft genomen om te onderzoeken, wat er bij ons wordt geleerd. Dat hij slechts heeft neergeschreven hetgeen waarvan de tegenstanders ons beschuldigen. En dat heeft hij inderdaad zo eerlijk mogelijk gedaan.

In feite komt zijn beschrijving erop neer, dat onze gemeenten gekenmerkt worden door een aantal zeer ernstige dwalingen. Laten we proberen ze eens duidelijk te noemen:

1. We zouden leren, dat degenen, die tot bekering oproepen, uitgaan van krachten tot bekering in de mens.

2. We zouden leren, dat het geen enkele zin heeft de hoorders tot bekering te roepen.

3. We zouden leren, dat doden niet tot leven kunnen worden geroepen.

4. We zouden leren, dat de prediking van het Evangelie voor onbekeerden geen zin heeft.

5. We zouden leren, dat het Evangelie alleen aan ontdekte christenen moet worden gepredikt.

Deze opsomming geeft ons gelijk de gelegenheid punt voor punt wat nader te bezien.

1. We zouden dus leren, dat degenen, die tot bekering oproepen, uitgaan van krachten tot bekering in de mens. Helaas is dat van velen wel het geval. Zij achten de gevallen mens niet zodanig dood in de zonden en in misdaden, dat hij Gods roepende stem niet zou kunnen opvolgen. Anderen veronderstellen door God geschonken leven in de hoorders en richten daar hun prediking naar in. Weer anderen zeggen, dat met de prediking aan elke hoorder ook de kracht tot bekering wordt geschonken. Velen gaan dus uit van krachten in de mens, die hij na de val heeft overgehouden of die aan de hoorders volgens een veronderstelling zijn geschonken of door de prediking van het Woord op zichzelf worden geschonken.

Maar dat geldt niet van degenen, die Gods Woord zuiver prediken. Als we zouden leren, wat men ons toedicht, zouden we ook God en Zijn Woord Zelf beschuldigen, waarin zovele malen tot bekering en geloof wordt geroepen. Dr. Steenblok zegt in zijn Dogmatiek, over het geloof, vraag 49: „Maar hoe kan God nu aan de machteloze zondaar geloof en bekering opleggen ? " Het eerste punt van het antwoord luidt dan: „De Heere openbaart er Zijn heilig recht toe om dat te eisen, wegens de schepping naar Gods beeld, welke eis door de val niet is weggevallen maar nog vergroot wegens het voorgaand leven in de zonde". Dr. Steenblok handhaaft dus ten vóUe Gods eis van bekering en geloof. Als de aantijging waar was, zou hij ook zichzelf beschuldigen uit te gaan van krachten in de gevallen mens. Een ieder kan toch begrijpen, dat dit dwaasheid is.

2. De tweede beschuldiging is, dat we zouden leren, dat het geen enkele zin heeft de hoorders tot bekering te roepen. Nu zijn er altijd wel geweest, die van Gods Woord afweken. Ds. E. Fransen zegt van hen: De wijsgeren zeggen: at dwaze arbeid betrachten de predikers van de vrije genadeleer; zij leren, dat de mens totaal dood is. Nu wat een dwaasheid ? Wat een nutteloze arbeid ? Wat vrucht zal zulk een prediking voortbrengen ? Doch geliefden! Laat Paulus dit voor ons beantwoorden: , zo heeft het Gode behaagd door de dwaasheid der prediking zalig te maken die geloven". 1 Cor. 1 : 21. En Christus Zelf heeft dit dwaze Evangelie verkondigd, doch daarbij Zijn kracht verheerlijkt om geestelijk dode zondaars levend te maken" (Verb. Immanuël blz. 97).

Zulke wijsgeren zijn er helaas niet alleen buiten de kerk, maar soms ook in de kerk. Het verdriet hen als zij de roepstem tot bekering horen en ze zouden over Gods rechtvaardige eis maar liever niet meer spreken. Als het echter de Heere behaagt ons geestelijk verlichte ogen des verstands te schenken en we mogen iets leren kennen van God in Zijn Majesteit en heerlijkheid, dan verdwijnen die dwalingen als sneeuw voor de zon.

Ondertussen staat het niet aan ons te bepalen of het roepen tot bekering en geloof zin heeft, want het is Gods bevel aan allen die tot die dienst zijn geroepen. En Hij doet met het Zijne wat Hem behaagt. Zijn Woord zal niet ledig wederkeren, maar het zal voor deze zijn een reuke des levens ten leven en voor gene een reuke des doods ten dode. Ezechiël (37) antwoordde op de vraag of de dorre doodsbeenderen levend zouden worden: „Heere, Heere, Gij weet het" en hij heeft gehoorzaamd aan Gods bevel.

Maar waar leert dr. Steenblok of één van de zijnen dat, dat het geen zin heeft de hoorders tot bekering te roepen ? Graag zullen we dat eens vernemen. Maar dat heeft hij niet geleerd en we achten deze beschuldiging dan ook vvel bijzonder grof.

De volgende keer echter verder, als de Heere het ons vergunt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen