Jezus weende

In bovenstaand opschrift is weergegeven de kortste tekst, in de Bijbel beschreven. Maar al hoort dit vers niet bij de grote, er ligt zeer veel onderwijs in opgesloten. Dat Jezus lachte, is iets wat u nooit leest; wèl dat Hij Zich verheugde in de geest. Ontroerd en bewogen was Hij meermalen, gelijk de Evangelisten ons dat verhalen. Hij weende, ook zó zijnde een Man van smarten. Hij weende, ja meer dan eens, en van harte. Hij weende; Hij was de Zone Gods, almachtig, maar óók mens, wezenlijk en waarachtig, hebbende met hen vlees en bloed niet alleen, maar tevens ook een menselijke ziel gemeen; en die ziel, dat kwam meermalen openbaar, was voor allerlei aandoeningen vatbaar. Hij weende toen Hij eens zag op Jeruzalem. Och, of gij ook bekendet, zo lezen we van Hem, of gij bekendet, ook nog in deze uw dag, hetgeen tot uw eeuwige vrede dienen mag. Zo behoren ook Gods knechten bewogen te zijn, over de onbekeerde hoorders, groot en klein, en niet op te houden om steeds met tranen, zo we dat ook van Paulus lezen, te vermanen. Jezus heeft ook geweend aan Lazarus'graf, waarmee Hij een blijk van Zijn mensheid gaf. Hij zag bij de familie de droefheid en smart, en dat ontroerde Zijn gemoed en Zijn hart. Zijn wenen werd als een liefdeblijk uitgelegd; dat mag in deze tijd weleens worden gezegd. Aan een graf mag niet meer worden geweend; alle liefde schijnt verkoud en versteend. Maar bij het verlies van dierbare panden, is gematigde droefheid en wenen geen schande. Rouwdragen is wettig, de dood een droefheid; dat is bijbels, en geldt ook voor ónze tijd. Als bloedbanden breken ziet dat op de zonde; daarom mocht er bovenal worden gevonden een diepere droefheid, en wel om deze reden, dat wij de band met God hebben doorgesneden. Jezus weende bij het zien van al die rouw, wetende dat Hij Lazarus doen herleven zou, waar Hij er immers nu een blijk van zou geven, dat Hij was de Opstanding en het Leven. Hij was bewogen bij de gedachte aan de dood, ziende de macht van de satan zeer groot. Bewogen in de geest, dat wil hier ook zeggen (zo kan met het grondwoord ook uitleggen), dat in dit alles door Hem ook werd vernomen, dat ook Hij eens aan de beurt zou komen; Hij ontroerde Zichzelf, wetende zeer wel de naderende aanval van de vorst der hel. Op de plaats des doods weent het Leven, waar Hij de wenenden de dode zal wedergeven. Hij was ontroerd. Hij heeft geweend en gezucht, over de zonde, die allerbitterste vrucht, die de ganse schepping heeft verwoest, zodat ook het pronkjuweel sterven moest. Hij weende vanwege de doodsoorzaak, de zonde, die de eer en deugden Gods had geschonden. Hij weende als Middelaar, voor al degenen, die zaligmakend treuren en als Petrus wenen; die een droefheid kennen, werkende in de tijd een onberouwelijke bekering tot zaligheid. Was de zonde niet in de wereld gekomen, dan was van Jezus' wenen ook niet vernomen; de zonde maakte nu echter onlosmakelijk Zijn lijden, dood en begrafenis noodzakelijk. Zijn wenen is immers een Borgtochtelijk werk, zijnde medelijdende Hogepriester Zijner kerk. Jezus weende; we stipten er iets van aan; mogen we de zaken der woorden ook verstaan ? Als we van Jezus' wenen in de Schrift lezen, mag dat op goede gronden tot troost wezen ?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen