Terzijde

Canberra-Endor

Zelden heeft de "Wereldraad van Kerken", in 1948 opgericht om de eenheid der kerken te bevorderen, zo weinig eenheid te zien gegeven als op haar laatste assemblee, in Canberra, Australië. Op de sluitingsdag, 20 februari, was de chaos compleet. Een Babylonische spraakverwarring, zo werd gezegd.

En in dat gezegde ligt dan een diepe waarheid besloten. Want wie denkt niet aan de torenbouwers in Babel? "En zij zeiden: Kom aan, laat ons voor ons een stad bouwen en een toren, welks opperste in den hemel zij, en laat ons een naam voor ons maken, opdat wij niet misschien over de ganse aarde verstrooid worden. " Maar de Heere kwam neder en verstrooide hen over de ganse aarde door de spraak te verwarren, en zij hielden op de stad te bouwen.

317 protestantse, anglicaanse en oostersorthodoxe kerken over de gehele wereld zijn lid van deze organisatie. Hoewel de Wereldraad het zelf wel graag had gewild, heeft de roomse kerk zich nooit aangesloten.

In Nederland zijn de Hervormde Kerk, de gereformeerde Kerken en enkele kleinere kerken, zoals de remonstranten, de doopsgezinden en de lutheranen lid van de Wereldraad.

Met het bevorderen van de kerkelijke eenheid wilde het nooit best lukken. Daarom werd in de loop der jaren het roer omgegooid in de richting van samenwerking op sociaal en politiek terrein.

Daarbij is de politieke en maatschappelijke koers doorgaans uitgesproken links. Theologisch is de Wereldraad van kerken zo ruim, dat werkelijk alles ermee door kan. Maar in dit opzicht werd thans een dieptepunt bereikt, dat men toch wel voor onmogelijk zou hebben gehouden.

Eens in de zeven jaar houdt de Wereldraad een grote wereldvergadering, waarheen alle aangesloten kerken hun afgevaardigden zenden. Dat was dan nu, in Canberra in Australië.

Feitelijk is het dan de bedoeling, het beleid van de organisatie te bespreken. Maar zo'n vergadering heeft in de loop der jaren meer het karakter gekregen van een gebeurtenis, waar de afgevaardigden "inspiratie" moeten opdoen voor hun arbeid thuis. Het thema van deze assemblee was "Kom, Heilige Geest, vernieuw de hele schepping". Een van de hoofdtoespraken werd gehouden door een Koreaanse mevrouw, een zogenaamde "theologe", Chung Huyn Kyung. Het hoogtepunt van haar toespraak was, dat zij geesten ging oproepen. Geesten van mensen die op een droevige wijze om het leven waren gekomen als gevolg van geweld, zoals de slachtoffers van de atoombommen op Hirosjima en Nagasaki en andere oorlogsslachtoffers.

Dat oproepen van geesten had zij ontleend aan heidense godsdiensten in haar land, zoals het sjamanisme en het boeddhisme. De zogenaamde "Han-geesten" verenigde zij vervolgens met de Heilige Geest. Hieruit zou dan iets goeds kunnen voortkomen voor de wereld.

Dit weerzinwekkend gedoe doet ons sterk denken aan het gruwelijk spiritisme. Het woord spiritus betekent "geest", maar men moet dan wel denken aan de duivelse geesten uit de afgrond.

Er waren nog afgevaardigden in Canberra, die dit pure heidendom niet konden accepteren en die daarom woorden van protest lieten horen. Maar die protesten werden eenvoudig van de tafel geveegd. Wat de Koreaanse "theologe" gepresteerd had, was nu eenmaal het werk van de Heilige Geest, zo verklaarde een Amerikaanse "theologe", mevrouw professor Diane Eek, en de Heilige Geest waait waarheen Hij wil. En haar Koreaanse vriendin beantwoordde haar critici met wel heel hooghartige taal: "Dit is nieuwe wijn, die nu eenmaal niet in uw oude zakken gedaan kan worden. Alleen op deze wijze kan de Heilige Geest de kerk vernieuwen." En men mag wel aannemen, dat de meesten in Canberra het wel goed vonden wat deze mevrouw gedaan had. Iemand noemde haar poespas "een van de heiligste momenten van de assemblee".

Een van de afgevaardigden van de Gereformeerde Kerken in Nederland, mevrouw Aukje Westra uit Friesland, zei, dat van alles wat er gebeurd was, mevrouw Chung de meeste indruk op haar had gemaakt en dat zij heel veel van haar had geleerd.

Wat zou de hoogbejaarde prof. Polman daarvan zeggen? We kunnen ons nog herinneren hoe in de synode van de Gereformeerde Kerken twintig jaar geleden hevig gediscussieerd werd over de vraag of de gereformeerden lid moesten worden van de Wereldraad. Wij horen niet thuis bij die vrijzinnigen, zeiden velen. Maar toen kwam de ommezwaai van prof. Polman. Wij moeten juist lid worden, zei prof. Polman, ondanks de grote bezwaren. Want de Wereldraad heeft het nodig, dat er mannen op die vergaderingen komen, die op degelijke wijze de beginselen van Calvijn én van Abr. Kuyper kunnen uitdragen.

In werkelijkheid is precies het omgekeerde gebeurd. Niet de Gereformeerde Kerken kregen invloed in de Wereldraad, maar de Wereldraad kreeg invloed in de Gereformeerde Kerken, zodat de laatste resten van de gereformeerde leer daar werden afgebroken.

En waar ligt nu de oorzaak van alles? De oorzaak ligt in het verwerpen van het Woord van God als enig richtsnoer. Dan kan men heel ruim over het werk van de Heilige Geest spreken, zelfs dat de Heilige Geest ook werkt in heidense religies, enz. Dan kan alles ermee door wat maar overeenkomt met ons natuurlijk verdorven bestaan. Maar het is intussen wel te zien, waar men ermee terecht komt. In grote verwarring geëindigd en velen vragen zich af, wat nog eigenlijk het nut van deze organisatie is.

Op de Wereldraad en haar Koreaanse tovenares van Endor is ten volle van toepassing wat de profeet getuigt: Wanneer zij dan tot ulieden zeggen zullen: raagt den waarzeggers en duivelskunstenaars, die daar piepen en binnensmonds mompelen, zo zegt: al niet een volk zijn God vragen? Zal men voor de levenden de doden vragen? Tot de wet en tot de getuigenis; zo zij niet spreken naar dit woord, het zal zijn, dat zij geen dageraad zullen hebben (Jes. 8:19, 20).

En zij die al de dwaasheid die daar verkondigd werd, maar goedpraatten door te wijzen op het werk van de Heilige Geest, Die waait waar Hij wil, zouden er wel aan doen, zich af te vragen, of zij zich daarmede niet schuldig hebben gemaakt aan de onvergeeflijke lastering tegen de Heilige Geest.

Christus heeft immers gesproken: ie met Mij niet is, die is tegen Mij; en wie met Mij niet vergadert, die verstrooit. Er is dus alleen maar verstrooid in Canberra, want van de noodzakelijkheid van Christus' Borgwerk werd niets, maar dan ook niets beluisterd. En dan zegt Christus daar onmiddellijk na: aarom zeg Ik u: lle zonde en lastering zal den mensen vergeven worden; maar de lastering tegen den Geest zal den mensen niet vergeven worden (Matth. 12:30, 31).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen