Terzijde

Surrogaat

Het Gereformeerd Politiek Verbond wil dat de overheid bepaalde rechten gaat verlenen aan geregistreerde samenlevingsovereenkomsten. Daarmee kan de overheid enige orde scheppen in de chaos die nu heerst op het terrein van de niethuwelijkse samenlevingsvormen. Voorwaarde is wel dat de overheid de unieke plaats van het huwelijk blijft erkennen en het huwelijk niet gelijk gaat stellen met zo'n bij de notaris gesloten overeenkomst. In de pas verschenen GPV-brochure "Zo zijn we niet getrouwd" wordt de vraag gesteld of het wel terecht is dat mensen die langdurig verantwoordelijkheid voor elkaar willen dragen, niet altijd die bescherming krijgen die het huwelijk wel geeft. Dat is niet terecht, luidt het antwoord.

Als mogelijke oplossing bepleit het GPV een bepaalde vorm van registratie van een samenlevingsvorm bij de notaris. Daarin leggen twee mensen die samenwonen, hun verantwoordelijkheid ten opzichte van elkaar vast. Vervolgens moet de overheid daar in een wet bepaalde rechten en plichten aan verlenen. Een dergelijke registratie met wettelijk vastgelegde rechtsgevolgen is volgens het GPV principieel te verdedigen, omdat de overheid daarmee orde schept in de huidige chaos op dit gebied.

De rechtsgevolgen van registratie zijn alleen zakelijk van aard. Daarbij valt te denken aan belastingen, uitkeringen, alimentatie en erfrecht. In de registratie die het GPV bepleit, wordt geen onderscheid gemaakt tussen ongehuwd samenwonenden, homoseksuelen en nietseksuele relaties. Dat is volgens hen ook niet nodig, omdat de registratie geen goedkeuring betekent. Bovendien wordt het huwelijk niet aangetast, zeggen zij. Het gaat om mensen die langdurig verantwoordelijkheid voor elkaar willen dragen. Dat kunnen dus ook een vader en zijn ongehuwde dochter zijn, die in een zorgrelatie een huishouding hebben. Het gaat ook om twee zusters die samenwonen, of een samenwonende broer en zus, enzovoort.

Het is algemeen bekend, maar wel een uitermate droevig symptoom van de zedelijke verwording in deze tijd, dat het ongehuwd samenleven als ware men wettig gehuwd en man en vrouw, de laatste jaren hand over hand is toegenomen. "Hokken" zegt de volksmond. Het GPV, de politieke partij van de vrijgemaakten, pleit er nu nota bene voor, het hokken te legaliseren. Want, laten we nuchter zijn, daar gaat het toch in negen van de tien gevallen om: het zogenaamde hokken van man en vrouw of zelfs van man en man.

Dit rapport van het GPV komt niet zomaar uit de lucht vallen. De regering heeft voorstellen op dit gebied in voorbereiding. Eind vorig jaar heeft een commissie advies uitgebracht aan minister Kirsch Ballin. Dat advies ging er ook al vanuit, dat er een bepaalde erkenning en registratie moet komen van niet-huwelijkse samenlevingsvormen.

Enkele weken geleden deed een artikel in het Christelijke Gereformeerde kerkblad De Wekker stof opwaaien. Daar was het de oud-burgemeester Jansen Verplanke, scriba van de deputaten bij de Hoge Overheid van de Christelijke Gereformeerde Kerken, die net als het GPV ook vond, dat de overheid tot een erkenning van niet-huwelijkse samenlevingsvormen dient te komen. Het is een trieste ontwikkeling.

Er worden twee argumenten gebruikt. Het ene is dat er nu chaos is op dit gebied; dan is het principieel te verdedigen dat de overheid enige orde aanbrengt. Het andere is, dat het niet terecht is dat mensen die langdurig verantwoordelijkheid voor elkaar willen dragen, niet altijd die bescherming krijgen die het huwelijk wel geeft.

Deze argumenten kunnen geenszins overtuigen. Natuurlijk behoort het tot de taak van de overheid om in chaotische omstandigheden ordenend op te treden. Maar geldt dat altijd? En steeds op dezelfde wijze? In het verleden was gereglementeerde prostitutie een stokpaardje van socialisten en andere linkse partijen, met hetzelfde argument: de chaos op dit gebied moet tegen worden gegaan. We willen maar zeggen: Voordat we het argument van de noodzaak van ordening gebruiken, moeten we ons eerst een oordeel hebben gevormd over de zaken waarin we orde willen gaan aanbrengen. En men steekt moedwillig als een struisvogel de kop in het zand, wanneer men dan alleen wil denken aan een vader met zijn dochter, of twee zusters die samen een huishouding hebben. In negen van de tien, of misschien moeten we wel zeggen in 99 van de 100 gevallen ligt het anders.

Het GPV vindt het niet terecht dat mensen die langdurig verantwoordelijkheid voor elkaar willen dragen, niet altijd die bescherming krijgen die het huwelijk wel geeft.

Ja, als we zo doorgaan, krijgen we nog medelijden ook. Dan hebben we weer een nieuwe gediscrimineerde groep ontdekt: de ongehuwd samenwonenden die niet altijd die bescherming krijgen die het huwelijk wel geeft.

Maar gediscrimineerd wordt hier toch echt niet. De Schepper van hemel en aarde heeft in Zijn aanbiddelijke wijsheid en goedertierenheid aan de mensen het huwelijk gegeven als een instelling die bescherming geeft aan man en vrouw en (als gezin) ook aan hun kinderen. De kerk en de overheid als dienaresse Gods behoren die bescherming verder uitwerking te geven. Ja, we mogen nogiets meer zeggen: niet alleen de gehuwden zelf en hun kinderen, maar óók de kerk, en óók de overheid hebben bescherming mogen ondervinden in de goddelijke instelling van het huwelijk; volk en maatschappij zijn erdoor beschermd tegen de ontbindende en verwoestende natuurkrachten van hartstocht en losbandigheid. Eeuwenlang heeft het huwelijk zo zegenrijk gewerkt, als ordinantie Gods. Maar thans beleven we een tijd waarin de bescherming die het huwelijk biedt, moedwillig afgewezen wordt. Principieel behoort de overheid zich daarvan te distantiëren en op geen enkele wijze de helpende hand toe te reiken. Laat staan dat zij zou mogen komen tot erkenning van wat wij dan maar noemen "surrogaat-huwelijken". Erkenning houdt bepaald geen goedkeuring in, zegt het GPV. Dat zal waar zijn, maar het betekent toch een vergemakkelijken van een leven in de zonde. Zo is het, en niet anders.

En die enkele gevallen dan van een moeder met haar dochter, of een broer en zus? Voor dergelijke wat we zouden willen noemen onvolledige gezinnen zijn echt wel oplossingen te vinden. Maar zij mogen niet als vlag dienen om een smerige lading te dekken.

Het GPV heeft zich neergelegd bij de realiteit van het bestaan van "niet-huwelijkse samenlevingsvormen". Waarschijnlijk denkt men: Het valt in de praktijk nog wel mee met dat hokken; het kon erger. Maar hoe doen wij? Ook wij worden met onze kinderen voortdurend blootgesteld aan de giftige radio-actieve straling van het god-loze denken en de daarbij passende revolutionaire moraal. De taal van de permanente leugenpropaganda is zo zelfverzekerd dat ons schaamtegevoel, ons geweten, onze natuurlijke afkeer van allerlei praktijken van de zonde meer en meer afstompt. We zijn zo verdraagzaam en zo vol begrip aan het worden, maar in werkelijkheid zijn we slap en laf.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen