Voor de kinderen

De zendeling ontmoet een gelukkige vrouw

William Carey kon goed leren. In de Engelse dorpskerk mocht hij al jong gedeelten uit de Bijbel opzeggen. Toen hij zestien jaar was, werd hij schoenmakersleerling. Daar ontmoette hij een knecht die de Heere vreesde en deze knecht werd het middel in Gods hand tot bekering van de jonge William. In de Engelse staatskerk kon hij het niet meer uithouden. Het was daar enkel vormendienst en het leven ontbrak. Daarom werd hij lid van een baptistengemeente.

Op twintigjarige leeftijd trouwde hij en samen hadden zij het erg arm. William was en bleef erg leergierig. Vooral de talenstudie trok hem aan. Tot diep in de nacht studeerde hij en het duurde niet zo lang of hij kon vijf talen spreken: Latijn, Grieks, Hebreeuws, Frans en Hollands. Later heeft hij er nog meer bij geleerd. Hij heeft het gebracht tot vierendertig talen!

Op 24-jarige leeftijd werd hij predikant en al spoedig wilde hij zendeling worden. Maar toen hij hierover op een predikantenvergadering in Leicester sprak, zei een oude, grijze dominee tegen hem: "Ga zitten, jongeman, ga zitten! Gij zijt een miserabele ijveraar". Natuurlijk was dit een verkeerde opvatting van die oude dominee, maar we moeten niet vergeten dat er in die tijd veel dominees waren die dachten dat er een nieuw Pinksteren moest komen. Velen meenden, dat het zendingsbevel alleen voor de eerste christenen gold.

William Carey bleef echter ijveren voor de zending en in het jaar 1792 werd de Baptis-

ten Zendingsvereniging gesticht. Carey bood zich als eerste zendehng aan. Helaas wilden de heren van de Engelse Oost-Indische Compagnie hier niet van weten. "Het uitzenden van zendelingen brengt de vrede en veiligheid van onze bezittingen in gevaar", zo werd gezegd.

Het is indroevig, maar William Carey kreeg géén toestemming!

Toen nam een kapitein hem tóch mee. Er brak echter een storm uit en het schip moest naar de haven terugkeren. Gelukkig werd een ander schip gevonden en samen met zijn vrouw - die eerst niet mee gewild had - ondernam hij de grote reis. Na een halfjaar kwam hij in India aan. Maar nog steeds was er het verbod dat hij niet preken mocht. Daarom verhuurde hij zich als boer. Vreselijk heeft hij moeten lijden: het wemelde van tijgers en er was haast geen eten. Had een inboorling zich niet over hem ontfermd, hij zou de hongerdood gestorven zijn...

Zo leefde hij een halfjaar. Toen kwam er verademing. Hij kreeg een goede betrek­ king op een fabriek, studeerde enige inlandse talen en verkondigde de arbeiders het Evangelie. Toen hij enkele zendingsposten stichtte en er wat medewerkers werden aangetrokken, joeg de Engelse regering hem weg. De vrede en de veiligheid van hun bezittingen liepen immers gevaar?

Toen ging Carey iets ten noorden van zijn vorige woonplaats wonen. Dat kon, want daar lag een Deense kolonie. En vanuit de plaats Serampore heeft hij India voorzien van Bijbels. Hij vertaalde de Bijbel in de verschillende dialecten van India en drukte ze. Zo kwam het Evangelie in India. Veel tegenwerking heeft hij echter nog gehad. Door de vele ontberingen is zijn vrouw zelfs krankzinnig geworden. Daarbij stierf zijn derde zoontje van 5 en ook hijzelf werd erg ziek. Maar temidden van deze ellende hoorde men hem zeggen: "Welk een voorrecht is het een God te hebben".

Na jaren werd hij opnieuw in India toegelaten. Ja, de gouverneur-generaal benoemde hem tot professor in drie moeilijke Indiase talen. De arme schoenlapper had het tot professor gebracht. Wie had dat ooit kunnen denken?

Zijn drukkerij liet hij niet in de steek. In 40 verschillende talen en dialecten van India, China en Midden-Azië drukte hij de Bijbel. Tien jaar na zijn aankomst waren er in India al dertig zendingsposten. Op 73-jarige leeftijd is William Carey gestorven. Hij ligt in Serempore begraven.

Toen Carey eens onder de Hindoes werkte, werden er mensen van hun dwaalleer overtuigd. Op een keer zag Carey eens een christin lopen. Hij ging naar de vrouw toe en vroeg hoe het met haar ging.

"O, man, ik ben zo gelukkig", antwoordde ze. "Ik heb Christus hier (en zij legde de hand op haar Bengaalse Bijbel), en ik heb Christus hier (en zij drukte de hand op haar hart) en ik heb Christus daar!" (en zij wees met haar hand naar de hemel).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen