BLOKKADES OPWERPEN OF DE RECHTE WEG WIJZEN? (1)

Voor het onderwijscontactblad Criterium van de VBSO en KLS kreeg men het boek van Thomas Boston "Komt herwaarts tot Mij" toegezonden ter bespreking. Men achtte het echter beter dat dit boek in ons kerkelijk blad zou worden besproken. Mr. L. Vogelaar heeft het op zich genomen om dit te doen. We kunnen allerlei schrijvers in ons blad niet aan het woord laten, want de vaste medewerkers zien zich ook niet graag in de wielen gereden. Maar in dit geval, daar al de lezers van ons kerkelijk blad van de vertaling en de inhoud van dit boek dienen te weten, lijkt het me goed deze bespreking van de heer Vogelaar in twee gedeelten in ons blad op te nemen.

Ds. F. Mallan.

BLOKKADES OPWERPEN OF DE RECHTE WEG WIJZEN? (1)

Naar aanleiding van het boek "Komt herwaarts tot Mij" van Thomas Boston, uitg. De Groot-Goudriaan, 78 blz., gebonden, prijs ƒ 17, 50.

Een boek van Boston behoeft geen aanbeveling, zouden we kunnen denken. Dat is ook zo, maar voor een vertaling geldt dit niet altijd. Het is zaak het vertaalde werk te vergelijken met het origineel. Dhr. Houtekamer heeft in een recensie in het RD opgemerkt dat de vertaling niet betrouwbaar is. De vertaler heeft niet zoveel respect voor het werk van Boston dat hij dit getrouw heeft overgezet.

Als het tot een herdruk komt van dit werk, hopen we een correcte weergave aan te treffen. De uitgever wil eventuele vertaalfouten graag herstellen, zo is mij verzekerd. In dat geval is het zeker de moeite waard om dit boek aan te schaffen.

Geen beperkte nodiging?

De vraag blijft echter staan: Wat heeft Boston kunnen bedoelen als hij schreef dat de nodiging tot Christus te komen niet beperkt moest worden tot zondaren die door de wet van hun zonden zijn overtuigd?

Het kan namelijk niet ontkend worden dat Boston hierover anders heeft geschreven naar het schijnt dan wij gewoon zijn te horen. In zijn boek over het Genadeverbond schrijft hij bijvoorbeeld dat Christus is aangesteld tot een Zaligmaker van de (gehele) wereld zoals een arts een volmacht kan hebben om arts van de gehele maatschappij te zijn. Dat niet ieder hem als arts gebruikt, doet aan die volmacht niet af Het is dan enkel eigen schuld als de mensen door hem niet genezen worden, bijv. omdat ze hem niet ontbieden.

Het bovenstaande kan echter alleen betekenen dat de uitwendige roeping wel tot allen die het Woord horen, komt, maar niet dat Christus is aangesteld tot een arts of Zaligmaker van al degenen die het Woord horen. Boston heeft bedoeld dat Zijn profetisch ambt, de uitwendige bediening van het genadeverbond, zouden we ook kunnen zeggen, zich verder uitstrekt dan Zijn hogepriesterlijk ambt.

Het is ook waar dat die uitwendige roeping geen weldaad is die licht te achten is. Overal waar het Evangelie gepredikt werd, werd allengs de heidense woestheid afgelegd en het leven naar de Christelijke godsdienst geschikt. Deze roeping brengt ook een grote verantwoordelijkheid met zich mee.

Het prediken gebeurt door mensen die immers niet weten wie in het testament van God zijn opgeschreven en die daarom tot alle hoorders ook van de weg der zaligheid spreken. Deze hoorders zijn daarom ook des te meer niet te verontschuldigen, als ze deze boodschap verwerpen. Maar de predikers zullen alleen in een voorwaardelijke zin het Evangelie kunnen brengen, d.w.z. de weg aanwijzen waarin de Heere schuldvergevende genade wil schenken.

Boston is niet eenzijdig, zoals veel van zijn zogenaamde volgelingen wel zijn. Om Boston recht te doen, moeten we erbij zeggen, dat hij ook duidelijk aangeeft dat niemand de dokter zal gebruiken, dan die gevoel hebben van een ziekte die hen kwelt. Zo is het ook met Christus. Boston zegt dan ook: "Wij vinden dat Hij, aangemerkt als een dadelijk Zaligmaker, op een dadelijke wijze zaligmakende, in der daad alleen is de Zaligmaker van Zijn verborgen lichaam, Ef. 5:23."

Komt herwaarts tot Mij

We lezen in de vertaling van dit werkje opvattingen waarvan we ons afvragen of ze juist zijn. Zo wordt o.a. Jesaja 55 aangehaald: "O alle gij dorstigen, komt tot de wateren en gij die geen geld hebt, komt, koopt en eet."

Dat zou slaan op degenen die dorsten naar geluk en voldoening, want het gaat toch over mensen die hun arbeid uitwegen voor hetgeen niet verzadigen kan. Dat zouden dan volgens dit boekje geen mensen zijn die dorsten naar Christus.

De kanttekening bij "dorstigen" geeft toch wel geheel iets anders aan: "Gij allen, die naar de gerechtigheid zeer verlangt, gevoelende uw zonden en ellenden." Als we bovengenoemde opvatting lezen, denken we ook aan de tekst waarin staat: Die gezond zijn hebben de medicijnmeester niet van node. Ook dat Hij niet gekomen is om te roepen rechtvaardigen maar zondaren tot bekering en om te zoeken en zalig te maken wat verloren is.

"Blokkades"?

De nodiging tot vermoeiden en belasten betekent dus volstrekt niet dat niet duidelijk moet worden onderscheiden met wiè nu eigenlijk, zoals verderop in dit hoofdstuk staat, een eeuwig verbond gemaakt zal worden en aan wie de gewisse weldadigheden Davids worden beloofd.

Het houdt ook zeker niet in dat in de prediking geen "blokkades" moeten worden opgeworpen, zoals dat oneerbiedig genoemd wordt. In de prediking zou dus niet eerst de wet verklaard moeten worden, wat die wet van ons eist en dat we daar nooit meer aan kunnen voldoen. Ook niet dat het nodig is dat een mens de geestelijkheid van de wet eerst heeft leren kennen, voordat de nodiging van Christus voor hem waarde krijgt en zo juist voor hem gepast wordt. Evenmin dat eerst de mens zal moeten sterven aan de wet door de wet of door het leven van Christus wil hij ooit het eigendom van Hem gemaakt worden. Met andere woorden dat er iets voorafgaat aan het komen of dat er een toeleidende weg tot Christus is. Mensen die over deze zogenaamde blokkades spreken, beroepen zich bijv. op Boston. Ze doen dat niet met recht.

Boston heeft in zijn boek over het Verbond der Genade wel gezegd dat Christus geen dwarsboom voor iemand in de weg legt, als gij zelf maar geen dwarsbomen in uw eigen weg legt. Dat laatste voegt hij dus eraan toe. Dat moet toch ook gezegd worden dat een mens van nature zichzelf wel dwarsbomen in de weg legt. Hij is rijk en verrijkt. Vlak voor deze passage zegt hij dat men kan vermoeden dat het {- de genade) aan niemand opgedrongen wordt.

Dat is het nu net wat degenen die zo bang zijn voor het opwerpen van blokkades en het geven van kenmerken, wel doen.

Ze dringen het geloof, dat een gave Gods is, de mensen op. Dat moet dan wel vals geloof zijn, als het van mensen komt.

Niet opdringen

Dat Boston nooit bedoeld heeft de mensen het geloof op te dringen, kan ieder opmaken uit zijn werken, ook wel uit deze vertaling.

Hij schrijft hier namelijk dat de godsdienstige mensen het Evangelie in de wet veranderen. Ernstig wijst hij erop, dat weliswaar allen die willen (maar wie wil er nu komen tot een Christus, Die de Joden een ergernis en de Grieken een dwaasheid is? !) komen welkom zijn, maar dat niemand ooit zijn eigen werk zal opgeven, totdat hij daartoe overreed wordt. "God moet de ziel tot een heilige wanhoop brengen, eer hij zover komt", schrijft Boston (p. 39).

Waarom zou Boston aansporen om toch te arbeiden om u bewust te zijn van uw last, met de begeerte om daarvan bevrijd te worden? (p. 53). Als we volgens Boston moeten bedenken dat het Gods oogmerk is om hem (= de zondaar) het meest wanhopige van de toestand van de mens voor te houden, waarom zou dan een prediker het niet moeten doen? Moet die soms wijzer dan God willen zijn? Waarom moeten we dan bedenken dat Christus Zichzelf aanbiedt aan hen die het slechtst eraan toe zijn? (p. 67). Boston zegt dan volgens deze vertaling ook, dat we moeten opmerken dat "Christus zo gewillig is om de zondaar aan te nemen wanneer hij zichzelf uit alle deuren uitgeworpen ziet en nergens anders rust kan vinden." (p. 68).

Bewijzen uit andere werken

In andere werken van Boston, bijv. Een beschouwing van het Verbond der genade en de Viervoudige Staat kunnen we wel lezen dat hij de Wet laat voorafgaan in de prediking.

Enkele voorbeelden maar. Hij zegt dat de Heere de besturing van Zijn Verbond krachtig maakt in de uitverkoren zondaren en hun ogen opent. Hoe gaat dit toe volgens hem?

"In de eerste plaats, door Zijn Geest op hen als een Geest der dienstbaarheid werkende, brengt Hij de heilige Wet in haar geboden en vloek op hun conscientiën thuis, als een Goddelijk gezag, en die hen in het bijzonder verbindt." (...) "Zij alleen zijn aangedaan met knaging, angst en schrik; zij hijgen om verlichting, gevoelen een volstrekte noodzakelijkheid van Christus en Zijne gerechtigheid en wanhopen van hulp op enige andere wijze te verkrijgen. Hand. 2 : 37; 16 : 29, 30."

Boston spreekt wel van een algemene aanbieding tot de hoorders, maar eerst zegt hij dan dat het een zekere waarheid is dat een mens Christus nooit aanneemt, als hij geen behoorlijk gevoel van zonden heeft, niet naar Christus en Zijn gerechtigheid dorst, niet belast is met het gevoel van de last der zonden en niet genegen is Hem op alle voorwaarden aan te nemen. En dat is het juist, wat veel wordt verzwegen. Boston deed dat niet.

We kunnen als bewijs daarvan ook naar zijn Viervoudige Staat kijken. Waarom stelt Boston nu toch dat er wel 12 slagen vooraf gaan, voordat de rank geheel afvalt van de oude stam?

Werpt Boston dan geen blokkade op, als hij bij de twaalfde slag schrijft: "De Geest van God ontdekt overtuigende aan de zondaar zijn uiterste onvermogen om enig ding te doen dat goed is; en dus sterft hij, Rom. 7 : 9. Die stem klinkt krachtdadiglijk door zijn ziel: Hoe kunt gij geloven? enz."

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen