Uit de Bron (84b)

Gideon strijdt tegen de Midianieten

”Als ik met de bazuin zal blazen, ik en allen die met mij zijn, dan zult gijlieden ook met de bazuin blazen, rondom het ganse leger, en gij zult zeggen: Voor den HEERE en voor Gideon."

(Richteren 7:18)

In alle stilte slopen die nacht Gideon en Pura de berg af om de vijand te verkennen. Steeds dichter kwamen ze bij de voorposten van de Midianieten. Vanuit hun donkere schuilhoek konden ze waarnemen, wat er in het kamp gebeurde. Plotseling hoorden ze twee soldaten met elkaar praten. Waar hadden ze het over?

”Ik heb toch zo' n vreemde droom gehad", sprak de ene soldaat. "Ik zag een gerstebrood in ons leger rollen en het wentelde zich tot aan de tent voort en wierp alles onderste boven."

”O, dat gerstebrood voorspelt niet veel goeds, " antwoordde zijn kameraad. "Ik zeg je, dat zoals dit brood de tent omver wierp, Israël ons hele leger zal omverwerpen. Je zult zien dat de God van Gideon ons grote leger verslaan zal."

Wat luisterde Gideon scherp. Geen woord wilde hij van het gesprek missen. Toen boog hij eerbiedig zijn hoofd en aanbad de Heere. Nu had de Heere hem opnieuw een duidelijk teken gegeven dat hij de overwinning behalen zou.

Behoedzaam keerden hij en Pura naar zijn mannen terug. "Mannen, maakt u op, want de HEERE heeft het leger der Midianieten in ulieder hand gegeven, " sprak hij goedsmoeds.

Gideon verdeelde nu de driehonderd mannen in drie groepen. Hij gaf hun elk een bazuin in de rechterhand en een lege waterkruik met een fakkel erin, in de linkerhand.

”Let nu goed op wat ik doe, " sprak hij. "Als we aan de voorposten van het vijandelijke kamp komen, zal ik plotseling de bazuin blazen en de kruik stuk slaan. Zo ik doe, moeten jullie ook doen. Daarna roepen we allemaal heel hard: "Voor den HEERE en voor Gideon"."

De Midianieten vermoedden geen onraad. Niemand dacht aan een plotselinge overval door Israël.

In alle stilte daalden nu Gideon en zijn mannen in drie groepen naar de vijand a£ Niets werd gehoord en niets werd gezien. Opeens schalde de bazuin van Gideon. Meteen bliezen ook zijn mannen op de bazuin. Het geschal weergalmde door de dalen en verscheurde de stilte van de nacht. Daarna werden de kruiken stuk geslagen, zodat het geluid van brekend steen de lucht vervulde.

’Yoor den HEERE en voor Gideon, " klonk de strijdkreet van de Israëlieten. Een verlammende schrik overviel het leger van de Midianieten en de Amalekieten.

”Daar zijn de duizenden van Israël. Hun machtige God helpt hen in de strijd!" schreeuwden ze angstig. Door ontzetting en angst aangegrepen, probeerden ze niet eens de aanval af te slaan. Het hele kamp raakte in een radeloze verwarring.

Allen sloegen op de vlucht. Terwijl ze in de duisternis voortrenden, sloegen ze in het wilde weg om zich heen. In de Bijbel staat: "Als de driehonderd met de bazuinen bliezen, zo zette de HEERE het zwaard van de een tegen den ander, en dat in het ganse Ze^er."Tijdens hun vlucht sloegen de vijanden wild op elkaar in, zodat zij zichzelf doodden.

Op Gideons bevel werden vlug de Israëlieten uit Naftali, Aser en Manasse opgeroepen om mee te helpen de vijand te achtervolgen. De veren van de Jordaan werden afgezet, zodat ontsnapping naar het Overjordaanse onmogelijk was. Het werd een volkomen en wonderlijke zegepraal. Twee van de vier vorsten, Oreb en Zeëb, werden gevangen genomen en gedood.

De andere twee vorsten Zebah en Zalmuna werden door Gideon en zijn mannen achtervolgd in het Overjordaanse. Op de een of andere manier waren zij met hun mannen toch over de Jordaan weten te ontsnappen en hoewel Gideon en zijn mannen erg moe waren, zo werd de achtervolging toch doorgezet, daar alle vijanden overwonnen moesten worden. Jammer dat de mannen van Sukkoth en Pnuël, die toch ook belang bij deze oorlog hadden, niet zo vriendelijk voor Gideon en zijn mannen waren. Toen hij voor zichzelf en zijn mannen om wat brood vroeg, weigerden die steden iets te geven. "Zie eerst maar eens Zebah en Zalmuna te krijgen, " spraken ze en daarmee konden Gideon en zijn mannen het doen. Waarschijnlijk waren deze Israëlieten bang om Gideon te helpen, zolang de vijand nog niet helemaal verslagen was. Als Gideon niet de volkomen overwinning zou behalen, zou de vijand zich daarna op de twee plaatsen die Gideon geholpen hadden, kunnen wreken.

Gelukkig werden de twee vorsten spoedig gevangen genomen en gedood, terwijl Gideon en zijn mannen op hun terugtocht de twee steden straften voor hun botte weigering om brood te geven.

Zo kwam er een einde aan deze oorlog. Het volk juichte en dankte verheugd de Heere, Die op zo'n wonderlijke manier de vijand verdreven had. Toen het volk zag, hoe moedig Gideon zich gedragen had, zei het: "Wees onze koning en heers over ons." Maar dat weigerde Gideon. Niet hij, maar de Heere alleen kwam alle eer van de overwinning toe. In zijn hart leefde het:

Niet ons, o HEER', niet ons. Uw Naam alleen Zij, om Uw trouw en goedertierenheên. All' eer en roem gegeven. (Psalm 115:1)

Hierna brak er voor Israël een tijd van vrede aan die veertig jaar duurde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen