Dat Jezus leeft is tot grote vertroosting van Gods strijdend erfdeel op aarde (1)

Meditatie

En Die leef, en Ik ben dood geweest; en zie, Ik ben levend in alle eeuwigheid. Amen. Openb. 1:18a

Geliefde lezer, We mogen thans weer stilstaan bij het grote heilsfeit dat Gods Kerk van de oude dag haar dierbare Borg uit de doden heeft weergekregen, zodat zij mochten ervaren geen dode maar een levende Jezus te hebben, Die altijd voor Zijn strijdend erfdeel op aarde zorgdraagt. Zo zeker het is dat Gods volk in de bijbeltijd dit geloof geschonken kreeg toen Christus opstond uit de doden, zo zeker is het dat Hij ook nu Zijn volk met dit geloof bedeelt, zodat dit heerlijke feit van Zijn opstanding tot hun grote vertroosting is.

Zo zeker het is dat Christus door de kracht van God de Vader uit het graf verrees, zo zeker zal God de Vader op grond van Christus' werk dode zondaren uit het graf van misdaden en zonden doen verrijzen (Ef. 2:1). Zo zeker als de zaligheid door Christus verkregen is, zo zeker zal Hij deze ook door Zijn Geest en Woord aan de harten van arme doch verkoren zondaren toepassen (Joh. 10:28).

Christus' opstanding is de gezegende bronader van alle leven voor Zijn volk. Zij toch ontvangen het leven der genade in de levendmaking, omdat Hij de dood voor hen heeft verslonden tot overwinning (Openb. 5:5). Zolang zij op aarde zijn, ontvangen zij het leven uit deze Bron, uit hun Levensvorst, zodat zij hier leren sterven aan alles wat buiten Hem geen waarde heeft (2 Kor. 4:11). Bij hun sterven ontvangen zij het leven der heerlijkheid, omdat Christus de Eerstgeborene der heerlijkheid is. Gods Kerk kan nooit van haar Bruidegom beroofd worden, noch als een eenzame weduwe sterven. Dit getuigt Christus Zelf: n Die leef, en Ik ben dood geweest; en zie, Ik ben levend in alle eeuwigheid. Amen.

Christus heeft Zijn bruidskerk van Zijn Vader reeds ontvangen in de eeuwige vrederaad, en heeft haar in de tijd op aarde gekocht met Zijn hartenbloed. Christus als het Hoofd van Zijn Kerk blijft voor alle leden van Zijn lichaam zorgdragen. Zij allen zijn bij Hem in grote waarde, omdat zij van Hem zijn; zij zijn vlees van Zijn vlees en been van Zijn benen. Nooit zal Christus worden weggenomen van degenen, voor wie Hij het leven van hun ziel is geworden. Christus zal door Zijn Geest het geschonken leven der genade blijven onderhouden en versterken, zodat het levensbeginsel niet zal sterven. Hier op aarde is alles in beginsel, maar omdat hun Heere leeft tot in eeuwigheid, zullen zij na hun sterven het volle leven deelachtig zijn tot in alle eeuwigheid.

Vrienden, Gods volk heeft hier op aarde niet alleen versterkende genade nodig, maar tevens ook behoefte om Christus' stem door Zijn Woord te horen, gelijk Hij als de opgestane Levensvorst tot de apostel Johannes de versterkende woorden sprak: En Die leef, en Ik ben dood geweest; en zie, Ik ben levend in alle eeuwigheid. Amen.

Bovengenoemde tekstwoorden vernam de evangelist en apostel Johannes, toen hij als banneling op het eiland Patmos verkeerde. Hij predikte dat Gods soeverein welbehagen in Christus oorzaak is dat Gods Geest plaatsmaakt in het hart van arme zondaren. Uit zijn zendbrieven kunnen we wel opmaken hoe dierbaar Christus voor hem was geworden. Juist deze liefde tot Christus is een zuiver kenmerk van het leven der genade. Een ieder die door Christus levendgemaakt wordt, bezit het zuivere kenmerk om God lief te hebben met alles wat daaraan verbonden is. Mensen met een wettische vroomheid of met een evangelische beschouwing van Christus missen dit rechte kenmerk, en zijn bewuste of onbewuste vijanden van Christus.

Echter, die uit God geboren is, heeft Christus van harte lief. Dit liefdevuur kan wel onder de as liggen, maar kan nooit uitgeblust worden, omdat Christus de olie van Zijn Geest gedurig in hun hart laat druppelen. Eén druppel van Christus' liefde doet het hart ontvonken en de hoop op Hem verlevendigen. De hele hellemacht en het helse vuur zijn niet in staat om één druppel liefde uit Christus' volheid te doven!

Zie, zo was het ook met de apostel Johannes, die Jezus hartelijk liefhad. Echter, de doodsvijanden van Christus en Zijn Kerk konden deze discipel en zijn Godverheerlijkende prediking niet verdragen, met gevolg dat hij naar het eiland Patmos werd verbannen om daar in eenzaamheid de tijd door te brengen.

We kunnen zien dat satan het vooral op Gods knechten gemunt heeft en hen het meest tegenstaat. Ook het leven van de apostel Johannes bevestigt dit. Tijdens de instelling van het Heilig Avondmaal lag hij aan de tafel het dichtst bij Jezus. Hoe diep werd hij ingeleid in Christus' borglijden, toen de lijdende Borg hem met Petrus en Jakobus meenam in de worstelplaats te Gethsémané. We weten ook hoe de Heere op de berg der verheerlijking Zichzelf als de verhoogde Middelaar aan hem geopenbaard heeft.

We kunnen begrijpen dat de apostel Johannes met bijzondere banden aan Christus verbonden was, zodat Hij ook werkelijk alle waarde voor hem had gekregen. Doch het blijkt ook duidelijk dat degenen aan wie Christus Zijn liefde in ruime mate schenkt en bedeelt met bijzonder onderwijs tot zaligheid, ook dikwijls zwaar beproefd worden. Te meer als de Heere hen plaatst op zware en verantwoordelijke posten in Zijn wijngaard. Onder Gods toelating werd de apostel Johannes door de Romeinse keizer Domitianus van zijn gemeente te Efeze weggerukt. Johannes beschrijft de reden waarom hij verguisd en verbannen werd: Ik, Johannes, die ook uw broeder ben, en medegenoot in de verdrukking en in het Koninkrijk en in de lijdzaamheid van Jezus Christus, was op het eiland genaamd Patmos, om het Woord Gods en om de getuigenis van Jezus Christus (vers 9).

Het blijkt dat de Heere Zich eerst voor hem verborg, waardoor het gevoel van eenzaamheid zeer op hem drukte. We geloven vast dat in zulke omstandigheden het boze bestaan wel parten heeft gespeeld bij de apostelen. Satan zal daar ook wel gebruik van gemaakt hebben, door hem voor te houden dat hij wel kon zien een onnutte dienstknecht te zijn. Uw roeping deugt niet, uw bekering is niet goed, en u bent van God en mensen verlaten. We kunnen daarom wel vaststellen dat deze verbanning voor hem zeer pijn-

Meditatie vervolg

lijk moet zijn geweest! Hij was uitgestoten door de wereld, en niet bereikbaar voor de gemeenten, die hem zo ná aan het hart lagen.

Ondertussen breekt de dag des Heeren aan, de dag van Christus' opstanding. De apostel behoefde Gods Woord op die dag niet uit te dragen, want er waren geen hoorders tot wie, en geen Heere over Wie hij kon spreken. Geen Heere? Denkt u dat de Heere Zijn verlaten knecht zal vergeten? Denkt u dat Christus Zijn bestreden volk en knechten aan hun lot overlaat? Denkt u dat Christus niet weet dat deze dag, de dag van Zijn opstanding is? Lees vervolgens maar Wie Jezus, de eeuwig levende Heere voor Johannes en voor al Zijn volk is. Op deze eerste dag der week, de dag des Heeren openbaarde Christus Zich aan Johannes, zodat hij ervan mocht getuigen: En ik was in den geest op den dag des Heeren (10).

Christus, die dierbare Middelaar, openbaarde Zich aan zijn geest, zodat hij erdoor verlevendigd werd. Ziet u wel dat de Heere Zijn volk en knechten niet begeven noch verlaten zal? Op deze gezegende marktdag werd zijn ziel als een gewaterde hof.

Vrienden, hoe onverwacht kan Christus Zich in tijden van druk en kruis openbaren door onze ziel te omhelzen, zodat we weer levende uitgangen tot Christus krijgen. Het kan vanbinnen zo dodig zijn, maar als de levende Heere verschijnt, dan worden de tere zielensnaren aangeraakt, en de genegenheden tot de God des levens weer opgewekt. Het kan in de ziel treurig gesteld zijn, doch als Jezus verschijnt dan vertroost Hij hun ziel in haar geween, zodat hun klacht in blijdschap wordt veranderd.

Zie dit maar bij Johannes. Christus vergat Zijn knecht niet! Al werd hij dan nog zo bestreden, en voelde hij zich erg eenzaam, toch was het liefdevuur van Christus in zijn hart niet uit te blussen. Christus goot opnieuw verse olie op dit liefdevuur tot zijn versterking. Al was hij dan verbannen van zijn gemeente, en kon hij niet langer Gods Woord uitdragen, toch was de liefde tot Gods Woord en zijn gemeente niet uit zijn hart te bannen. Waar Christus woning in het hart maakt, daar zal Hij blijven wonen, totdat Hij hen in het hemelse huis heeft gebracht met zijn vele woningen (Joh. 14:1-3). Al was Johannes dan eenzaam vanwege het missen van de omgang met bekenden en gemeenten, toch liet Christus Zich niet onbetuigd en openbaarde Zich als de eeuwig levende Heere. Zie, dit was alles voor Johannes. Kunnen wij en onze lezers hiermee ook van harte instemmen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen