Op welke weg zijn wij?

We zijn allen op reis naar die ontzaglijke eeuwigheid! Er zijn twee wegen die daarheen leiden. Op een van beide wandelen we: óf op de brede weg naar het eeuwig verderf, óf door genade op de smalle weg naar de eeuwige heerlijkheid. De grote vraag geldt voor ons allen: op welke weg zijn wij? We kunnen ons over de kleinste zaken druk maken, doch over het voornaamste: ’hoe zult gij rechtvaardig verschijnen voor God’, bekommeren we ons allerminst, of we leggen het verschillend uit.

Een donkere tijd
Gods volk zei vroeger dat er een tijd zal komen dat men de zuivere waarheid niet meer zal kunnen onderscheiden. Wie zou durven ontkennen dat dit niet van toepassing is voor de tijd waarin wij met onze kinderen leven? Het is een ontzaglijke tijd, waarin het zuivere genadewerk spaarzamelijk is geworden en de nabijkomende godsdienst in menigte uitbreekt.
We huiveren wanneer we bepaalde verschuivingen onder de godsdienst waarnemen. We zien orthodoxe christenen langzaam afglijden in de richting van een oppervlakkige godsdienst, of in die van het Oude Testament zodat zij beweren dat Christus nog moet komen!
Weer anderen verschuiven in de richting van extremisme door meedogenloos de bewuste rechtvaardigmaking te beklemtonen, alsof Gods Geest in het hart van Zijn volk niet eerst plaatsmaakt voor Christus. Anderen vervallen in onverschilligheid en laten het alles over zich heenkomen, en weer anderen haken af omdat zij het niet nodig vinden in preek en geschrift te vernemen dat het noodzakelijk is om een verloren mens voor God te worden.

De bekering van Paulus als voorbeeld
We weten dat de wegen verschillend zijn waarlangs de Heere Zijn volk naar het hemelse Sion leidt, maar we geloven op Bijbelse gronden dat er niemand in de hemel komt of hij heeft zijn verlorenheid en de zaligheid in Christus ingeleefd. Gods Geest is vrij in Zijn leiding, zodat niet iedereen een Paulus’ bekering krijgt met betrekking tot de tijd en doorleiding ervan. Toch is het opmerkelijk dat Paulus schrijft: Maar daarom is mij barmhartigheid geschied, opdat Jezus Christus in mij, die de voornaamste ben, al Zijn lankmoedigheid zou betonen, tot een voorbeeld dergenen, die in Hem geloven zullen ten eeuwigen leven (1 Tim. 1:16). God geeft Paulus tot een voorbeeld! Niet alleen om aan te duiden dat de grootste zondaar moed mag scheppen uit zijn behoudenis, maar ook tot een voorbeeld hoe Gods Geest plaatsmaakt voor Christus. Vanzelf is de Heere vrij in het geven van de maat van het geloof in Christus, maar de scherpe trekken van het voorbeeld van Paulus mogen in ons leven niet ontbreken. Al zijn er geen twee bladeren gelijk aan één boom, toch draagt elk blad wel het wezen van de boom. Paulus kende door genade zichzelf als een eersterangs zondaar. Hij keurde Gods recht goed, en kende het wonder van zalig worden in Christus. Paulus geldt dus als voorbeeld voor allen die in Hem zullen geloven. Wat Paulus méér beleefd en geschreven heeft, behoort ook tot een voorbeeld te zijn, opdat wij de Heere zouden afsmeken: ’Zo doe Hij ook aan mij’. Nogmaals, op welke weg zijn wij? John Bunyan heeft hierover geschreven.

John Bunyan (1628-1688)
Deze Engelse puriteinse prediker is onder ons een bekende leraar, omdat hij vele boeken heeft nagelaten. Vooral zijn boeken De Christenreis naar de eeuwigheid, en De Christinnereis naar de eeuwigheid hebben daartoe bijgedragen. Vele jaren heeft hij in de gevangenis doorgebracht, en zich in die tijd bezig gehouden met schrijven. De reis van een christen naar de hemel verscheen in 1678 in druk. Zes jaar later werd het in het Nederlands overgezet, en vanaf die tijd zijn er verschillende herdrukken en korte verklaringen uitgegeven. Het liefst lezen we hoe Bunyan het zelf heeft beschreven, omdat in de korte verklaringen of in het citeren eruit belangrijke uitspraken onbewust kunnen zijn weggelaten, waardoor de lezer verkeerde conclusies kan trekken.

De werken van Bunyan goed lezen
Bunyan heeft met zijn twee werken geen maatwerk van het werk des Heeren aan willen reiken, omdat de leidingen verschillend kunnen zijn. Toch dienen we vast te houden dat de Heere verdoemelijke zondaren zaligt naar het voorbeeld van Paulus! Daarom vragen we ons af of het van een schrijver in een dagblad verstandig is geweest, om de verschillen in beide boeken als cruciale bewijsgronden aan te dragen dat niet iedereen ’het wanhoopsmoment ervaart.’ Zo zou Bunyan in zijn boek over Christinne niet geschreven hebben dat zij bij de berg Sinaï is geweest, zoals dit bij Christen in De Christenreis wel gebeurde.
Doch laat het duidelijk zijn dat toen Christinne nog in de stad des verderf verkeerde, zij tegen haar kinderen zei: ’Wij zijn allen verloren!’ Verder beschrijft Bunyan dat zij een breed perkament zag waarin al haar zondige wegen waren opgetekend, zodat zij uitriep: ’Heere, wees mij zondares genadig.’ We mogen daarom schrijven dat Bunyan hiermee aangeeft dat Christinne in de stad des verderfs als bij de berg Sinaï de wet hoorde afkondigen!
De schrijver beweert vervolgens dat het zondepak van Christen bij het kruis van Christus afviel, maar dat Christinne al bij de poort te horen kreeg: ’Ik schenk u vergeving.’ Echter, Bunyan zelf beschrijft het anders! Hij schrijft dat de Heere tot haar zei:
’Ik schenk u vergiffenis, door woord en daad. Door woord, in de belofte van vergeving. Door daad, in de weg waarin Ik die verwierf. Neem het eerste aan van Mijn lippen met een kus (Hoogl. 1:2), en het andere wanneer het u zal worden geopenbaard (Joh. 20:20).’
Dus Christinne kreeg bij de poort geen bewuste schuldvergeving, maar de belofte dat dit zou gebeuren wanneer Christus als de opgestane Middelaar Zich aan haar zou openbaren.
We voelen ons daarom zo verbonden aan deze puritein, die zo kostelijk het zuivere Godswerk heeft beschreven. Gods volk kan niet altijd bezien dat de weg waarop zij gaan, de rechte weg is, maar als zij door middel van Gods Woord of de oudvaders verklaard worden en de Heere komt er in mee, dan scheppen zij weer moed. Laten we de geschriften van de oudvaders toch goed lezen, anders geven we geen zuivere interpretatie.
Al heeft Bunyan duidelijk de standen in het genadeleven voorgestaan, toch zal al Gods volk naar het voorbeeld van Paulus de wezenstrekken bezitten, namelijk een verloren zondaar voor God, de zaligheid geopenbaard in Christus, de geestelijke strijd tot het einde toe, en daarna de eeuwige overwinning!
Bunyan heeft ook over de geestelijke strijd geschreven in zijn boek De Heilige Oorlog. Dit meesterboek van Bunyan is evenals de andere genoemde boeken vol beeldspraak, waarin de zielestrijd van Gods volk wordt afgeschilderd. Bunyan geeft duidelijk te kennen wat het Christus heeft gekost om Zijn Kerk uit satans macht te verlossen en hen tot Zijn eigendom te maken. Tevens schrijft hij wat er in de achterbuurten van de stad Mensziel woont aan verraders, moordenaars, en opstandelingen. Gods volk vindt het allemaal terug in hun eigen hart. Doch zij leren ook dat Vorst Immanuël hen bijstaat en hen eenmaal volkomen zal verlossen, wanneer Hij hen tot Zich brengt in de hemelse heerlijkheid. We hebben dit laatst weer eens vast mogen geloven toen we de rouwdienst van
Jaantje Alting mochten leiden. Wat een verlangen was er om de Heere eeuwig te bedoelen!
Genoemde boeken van Bunyan zijn ook kort naverteld door M.J. Ruisen, en voorzien van gespreksvragen en illustraties. Onze kinderen krijgen hierdoor degelijk onderwijs.

Naar aanleiding van: John Bunyan, De Christenreis; De Christinnereis; De Heilige Oorlog, naverteld door
M.J. Ruissen. Uitgeverij ’de Ramshoorn’. Prijs per deel € 18,50

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen